عطار » مختارنامه » باب دوازدهم: در شكایت از نفس خود » شمارهٔ ۱۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر دل که ز سرِّ کار آگاهی داشت</p></div>
<div class="m2"><p>در گوشه نشست و منصبِ شاهی داشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون نیست ز نفسِ تو کسی دشمن‌تر</p></div>
<div class="m2"><p>پس از که امیدِ دوستی خواهی داشت</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۶۰

شمارهٔ ۱۹

هر دل که ز سر کار آگاهی داشت
در گوشه نشست و منصب شاهی داشت
چون نیست ز نفس تو کسی دشمن تر
پس از که امید دوستی خواهی داشت

هوش مصنوعی: این شعر به مفهوم آگاهی و شناخت از خود اشاره دارد. شاعر می‌گوید کسی که از مسائل زندگی آگاه است، در کنج عزلت نشسته و مقام و موقعیت خود را یافته است. همچنین بیان می‌کند که اگر کسی دشمن بدتر از نفس خودش ندارد، پس باید از چه کسی انتظار دوستی و همراهی داشته باشد. به طور کلی، این ابیات به بررسی خودشناسی و اهمیت آن در روابط انسانی می‌پردازد.

شمارهٔ ۱۷

شمارهٔ ۱۸

هوش مصنوعی: هر کسی که به راز و حقیقت امور پی برده باشد، در گوشه‌ای تنها نشسته و به مقام و جایگاه شاهی رسیده است.

هر دل که ز سرِّ کار آگاهی داشت

در گوشه نشست و منصبِ شاهی داشت

هوش مصنوعی: اگر کسی جز تو نباشد که دشمنی کند، پس از چه کسی می‌توانی امید دوستی داشته باشی؟

چون نیست ز نفسِ تو کسی دشمن‌تر

پس از که امیدِ دوستی خواهی داشت

شمارهٔ ۱۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده