عطار » مختارنامه » باب بیست و دوم: در روی به آخرت آوردن و ترك دنیا كردن » شمارهٔ ۲۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون قاعدهٔ وجود پنداشتن است</p></div>
<div class="m2"><p>و افزون طلبی ما کم انگاشتن است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا چند چو کرم پیله بر خویش تنیم</p></div>
<div class="m2"><p>چون هرچه تنیده، رَسْم، بگذاشتن است</p></div></div>

شمارهٔ ۲۵

چون قاعده وجود پنداشتن است
و افزون طلبی ما کم انگاشتن است
تا چند چو کرم پیله بر خویش تنیم
چون هرچه تنیده رسم بگذاشتن است

هوش مصنوعی: این شعر به بیان محدودیت‌های وجودی انسان و خواسته‌های او اشاره دارد. شاعر می‌گوید که ما به خاطر قاعده‌ای که داریم، خود را در قید و بند می‌بینیم و همیشه خواسته‌های بیشتری داریم، اما در حقیقت ارزش خود را نادیده می‌انگاریم. او به تصویر کرمی اشاره می‌کند که در پیله خود زندانی شده است و باید روزی این بندها را رها کند تا به آزادی برسد. به طور کلی، شعر به نیاز به رهایی و فراتر رفتن از محدودیت‌ها اشاره دارد.

شمارهٔ ۲۳

چون قاعده وجود پنداشتن است
و افزون طلبی ما کم انگاشتن است
تا چند چو کرم پیله بر خویش تنیم
چون هرچه تنیده رسْم بگذاشتن است

شمارهٔ ۲۴

هوش مصنوعی: وجود داشتن به عنوان یک اصل پذیرفته شده است، اما خواسته‌های ما همیشه بیشتر از چیزی است که داریم.

چون قاعدهٔ وجود پنداشتن است

و افزون طلبی ما کم انگاشتن است

هوش مصنوعی: چقدر باید مثل کرمی که در پیله‌اش پیچیده، در خودمان بمانیم؟ چون هر آنچه که بافته‌ایم، در نهایت باید رها کنیم.

تا چند چو کرم پیله بر خویش تنیم

چون هرچه تنیده، رَسْم، بگذاشتن است

شمارهٔ ۲۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده