عطار » مختارنامه » باب بیستم: در ذُلّ و بار كشیدن و یكرنگی گزیدن » شمارهٔ ۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خود را به محال خود دچار آیی تو</p></div>
<div class="m2"><p>چون خاک رهی چه باد پیمایی تو</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کم کاستی تو باشد ای بی حاصل</p></div>
<div class="m2"><p>هرچیز که از خویش درافزایی تو</p></div></div>

شمارهٔ ۱۶

خود را به محال خود دچار آیی تو
چون خاک رهی چه باد پیمایی تو
کم کاستی تو باشد ای بی حاصل
هرچیز که از خویش درافزایی تو

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به فردی اشاره می‌کند که خود را در شرایط سخت و ناممکن گرفتار کرده است. او به مانند خاکی است که تحت تأثیر باد قرار دارد و در حال تغییر و تحولی دائمی است. همچنین اشاره می‌کند که اگر فردی کاستی دارد، این ناشی از درون خود اوست و هر چیزی که از خود به دست می‌آورد، به خاطر تلاش و کوشش خودش است.

شمارهٔ ۱۴

شمارهٔ ۱۵

هوش مصنوعی: اگر خود را در مشکلات و دشواری‌ها محصور کنی، مثل خاکی که در مسیر باد قرار دارد و به هر سمتی می‌وزد، سرنوشت و زندگی‌ات به سمت نامعلومی خواهد رفت.

خود را به محال خود دچار آیی تو

چون خاک رهی چه باد پیمایی تو

هوش مصنوعی: هر عیب و نقصی که در تو وجود دارد، نشان از این است که در گذشته، از خودت چیزی کم گذاشته‌ای و به اندازه کافی تلاش نکرده‌ای.

کم کاستی تو باشد ای بی حاصل

هرچیز که از خویش درافزایی تو

شمارهٔ ۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده