عطار » مختارنامه » باب اول: در توحیدِ باری عزّ شأنه » شمارهٔ ۷۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر فضلِ تو عقل را یقین مینشود</p></div>
<div class="m2"><p>زانست که تیز چشم دین مینشود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر جملهٔ خلق را بیامرزی تو</p></div>
<div class="m2"><p>دانم که ترا هیچ درین مینشود</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۸۸

شمارهٔ ۷۷

گر فضل تو عقل را یقین مینشود
زانست که تیز چشم دین مینشود
گر جمله خلق را بیامرزی تو
دانم که ترا هیچ درین مینشود

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات می‌گوید که اگر لطف و فضل تو به دیگران نرسد، عقل و فهم آنها به یقین نمی‌رسد. همچنین تأکید می‌کند که اگر همه مردم را ببخشی، به خوبی می‌داند که هیچ چیز بر تو سنگینی نخواهد کرد. در واقع، اشاره به این است که بخشش و رحمت باعث روشنی و فهم بیشتر می‌شود.

شمارهٔ ۷۵

شمارهٔ ۷۶

هوش مصنوعی: اگر فضلت باعث یقین عقل نمی‌شود، این به این دلیل است که چشمِ تیزبین دین به حقیقت نمی‌رسد.

گر فضلِ تو عقل را یقین مینشود

زانست که تیز چشم دین مینشود

هوش مصنوعی: اگر تو همهٔ مردم را مورد عفو و بخشش قرار دهی، می‌دانم که این کار هیچ تأثیری بر تو نخواهد داشت.

گر جملهٔ خلق را بیامرزی تو

دانم که ترا هیچ درین مینشود

شمارهٔ ۷۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده