عطار » مختارنامه » باب یازدهم: در آنكه سرّ غیب و روح نه توان گفت و نه توان » شمارهٔ ۳۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از دست بشد تن و توانم چه کنم</p></div>
<div class="m2"><p>در حیرانی بسوخت جانم چه کنم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آن چیز که دانم که ندانست کسی</p></div>
<div class="m2"><p>گویند بدان، من بندانم چه کنم</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 3289 - عطار » مختارنامه » باب یازدهم: در آنكه سرّ غیب و روح نه توان گفت و نه توان » شمارهٔ ۳۰

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۱۴۲

شمارهٔ ۳۱

از دست بشد تن و توانم چه کنم
در حیرانی بسوخت جانم چه کنم
آن چیز که دانم که ندانست کسی
گویند بدان من بندانم چه کنم

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از احساس ناتوانی و حیرانی خود سخن می‌گوید. او می‌گوید که بدن و قدرتش را از دست داده و نمی‌داند چه باید بکند. همچنین اشاره می‌کند به دانشی که خود دارد اما دیگران از آن بی‌خبرند و احساس می‌کند که این مسئله او را به بند کشیده است. در نهایت، شاعر در جستجوی راهی برای رهایی از این وضعیت است.

شمارهٔ ۲۹

شمارهٔ ۳۰

هوش مصنوعی: بدن و قدرت من از دست رفت، من چه باید بکنم؟ در حیرت به سر می‌برم و جانم در آتش سوخته است، چه بکنم؟

از دست بشد تن و توانم چه کنم

در حیرانی بسوخت جانم چه کنم

هوش مصنوعی: من چیزی را می‌دانم که هیچ‌کس دیگر نمی‌داند، اما نمی‌توانم درباره‌اش صحبت کنم. من در این وضعیت گرفتار شدم، چه کار می‌توانم بکنم؟

آن چیز که دانم که ندانست کسی

گویند بدان، من بندانم چه کنم

شمارهٔ ۳۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده