عطار » مختارنامه » باب دوازدهم: در شكایت از نفس خود » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نفسی دارم که هر نفس مِه گردد</p></div>
<div class="m2"><p>گفتم که ریاضت دهمش بِهْ گردد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چندان که به جهد لاغرش گردانم</p></div>
<div class="m2"><p>از یک سخن دروغ فربه گردد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

نفسی دارم که هر نفس مه گردد
گفتم که ریاضت دهمش به گردد
چندان که به جهد لاغرش گردانم
از یک سخن دروغ فربه گردد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به نفسی اشاره می‌کند که هر لحظه به او قدرت و زندگی جدیدی می‌بخشد. او تصمیم می‌گیرد با ریاضت دادن به این نفس، آن را لاغر کند و کنترلش کند، اما متوجه می‌شود که یک سخن دروغ قادر است این نفس را دوباره تقویت کند و به آن زندگی ببخشد. این موضوع نشان‌دهنده ضعف انسان در برابر وسوسه‌ها و تأثیرات ناپسند بر روح و نفس اوست.

شمارهٔ ۹

نفسی دارم که هر نفس مه گردد
گفتم که ریاضت دهمش بهْ گردد
چندان که به جهد لاغرش گردانم
از یک سخن دروغ فربه گردد

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: من نفسی دارم که با هر نفس کشیدن بوی خوشی را پخش می‌کند. به خودم گفتم که باید به آن سختی بزنم تا بهتر شود.

نفسی دارم که هر نفس مِه گردد

گفتم که ریاضت دهمش بِهْ گردد

هوش مصنوعی: هرچقدر که تلاش کنم لاغر و نحیف او را به وسیله یک دروغ چاق و چله کنم، او همچنان لاغر باقی می‌ماند.

چندان که به جهد لاغرش گردانم

از یک سخن دروغ فربه گردد

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده