عطار » مختارنامه » باب هشدهم: در همّت بلند داشتن و در كار تمام بودن » شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر چند که در ره دراز استادی</p></div>
<div class="m2"><p>غبن است که از سر مجاز استادی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون روح ترا نهایتی نیست پدید</p></div>
<div class="m2"><p>آخر تو به یک پرده چه باز استادی</p></div></div>

شمارهٔ ۳

هر چند که در ره دراز استادی
غبن است که از سر مجاز استادی
چون روح ترا نهایتی نیست پدید
آخر تو به یک پرده چه باز استادی

هوش مصنوعی: این شعر اشاره به بی‌پایانی و بی‌حد و مرزی روح انسان دارد و می‌گوید که در مسیر یادگیری و استاد شدن، به دست آوردن دانش و تسلط محدودیت ندارد. همچنین، تأکید می‌کند که استاد شدن تنها با یک پرده و یک مرحله پایان نمی‌پذیرد، بلکه همواره در جستجوی عمق و گسترش دانش باید ادامه داد. در واقع، این شعر به تلاش مستمر انسان برای درک و شناخت بیشتر دلالت می‌کند.

شمارهٔ ۱

شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: به رغم اینکه در مسیر طولانی یا به طور کلی در زندگی، تجربه و مهارت مهم هستند، اما نباید فراموش کرد که تنها با دانش و علم ظاهری نمی‌توان به حقیقت رسید.

هر چند که در ره دراز استادی

غبن است که از سر مجاز استادی

هوش مصنوعی: از آنجا که روح تو دارای انتها و حد و مرزی نیست، پس چه نیازی به نمایش و هنر در یک پرده است؟

چون روح ترا نهایتی نیست پدید

آخر تو به یک پرده چه باز استادی

شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده