عطار » مختارنامه » باب هشدهم: در همّت بلند داشتن و در كار تمام بودن » شمارهٔ ۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نه جان رهِ جان فزای خود یابد باز</p></div>
<div class="m2"><p>نه دل درِ دلگشای خود یابد باز</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مرغِ دل شوریدهٔ من آرامی</p></div>
<div class="m2"><p>وقتی گیرد که جای خود یابد باز</p></div></div>

شمارهٔ ۲۱

نه جان ره جان فزای خود یابد باز
نه دل در دلگشای خود یابد باز
مرغ دل شوریده من آرامی
وقتی گیرد که جای خود یابد باز

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات می‌گوید که جان و دل او هرگز آرامش و شادی حقیقی را باز نخواهند یافت. او به تصویر مرغی اشاره می‌کند که دلش پر از شوق و هیجان است و تنها زمانی که به آرامش و جایگاه واقعی‌اش برسد، می‌تواند آرام شود.

شمارهٔ ۱۹

شمارهٔ ۲۰

هوش مصنوعی: نه جان هیچ راهی برای بازگشت به سرزمین دل‌انگیز خود پیدا می‌کند و نه دل می‌تواند درِ دل‌گشای خود را دوباره بگشاید.

نه جان رهِ جان فزای خود یابد باز

نه دل درِ دلگشای خود یابد باز

هوش مصنوعی: پرندهٔ دل آشفتهٔ من زمانی آرام می‌گیرد که به جای خود برگردد.

مرغِ دل شوریدهٔ من آرامی

وقتی گیرد که جای خود یابد باز

شمارهٔ ۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده