عطار » مختارنامه » باب یازدهم: در آنكه سرّ غیب و روح نه توان گفت و نه توان » شمارهٔ ۵۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جانی که به رمز، قصّهٔ جانان گفت</p></div>
<div class="m2"><p>ببرید زبان و بیزبان پنهان گفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا کی گویی: «واقعهٔ عشق بگوی!»</p></div>
<div class="m2"><p>چیزی که چشیدنی بود نتوان گفت</p></div></div>

شمارهٔ ۵۱

جانی که به رمز قصه جانان گفت
ببرید زبان و بیزبان پنهان گفت
تا کی گویی واقعه عشق بگوی
چیزی که چشیدنی بود نتوان گفت

هوش مصنوعی: این شعر از شاعر بیان می‌کند که عشق و احساسات عمیق، فراتر از کلمات هستند. شخصی که تجربه عشق را دارد، نمی‌تواند به راحتی آن را با زبان بیان کند؛ زیرا عشق یک تجربه شخصی و چشیدنی است که نمی‌توان به‌طور کامل آن را به زبان آورد. بنابراین، سوال می‌کند که چرا باید درباره عشق صحبت کرد، در حالی که آن چیزی است که فقط باید احساس شود.

شمارهٔ ۴۹

شمارهٔ ۵۰

هوش مصنوعی: روحی که با زبان رمز به داستان معشوق اشاره کرد، زبانش را بریدند و او با دل بی‌زبان سخن گفت.

جانی که به رمز، قصّهٔ جانان گفت

ببرید زبان و بیزبان پنهان گفت

هوش مصنوعی: چقدر می‌گویی که از ماجرای عشق بگویم! این موضوع چنان تجربه‌ای است که نمی‌توان آن را با کلمات بیان کرد.

تا کی گویی: «واقعهٔ عشق بگوی!»

چیزی که چشیدنی بود نتوان گفت

شمارهٔ ۵۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده