عطار » مختارنامه » باب بیست و دوم: در روی به آخرت آوردن و ترك دنیا كردن » شمارهٔ ۲۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دل از طربِ زمانه برداشتنیست</p></div>
<div class="m2"><p>و افزون طلبی ما کم انگاشتنیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا چند چو کرمِ پیله بر خویش تنیم</p></div>
<div class="m2"><p>چون هر چه تنیدهایم بگذاشتنیست</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۱۸۳

شمارهٔ ۲۶

دل از طرب زمانه برداشتنیست
و افزون طلبی ما کم انگاشتنیست
تا چند چو کرم پیله بر خویش تنیم
چون هر چه تنیدهایم بگذاشتنیست

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از حالتی ناامیدانه سخن می‌گوید که دل از شادی‌ها و لذت‌های دنیا برمی‌دارد و احساس می‌کند که خواسته‌های او هیچ‌گاه بسنده نخواهد بود. او به این وضعیت ناخرسند است که مانند کرم در پیله خود گرفتار مانده و می‌دانند که همه چیز در نهایت باید رها شود. به عبارت دیگر، از زندگی و خواسته‌های دنیا دل‌زده و خسته است.

شمارهٔ ۲۴

شمارهٔ ۲۵

هوش مصنوعی: دل از شادی‌های این دنیا خسته شده و کم‌خواستگی ما هم به سادگی قابل درک نیست.

دل از طربِ زمانه برداشتنیست

و افزون طلبی ما کم انگاشتنیست

هوش مصنوعی: چرا باید مانند کرمی که در پیله خود محبوس شده، به خود بپیچیم؟ زیرا هر چیزی که ساخته‌ایم و به آن چسبیده‌ایم، نهایتاً باید رهایش کنیم.

تا چند چو کرمِ پیله بر خویش تنیم

چون هر چه تنیدهایم بگذاشتنیست

شمارهٔ ۲۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده