هوش مصنوعی: عیسی از جوی آبی نوشید که بسیار پاک و لذت‌بخش بود، اما طعم این آب از شربت شیرین‌تر به نظر می‌رسید.

هوش مصنوعی: یک نفر از آن خمره آب برداشت و رفت. عیسی نیز از همان خمره آب نوشید و رفت.

هوش مصنوعی: آب تلخی که از خم بیرون آمد، باعث شده که دهان باز شود و شگفتی‌هایی از آن باقی بماند.

هوش مصنوعی: ای پروردگار، آب این خمر و آب این جوی هر دو از یک منبع هستند، لطفاً در این مورد برای ما روشنگری کن.

هوش مصنوعی: چرا آب این خم چنین تلخ است و این یکی چرا شیرین‌تر از عسل است؟

هوش مصنوعی: در محضر عیسی، مردی پیر و کهن‌سال خود را معرفی کرد و گفت: «ای عیسی، من هستم.»

هوش مصنوعی: زیر این کاسه که در دست من است، باری را به دوش کشیده‌ام که هزار بار تکرار شده است. من هم نقش کوزه و هم نقش خم و هم نقش طغار را داشته‌ام.

هوش مصنوعی: اگر هزار بار هم خود را خم کنم، باز هم جز تلخی مرگ کاری نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: من همواره از تلخی مرگ خود می‌نالم و به همین خاطر زندگی‌ام از شیرینی خالی است.

هوش مصنوعی: ای غافل، از شراب خم بنوش و رازهایی را که در وجودت نهفته است، بیشتر درک کن و خودت را در غفلت رها نکن.

هوش مصنوعی: ای کاش رازطلبی و جستجو را کنار بگذاری، زیرا فراموش کرده‌ای که پیش از آنکه جانت به پایان برسد، باید خود را پیدا کنی.

هوش مصنوعی: اگر نتوانی خود واقعی‌ات را پیدا کنی، وقتی بمیری چگونه می‌توانی راز وجودیت را بشناسی؟

هوش مصنوعی: نه در حالتی که بیداری، از وجودت خبر داری و نه در حالت مرگ، نشانه‌ای از وجودت باقی مانده است.

هوش مصنوعی: زندگی بدون تلاش و کوشش، ارزش زیادی ندارد؛ چون کسانی که در گذشته از دنیا رفته‌اند، به نوعی در یاد ما باقی می‌مانند. اما من به خاطر کم‌همتی و ناتوانی‌ام، به بنده‌ای نالایق تبدیل شده‌ام.

هوش مصنوعی: در زندگی، آن درویش با مشکلات و موانع زیادی روبروست؛ حالا سوال این است که چطور می‌تواند به هویت واقعی و خویش واقعی‌اش دست پیدا کند؟