عطار » مختارنامه » باب بیست و سوم: در خوف عاقبت و سیری نمودن از عمر » شمارهٔ ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا کی باشم گرد جهان در تک و تاز</p></div>
<div class="m2"><p>سیر آمدم از جهان و از آز و نیاز</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مرگی که مرا رهاند از عمر دراز</p></div>
<div class="m2"><p>حقا که به آرزوش میجویم باز</p></div></div>

شمارهٔ ۱۸

تا کی باشم گرد جهان در تک و تاز
سیر آمدم از جهان و از آز و نیاز
مرگی که مرا رهاند از عمر دراز
حقا که به آرزوش میجویم باز

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به تفکر درباره زندگی و مرگ می‌پردازد. او از تلاش و کوشش در دنیا خسته است و به دنبال آزاد شدن از این عمر طولانی و سختی‌های آن می‌باشد. او مرگ را به‌عنوان راهی برای رهایی از دست و پای زندگی و آرزوهایش می‌بیند و در عین حال خواهان آن است که به آرزویش دست یابد.

شمارهٔ ۱۶

شمارهٔ ۱۷

هوش مصنوعی: تا کی باید بدون هدف به دور جهان بچرخم؟ من از دنیا و از خواسته‌ها و نیازها گذشتم.

تا کی باشم گرد جهان در تک و تاز

سیر آمدم از جهان و از آز و نیاز

هوش مصنوعی: مرگی که من را از عمر طولانی رها کند، حقیقتاً من هم آرزومند آن هستم.

مرگی که مرا رهاند از عمر دراز

حقا که به آرزوش میجویم باز

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده