عطار » مختارنامه » باب یازدهم: در آنكه سرّ غیب و روح نه توان گفت و نه توان » شمارهٔ ۲۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هم قصّهٔ یار میبنتوان گفتن</p></div>
<div class="m2"><p>همه غصهٔ کار میبنتوان گفتن</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>سرّی که میان من و جانانِ من است</p></div>
<div class="m2"><p>جز بر سرِ دار میبنتوان گفتن</p></div></div>

شمارهٔ ۲۸

هم قصه یار میبنتوان گفتن
همه غصه کار میبنتوان گفتن
سری که میان من و جانان من است
جز بر سر دار میبنتوان گفتن

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به بیان احساسات خود نسبت به معشوق می‌پردازد. او می‌گوید که نه تنها نمی‌تواند از عشق و شوق صحبت کند، بلکه غم و درد ناشی از دوری نیز برایش سخت است. در نهایت، رابطه عمیق و جدی‌اش با محبوب را توصیف می‌کند و می‌گوید که فقط به نوعی جانش در خطر است و نمی‌تواند واقعیات را به راحتی بیان کند.

شمارهٔ ۲۶

شمارهٔ ۲۷

هوش مصنوعی: هیچ‌گاه نمی‌توان داستان عشق را به‌طور کامل بازگو کرد، و همچنین نمی‌توان همه ناراحتی‌های زندگی را به‌طور آشکار بیان کرد.

هم قصّهٔ یار میبنتوان گفتن

همه غصهٔ کار میبنتوان گفتن

هوش مصنوعی: راز و رازی که بین من و محبوبم وجود دارد، فقط در موقعیت خاصی می‌توان درباره‌اش سخن گفت.

سرّی که میان من و جانانِ من است

جز بر سرِ دار میبنتوان گفتن

شمارهٔ ۲۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده