هوش مصنوعی: مردی وجود داشت که مانند سنگی در کوه‌های چین محکم شده بود و از چشمانش اشک بر زمین می‌ریخت.

هوش مصنوعی: وقتی که بر زمین اشک می‌ریزد و به شدت می‌گرید، آن اشک‌ها تبدیل به نشانه‌ای از درد و غم آن فرد می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر سنگی از آسمان بر دست کسی بیفتد، تا پایان دنیا جز افسوس و ناامیدی نصیب او نمی‌شود.

هوش مصنوعی: آدمی که پاک و راستگوست، دانش او به او اعتبار می‌بخشد. اگر هم بخواهد به دوردست‌ها مانند چین برود، باید از او حقیقت و علمش را جستجو کرد.

هوش مصنوعی: زیرا که علم به خاطر اندوه جدایی از همفکران به تحمل سختی و فشار دچار شده است. تا چه زمانی باید از کافران که قدر نعمت‌ها را نمی‌دانند، رنج ببریم؟

هوش مصنوعی: تمامی چهره علم در این مکان پر از رنج و غم تاریک و مبهم است، اما در دل آن مانند جواهرهایی است که راه و روش را نمایان می‌کنند.

هوش مصنوعی: رهبری که در این مکان تاریک به کمک تو می‌آید، دانایی و علم است و همین علم است که جان را زنده و سرشار می‌کند.

هوش مصنوعی: تو در این تاریکی به حالتی گیر افتاده‌ای که نه می‌توانی راه بروی و نه سر و پا داری، مثل سکندر که در شرایط ناخوشایند و بدون راهی مانده است.

هوش مصنوعی: اگر تو از این ذات و ماهیت خودت چیزی بدست آوری، بیشتر از هر کس دیگری ممکن است که پشیمان شوی.

هوش مصنوعی: اگر ارزش و اصالت تو را هیچ کس نبیند، باز هم تو بیشتر از همه از این موضوع ناراحت خواهی شد.

هوش مصنوعی: اگر این ویژگی تو وجود داشته باشد یا نداشته باشد، هر بار که تو را ببینم، بیشتر از قبل احساس پشیمانی می‌کنم.

هوش مصنوعی: این دنیا و دنیای دیگر در وجود انسان گم شده‌اند. بدن از جان تشکیل شده و جان نیز در بدن پنهان است.

هوش مصنوعی: زمانی که از این دنیا خارج شوی، در جایی دیگر قرار خواهی گرفت که مخصوص انسان‌هاست.

هوش مصنوعی: اگر از اینجا به مقصد خاصی برسی، در یک لحظه می‌توانی صدها راز را کشف کنی.

هوش مصنوعی: اگر در این مسیر بمانی، وای بر تو که تمام وجودت در غم و اندوه غرق خواهد شد.

هوش مصنوعی: در شب بیدار نمان و در روز نیز خود را خسته نکن. تنها در صورتی می‌توانی به این خواسته برسی که شرایط مناسب برای آن به وجود آید.

هوش مصنوعی: خود را به جستجو و طلب چیزهای بزرگ و ارزشمند عادت بده، تا روزهایت کمتر به تکرار و خواب‌های بیهوده بگذرد.