هوش مصنوعی: مردی شجاع و دلیر بود که عاشق زنی شد و به مدت پنج سال به خاطر او سختی‌ها و چالش‌ها را تحمل کرد.

هوش مصنوعی: آن زن بر روی چشمانش، مانند یک نقاشی، نقطه‌ای از سفیدی ناخن نمایان بود.

هوش مصنوعی: از آن سپیدی، او مردی بود که از حقیقت بی‌خبر بود، هرچند که با نگاهش چیزهای زیادی را به چالش می‌کشید.

هوش مصنوعی: مرد عاشق وقتی در عشق رنج می‌کشد، چگونه می‌تواند از عیب‌های چشم محبوبش آگاه شود؟

هوش مصنوعی: پس از مدتی عشق آن مرد کاهش یافت و درمانی برای دردش پیدا شد.

هوش مصنوعی: عشق آن زن در دلش کم شد و احساس کرد که کارش برای خودش راحت‌تر شده است.

هوش مصنوعی: آن مرد به عیب چشم یار اشاره کرد و گفت که از زمانی که این عیب مشخص شده، چه زمانی بوده است.

هوش مصنوعی: در آن لحظه که عشق تو برای من کم شد، چشم من عیب و نقص را به یاد آورد.

هوش مصنوعی: وقتی که در عشق تو کمبود و نقصی احساس کردم، این باعث شد که عیوب تو در چشم من نمایان شود.

هوش مصنوعی: به خاطر وسوسه‌هایی که به شدت در دل داری، عیب خودت را بهتر ببین ای دل نابینا.

هوش مصنوعی: به جای آنکه به عیوب دیگران نگاه کنی و آن‌ها را جست‌وجو کنی، بهتر است به عیوب خودت بپردازی و آنها را اصلاح کنی.

هوش مصنوعی: زمانی که عیب‌های خودت برایت سنگین و ناگوار می‌شود، دیگر به عیب‌های دیگران اهمیت نخواهی داد.