عطار » مختارنامه » باب هشدهم: در همّت بلند داشتن و در كار تمام بودن » شمارهٔ ۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جان را که ز تن رحیل میباید کرد</p></div>
<div class="m2"><p>بر لشکر غم سبیل میباید کرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دل را که به پَرِّ پشّهای مردی نیست</p></div>
<div class="m2"><p>هر لحظه شکار پیل میباید کرد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۶

جان را که ز تن رحیل میباید کرد
بر لشکر غم سبیل میباید کرد
دل را که به پر پشهای مردی نیست
هر لحظه شکار پیل میباید کرد

هوش مصنوعی: این شعر به مفهوم جدایی جان از بدن و سختی‌های زندگی اشاره دارد. در آن گفته شده که در میان رنج و غم، باید با شجاعت و اراده به مقابله با مشکلات پرداخت. دل باید قوی باشد و به رغم چالش‌ها، همواره آماده مقابله با بزرگ‌ترین موانع زندگی باشد.

شمارهٔ ۱۴

شمارهٔ ۱۵

هوش مصنوعی: برای وداع با زندگی، باید به دل غم و اندوه رفت.

جان را که ز تن رحیل میباید کرد

بر لشکر غم سبیل میباید کرد

هوش مصنوعی: اگر دل انسان مانند بال‌های یک پشه کوچک باشد، باید هر لحظه آماده روبرو شدن با مشکلات و چالش‌های بزرگ (مانند فیل) باشد.

دل را که به پَرِّ پشّهای مردی نیست

هر لحظه شکار پیل میباید کرد

شمارهٔ ۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده