عطار » مختارنامه » باب دوازدهم: در شكایت از نفس خود » شمارهٔ ۳۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مسکین دل من تخم طلب کاشته بود</p></div>
<div class="m2"><p>عمری عَلَمِ عِلْم برافراشته بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از هرچه که پنداشته بود او همه عمر</p></div>
<div class="m2"><p>فی الجمله چه گویم، همه پنداشته بود</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۱۴۶

شمارهٔ ۳۵

مسکین دل من تخم طلب کاشته بود
عمری علم علم برافراشته بود
از هرچه که پنداشته بود او همه عمر
فی الجمله چه گویم همه پنداشته بود

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از حال دل خود سخن می‌گوید و به کاشتن تخم طلب و خواسته‌هایش در دل اشاره می‌کند. او سال‌ها به علم و دانش پرداخته و تلاش کرده است. در نهایت، به این نتیجه می‌رسد که تمامی تصورات و برداشت‌هایش در طول عمرش، خواسته‌ها و آموخته‌های او بوده است.

شمارهٔ ۳۳

مسکین دل من تخم طلب کاشته بود
عمری علم علْم برافراشته بود
از هرچه که پنداشته بود او همه عمر
فی الجمله چه گویم همه پنداشته بود

شمارهٔ ۳۴

هوش مصنوعی: دل بیچاره‌ام تمام عمر در پی خواسته‌ها و آرزوها بود و همیشه علم و دانش را به عنوان پرچم و نماد خود بالا نگه داشته بود.

مسکین دل من تخم طلب کاشته بود

عمری عَلَمِ عِلْم برافراشته بود

هوش مصنوعی: آنچه او در طول عمرش تصور می‌کرد، در نهایت همه‌اش همان تصورات بودند.

از هرچه که پنداشته بود او همه عمر

فی الجمله چه گویم، همه پنداشته بود

شمارهٔ ۳۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده