عطار » مختارنامه » باب بیست و سوم: در خوف عاقبت و سیری نمودن از عمر » شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گاه از سر طاعتی برون آیی تو</p></div>
<div class="m2"><p>گه در کف معصیت زبون آیی تو</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نومید مشو هرگز و امید مدار</p></div>
<div class="m2"><p>تا آخر دم ز کار چون آیی تو</p></div></div>

شمارهٔ ۳

گاه از سر طاعتی برون آیی تو
گه در کف معصیت زبون آیی تو
نومید مشو هرگز و امید مدار
تا آخر دم ز کار چون آیی تو

هوش مصنوعی: این ابیات به بیان لحظات متضاد در زندگی انسان می‌پردازند. گاهی انسان از راه طاعت و بندگی خارج می‌شود و گاهی زیر بار معصیت می‌رود. شاعر می‌گوید که نباید هرگز ناامید شد و همواره باید امید داشت، چرا که در پایان روز، هر فرد باید با اعمال و رفتارش روبرو شود.

شمارهٔ ۱

شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: گاهی از حالتی که در آن عبادت می‌کنی بیرون می‌روی و گاهی به حالتی می‌فتی که در آن گرفتار گناهان می‌شوی.

گاه از سر طاعتی برون آیی تو

گه در کف معصیت زبون آیی تو

هوش مصنوعی: هرگز ناامید نشو و امید را از دست نده، زیرا سرانجام هر کاری به نتیجه می‌رسد.

نومید مشو هرگز و امید مدار

تا آخر دم ز کار چون آیی تو

شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده