عطار » مختارنامه » باب یازدهم: در آنكه سرّ غیب و روح نه توان گفت و نه توان » شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هرگه که تو طالب گهر خواهی بود</p></div>
<div class="m2"><p>باکوه چو سنگ در کمر خواهی بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هرچند که دیده تیزتر خواهی یافت</p></div>
<div class="m2"><p>در نقطهٔ کُنْه کورتر خواهی بود</p></div></div>

شمارهٔ ۳

هرگه که تو طالب گهر خواهی بود
باکوه چو سنگ در کمر خواهی بود
هرچند که دیده تیزتر خواهی یافت
در نقطه کنه کورتر خواهی بود

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که اگر کسی به دنبال گوهری باارزش باشد، باید با سختی‌ها و موانع مانند کوه و سنگ مواجه شود. همچنین، حتی اگر انسان تلاش کند و دیدش را وسیع‌تر کند، ممکن است در درک و شناخت حقیقت، کورتر شود. در واقع، جستجوی حقیقت با چالش‌ها و دشواری‌هایی همراه است و ممکن است به درک عمیق‌تری نرسیم.

شمارهٔ ۱

هرگه که تو طالب گهر خواهی بود
باکوه چو سنگ در کمر خواهی بود
هرچند که دیده تیزتر خواهی یافت
در نقطه کنْه کورتر خواهی بود

شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: هرگاه که تو طالب و خواهان جواهر و زیبایی باشی، باید همچون کوه با استحکام و صلابت در برابر چالش‌ها ایستادگی کنی.

هرگه که تو طالب گهر خواهی بود

باکوه چو سنگ در کمر خواهی بود

هوش مصنوعی: هرچقدر هم که نگاهت تیزتر و دقیق‌تر شود، در حقیقت ممکن است در فهم چیزهای قدیمی و کهنه بیشتر دچار اشتباه شوی.

هرچند که دیده تیزتر خواهی یافت

در نقطهٔ کُنْه کورتر خواهی بود

شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده