عطار » مختارنامه » باب بیستم: در ذُلّ و بار كشیدن و یكرنگی گزیدن » شمارهٔ ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا نفس بود ز سِرِّ جان نتوان گفت</p></div>
<div class="m2"><p>در پیدایی راز نهان نتوان گفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر ناکامی که هست چون مرد کشید</p></div>
<div class="m2"><p>کامی بدهندش که از آن نتوان گفت</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۹۸

شمارهٔ ۴

تا نفس بود ز سر جان نتوان گفت
در پیدایی راز نهان نتوان گفت
هر ناکامی که هست چون مرد کشید
کامی بدهندش که از آن نتوان گفت

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر این هستند که تا زمانی که انسان زنده است، نمی‌تواند به طور کامل به رازهای زندگی و حقیقت‌ها پی ببرد. هرچه ناکامی‌ها وجود دارند، باید با شجاعت و تحمل پذیرفته شوند، به امید اینکه در نهایت به کامیابی برسد، اما در این راه، ممکن است نتوان درباره آن چه رخ می‌دهد به وضوح صحبت کرد.

شمارهٔ ۲

شمارهٔ ۳

هوش مصنوعی: تا زمانی که نفس کشیده می‌شود، نمی‌توان از اسرار جان صحبت کرد و در آشکار نمی‌توان رازهای پنهان را بیان کرد.

تا نفس بود ز سِرِّ جان نتوان گفت

در پیدایی راز نهان نتوان گفت

هوش مصنوعی: هر شکست و ناکامی که فردی با آن روبرو می‌شود، مانند مردی است که برای دستیابی به موفقیت و کامیابی تلاش می‌کند، اما نمی‌تواند از تجربیات تلخ خود سخن بگوید.

هر ناکامی که هست چون مرد کشید

کامی بدهندش که از آن نتوان گفت

شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده