هوش مصنوعی: بوسعید مهنه روزی در میان خانقاه، در حال گفتگو و همراهی با مردان دیگر بود.

هوش مصنوعی: مستی به سراغم آمد و در حالی که اشک می‌ریختم، بی‌قرار و آشفته به آن خانقاه رفتم.

هوش مصنوعی: پرده از عدم تفاهم و ناهماهنگی کنار رفت و در نتیجه، گریه و حالتی سرخوشی آغاز شد.

هوش مصنوعی: شیخی که در حال رفتن بود، به جوانی برخورد و از روی محبت و دلسوزی به او نزدیک شد و در برابرش ایستاد.

هوش مصنوعی: گفت ای نابغه، چرا اینجا درگیری و جدل می‌کنی؟ دستت را به من بده و همراه من حرکت کن.

هوش مصنوعی: مستم و گوینده‌ام این است که ای خدا، یاری برای تو وجود ندارد. ای پیر، کمک تو در این کار نیست.

هوش مصنوعی: خودت را برپا نگه‌دار و مانند یک مرد زندگی کن، من را با مشکلات و مسائل به حال خود بگذار.

هوش مصنوعی: اگر از هر کس یاری می‌گرفتی، مانند این است که در اوج قدرت و مقام قرار گرفته‌ای.

هوش مصنوعی: کارت به گونه‌ای نیست که بخواهی به من کمک کنی، پس برو؛ من دیگر در شمار تو نیستم.

هوش مصنوعی: شیخ به خاطر درد او بر زمین افتاد و از شدت ناراحتی، صورتش سرخ شد و به خاطر گریه، رنگ صورتش نیز زرد شد.

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از کسی می‌خواهد که در کنار او بماند و به او کمک کند. او احساس می‌کند که نیاز دارد و در وضعیت دشواری است، بنابراین از آن شخص درخواست می‌کند که حمایت و پشتیبانی‌اش کند.

هوش مصنوعی: در دام و سختی زندگی گرفتار شده‌ام و در این وضعیت، تنها تو می‌توانی به کمکم بیایی.

هوش مصنوعی: ما در زندان رنج و درد زندگی محبوس شده‌ایم و دل‌مان هم از این همه سختی خسته و فرسوده شده است.

هوش مصنوعی: اگرچه در مسیر زندگی دچار لغزش‌ها و آلودگی‌هایی شده‌ام، لطفا مرا ببخش؛ چرا که از بند و محنت‌هایی که در آن گرفتار بودم، رهایی یافتم.