عطار » مختارنامه » باب بیست و سوم: در خوف عاقبت و سیری نمودن از عمر » شمارهٔ ۴۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دردا که جوانی ز بَرَم دور رسید</p></div>
<div class="m2"><p>صد گونه بلای منِ رنجور رسید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کافور دمید از بناگوش برون</p></div>
<div class="m2"><p>یعنی که: کفن ساز که کافور رسید</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 3600 - عطار » مختارنامه » باب بیست و سوم: در خوف عاقبت و سیری نمودن از عمر » شمارهٔ ۴۰

شمارهٔ ۴۱

دردا که جوانی ز برم دور رسید
صد گونه بلای من رنجور رسید
کافور دمید از بناگوش برون
یعنی که کفن ساز که کافور رسید

هوش مصنوعی: شاعر از دوری جوانی خود و مشکلاتی که به او رسیده، ناله می‌کند. او احساس می‌کند که مرگ نزدیک است و به نوعی از دیگران می‌خواهد که برایش کفن آماده کنند. کافور که معمولاً در تهیه کفن استفاده می‌شود، نمادی از نزدیکی به مرگ است.

شمارهٔ ۳۹

شمارهٔ ۴۰

هوش مصنوعی: ای وای، جوانی از من دور شده و انواع مشکلات و مصیبت‌ها بر من غلبه کرده است.

دردا که جوانی ز بَرَم دور رسید

صد گونه بلای منِ رنجور رسید

هوش مصنوعی: بوی خوش کافور از گوشه‌های سر بیرون آمد، یعنی زمان آماده‌سازی کفن فرارسیده است.

کافور دمید از بناگوش برون

یعنی که: کفن ساز که کافور رسید

شمارهٔ ۴۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده