عطار » مختارنامه » باب هفدهم: در بیان خاصیت خموشی گزیدن » شمارهٔ ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر نام ونشان من توانستی بود</p></div>
<div class="m2"><p>کس را غم جان من توانستی بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای کاش که اسرار دل پر خونم</p></div>
<div class="m2"><p>مسمار زبان من توانستی بود</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۱۶۶

شمارهٔ ۱۳

گر نام ونشان من توانستی بود
کس را غم جان من توانستی بود
ای کاش که اسرار دل پر خونم
مسمار زبان من توانستی بود

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به عشق و درد درون خود اشاره می‌کند. او آرزو دارد که اگر کسی نام و نشان او را می‌شناخت، می‌توانست به غم و رنج او پی ببرد. همچنین، شاعر yearning دارد که رازهای دل پر دردش را بتواند به زبان آورد و به دیگران منتقل کند.

شمارهٔ ۱۱

شمارهٔ ۱۲

هوش مصنوعی: اگر می‌توانستی نام و نشانی از من پیدا کنی، پس می‌توانستی غم و اندوه جان من را هم درک کنی.

گر نام ونشان من توانستی بود

کس را غم جان من توانستی بود

هوش مصنوعی: کاش می‌توانستم رازهای دل پر از خونم را به زبان بیاورم.

ای کاش که اسرار دل پر خونم

مسمار زبان من توانستی بود

شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده