عطار » مختارنامه » باب بیست و سوم: در خوف عاقبت و سیری نمودن از عمر » شمارهٔ ۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن رفت که عیشِ این جهانی خوش بود</p></div>
<div class="m2"><p>وان روز جوانی بخوانی خوش، بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>امروز که پیری به سر آمد شادم</p></div>
<div class="m2"><p>وآن بود غلط زانکه جوانی خوش بود</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 3601 - عطار » مختارنامه » باب بیست و سوم: در خوف عاقبت و سیری نمودن از عمر » شمارهٔ ۴۲

شمارهٔ ۴۳

آن رفت که عیش این جهانی خوش بود
وان روز جوانی بخوانی خوش بود
امروز که پیری به سر آمد شادم
وآن بود غلط زانکه جوانی خوش بود

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به یادآوری جوانی و خوشی‌های آن می‌پردازد. او می‌گوید که روزهای جوانی شاد و لذت‌بخش بود، اما حال که به پیری رسیده است، احساس شادی می‌کند. این احساس از آنجا ناشی می‌شود که او بر این عقیده است که جوانی خوشایند بود، اما اکنون با پیری نیز می‌توان شاد زندگی کرد و آن را درست می‌داند.

شمارهٔ ۴۱

شمارهٔ ۴۲

هوش مصنوعی: او رفت و لذت‌های دنیوی دیگر برایش خوشایند نیست و آن روزهای جوانی نیز که با شادی می‌توانست بگذرانید، دیگر برایش خوشایند نخواهد بود.

آن رفت که عیشِ این جهانی خوش بود

وان روز جوانی بخوانی خوش، بود

هوش مصنوعی: امروز که به پیری رسیدم، خوشحالم، اما این شادی اشتباه است چون در جوانی زندگی بهتری داشتم.

امروز که پیری به سر آمد شادم

وآن بود غلط زانکه جوانی خوش بود

شمارهٔ ۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده