عطار » مختارنامه » باب بیست و سوم: در خوف عاقبت و سیری نمودن از عمر » شمارهٔ ۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شد عقل ز دست و سخت مضطر افتاد</p></div>
<div class="m2"><p>تا موی چو سیم و روی چون زر افتاد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>عمری که ز سر غرور سودا پختم</p></div>
<div class="m2"><p>امروز مرا چو کفک با سر افتاد</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 3308 - عطار » مختارنامه » باب بیست و سوم: در خوف عاقبت و سیری نمودن از عمر » شمارهٔ ۴۱

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۲۲۰

شمارهٔ ۴۲

شد عقل ز دست و سخت مضطر افتاد
تا موی چو سیم و روی چون زر افتاد
عمری که ز سر غرور سودا پختم
امروز مرا چو کفک با سر افتاد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از دست رفتن عقل و اضطراب خود صحبت می‌کند. او توصیف می‌کند که در گذر زمان موهایش به سفیدی و رویش به زردی گراییده و اکنون در حالی به سر می‌برد که در گذشته به خاطر غرور و آرزوهایش، به غفلت گذشته است. حالا که به واقعیت پی برده، خود را در وضعیتی مشابه کفک (خرده‌های پوست) می‌بیند.

شمارهٔ ۴۰

شمارهٔ ۴۱

هوش مصنوعی: عقل از دست رفت و انسان در موقعیتی دشوار و ناگوار قرار گرفت، تا جایی که موهایش به رنگ نقره‌ای و چهره‌اش مانند طلا درخشان شد.

شد عقل ز دست و سخت مضطر افتاد

تا موی چو سیم و روی چون زر افتاد

هوش مصنوعی: عمری را که با دلبستگی و خودپسندی به سر بردم، اکنون به مانند چیزی بی‌ارزش و بی‌مقدار به زمین افتاده است.

عمری که ز سر غرور سودا پختم

امروز مرا چو کفک با سر افتاد

شمارهٔ ۴۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده