عطار » مختارنامه » باب اول: در توحیدِ باری عزّ شأنه » شمارهٔ ۱۰۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای هفت زمین و آسمانها ز تو پُر</p></div>
<div class="m2"><p>چون مینشود کام و زبانها ز تو پُر</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای زندگی دلم روا میداری</p></div>
<div class="m2"><p>من دست تهی، هر دو جهانها ز تو پُر</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱۰

ای هفت زمین و آسمانها ز تو پر
چون مینشود کام و زبانها ز تو پر
ای زندگی دلم روا میداری
من دست تهی هر دو جهانها ز تو پر

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از عظمت و وسعت آسمان‌ها و زمین‌ها یاد می‌کند که همه پر از وجود خداوند هستند. او به زندگی و دلش اشاره می‌کند و بیان می‌کند که گرچه دستی خالی دارد، ولی همه چیز در هر دو جهان به وسیله او پر است و وجودش را از او می‌داند.

شمارهٔ ۱۰۸

شمارهٔ ۱۰۹

هوش مصنوعی: ای زمین‌ها و آسمان‌ها، همه از وجود تو پر شده‌اند. چگونه ممکن است دل‌ها و زبان‌ها از عشق و یاد تو خالی باشند؟

ای هفت زمین و آسمانها ز تو پُر

چون مینشود کام و زبانها ز تو پُر

هوش مصنوعی: ای زندگی، به من احتیاج داری، با اینکه هیچ چیز ندارم، ولی همه چیز از توست.

ای زندگی دلم روا میداری

من دست تهی، هر دو جهانها ز تو پُر

شمارهٔ ۱۰۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده