عطار » مختارنامه » باب اول: در توحیدِ باری عزّ شأنه » شمارهٔ ۶۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جانا دایم میان جان بودی تو</p></div>
<div class="m2"><p>بر خلق نه پیدا نه نهان بودی تو</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دو کون بسوختیم و خاکستر آن</p></div>
<div class="m2"><p>دادیم به باد ودرمیان بودی تو</p></div></div>

شمارهٔ ۶۱

جانا دایم میان جان بودی تو
بر خلق نه پیدا نه نهان بودی تو
دو کون بسوختیم و خاکستر آن
دادیم به باد ودرمیان بودی تو

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به وابستگی عمیق خود به محبوب اشاره می‌کند. او می‌گوید که محبوب همیشه و در همه جا در قلب او وجود دارد، گرچه به طور ظاهری نه دیده می‌شود و نه پنهان. شاعر از سوختن دو جهان (دنیاهای مادی و معنوی) صحبت می‌کند و می‌گوید که از خاکستر آن‌ها، فقط محبوب باقی مانده است و او در میان این دو جهان حضور دارد.

شمارهٔ ۵۹

شمارهٔ ۶۰

هوش مصنوعی: ای جانا، تو همیشه در قلب و جان انسان‌ها حضور داشتی، اما نه به طور واضح و نه به طور مخفی.

جانا دایم میان جان بودی تو

بر خلق نه پیدا نه نهان بودی تو

هوش مصنوعی: ما در عشق خود دو دنیا را از بین بردیم و خاکستر آن‌ها را به دست باد سپردیم، اما تو همیشه در میان ما بودی.

دو کون بسوختیم و خاکستر آن

دادیم به باد ودرمیان بودی تو

شمارهٔ ۶۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده