هوش مصنوعی: یکی از شخصیت‌های حکیمانه و راستگو در این داستان به بیان این مطلب پرداخته است، او کسی است که خاطرات و روایت‌های این داستان را نقل کرده است.

هوش مصنوعی: شش سال بعد از مرگ گل، حال شاه قیصر تغییر کرد.

هوش مصنوعی: در سپیده‌دم، حال او بد می‌شود و احساس می‌کند که زندگی‌اش به سرعت در حال کاهش است.

هوش مصنوعی: به دلیل پیری، پشتش مانند کمان خم شده است و جوانی‌اش از دست رفته و پیری او را به زحمت انداخته است.

هوش مصنوعی: سپس آن جوان، که در مقام بالایی نشسته است، جهان را به سلطنت خواهد کشاند و بر تخت خود قرار خواهد داد.

هوش مصنوعی: او به او گفت: ای عزیزتر از جانم، اگر بخواهی، می‌توانی همه چیز را از من بگیری و مرا از دنیایم جدا کنی.

هوش مصنوعی: دنیا با گذر زمان جوانی و طراوت مرا از من گرفته و باری که بر دوش داشتم، فرزندم را نیز از من دور کرده است.

هوش مصنوعی: اکنون زندگی‌ام به پایان رسیده و به سوی خاک می‌روم، گویی بادی در دست دارم.

هوش مصنوعی: افسوس که عمرم از هفتاد سال گذشت و مانند گردی آمد و رفت، چون باد.

هوش مصنوعی: من کار بزرگی در پیش دارم، زیرا مسیر من به این دریاى عمیق می‌رسد.

هوش مصنوعی: اینک در دنیا هیچ کار خاصی از من باقی نمانده و تا زمان مرگم چیزهای زیادی بر جای نمانده است.

هوش مصنوعی: کار تو امروز این است که مانند خورشید درخشان باشی و جهانیان را روشنی بخشی.

هوش مصنوعی: اگر تو به انصاف رفتار کنی، مانند خورشید خواهی درخشید و عمر تو در خاطرها باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: اگر تو مانند سلیمان باعظمت هستی، یک تار موی خود را هم از مورچه‌ای نمی‌کشی.

هوش مصنوعی: او این حرف را گفت و ناگهان جانش از بدنش خارج شد و به دنیای جاودان رفت.

هوش مصنوعی: وقتی که آب از او دور شود، مانند آتش خاموش می‌گردد و عمر او نیز به آرامی و بی‌صدا پایان می‌پذیرد.

هوش مصنوعی: وقتی قیصر با پایان دنیا روبرو شد، به یکباره عمرش به پایان رسید.

هوش مصنوعی: تمام بدن او از هم متلاشی شده و جان و دلش در غم و اندوه غرق شده است.

هوش مصنوعی: خورشید غروب کرد و در ایوان صدای ناله‌ای بلند شد.

هوش مصنوعی: امیری که مانند الماس طلا میدرخشد و قدرتش را نشان می‌دهد، شخصش را زیر پوشش و حجاب پنهان کرده‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی که ناگهان بند زنخدان را محکم کردند، تمام کارهای جهان به اینجا وابسته شد.

هوش مصنوعی: زمانی که چشمهٔ نوش به زیر پنبه پنهان شد، آن فردی که تحت ستم قرار گرفته بود، پنبه را از گوشش برداشت و متوجه شد.

هوش مصنوعی: وقتی او را به خاک سپردند، آب باعث رشد و بزرگ شدنش شد و در عوض، خاک به او ابعاد کوچکتری داد.

هوش مصنوعی: در بسیاری از مکان‌ها، او توانست جا بگیرد و در واقع، زمین مکان او بود. او در چندین موقعیت تلاش کرد و سرانجام به همین نتیجه رسید.

هوش مصنوعی: زمانی که زندگی‌اش به پایان می‌رسد، مانند کوزه‌ای می‌افتد که درونش پر از درد و رنج است و ناگهان به خاک سپرده می‌شود.

هوش مصنوعی: افراد بزرگ و با مقام، به خاطر فروتنی و اخلاق نیکشان به جایگاه‌های بلندی دست می‌یابند، در حالی که کسانی که به حقارت و خودخواهی رو آورده‌اند، به سرنوشت و جایگاه‌های پست دچار می‌شوند.

هوش مصنوعی: زمین را هر جا که نگاه کنی، از ابتدا تا انتها، همه جا را می‌بینی.

هوش مصنوعی: وقتی که تو گوسفند را به چشم می‌بینی، نمی‌توانی به راحتی سر آن را از پاهایش تشخیص بدهی، زیرا همه چیز به شکل ظاهری آن وابسته است.

هوش مصنوعی: اگر به حالتی ضعیف و فرسوده بیفتی و مانند بیدی به خاطر گرسنگی به تپش درآیی، هیچ امیدی به تغییر نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: اگر وجود تو مانند خورشید است، وقتی که چهره‌ات چون خورشید می‌درخشد، در نهایت، کسی که در سیاهی و بدی است، در برابر تو ناتوان خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر در جهان به شیوه‌ای صاف و بدون پیچیدگی زندگی کنی، می‌توانی به خوشی و شادی دست یابی؛ اما اگر به دنبال بزرگی و عظمت هستی، باید خرد و اندیشه ورزی را در نظر بگیری.

هوش مصنوعی: اگر من از میان مردم و جمعیت گذر کنم، راهی برای من وجود ندارد. اگر کسی در این دنیا مرد و شجاع باشد، اکنون کسی را نمی‌بینم که این‌گونه باشد.

هوش مصنوعی: ابتدا از آب چشمه‌ی زلال دست بشوی و بعد آن را به چاه بینداز، و سر خود را به طرف زمین نپیچان و گویی که چیزی نمی‌دانی.

هوش مصنوعی: کسی که درباره خود صحبت می‌کند، وقتی بمیرد، دیگران او را با همان خود واقعی‌اش می‌شناسند.

هوش مصنوعی: تحیر و سردرگمی هیچ‌گاه به پایان نمی‌رسد، مانند این که کسی بخواهد دریا را جستجو کند و یک سوزن را پیدا کند.

هوش مصنوعی: این مسیر بی‌پایان است و نه آغاز مشخصی دارد و نه پایان.

هوش مصنوعی: نه در آغاز وجودش نشانه‌ای بود و نه در پایان، نشانه‌ای بر اینکه وجودش به پایان برسد.

هوش مصنوعی: وقتی آسمان (فلک) بی‌سر و بی‌پایه (بدون هدف و تکیه‌گاه) این مسیر را مشاهده کرد، به شدت گیج و سردرگم شد و راه خود را گم کرد.

هوش مصنوعی: تو هم در زندگی مسیرهای زیادی را پیش رو داری، پس چرا به من می‌گویی که در خودت چیزی نداری؟

هوش مصنوعی: اگر تمام جهان را گرد هم بیاوری و هر چیزی را بر یک لحظه بنا کنی، آن لحظه برتر از همه چیز خواهد بود.

هوش مصنوعی: دل تو چطور می‌تواند از جهانی که همه چیز در آن غم و اندوه است شاد باشد؟

هوش مصنوعی: با تمام زرق و برق دنیا چه فایده‌ای داری، تا لحظه‌ی آخر عمرت چه چیزی برای به همراه داشتن داری؟

هوش مصنوعی: عالم به تو توجهی ندارد، با این حال تو هم در دایره علم هستی و از اندوه رها شده‌ای.

هوش مصنوعی: چرا در دنیایی زندگی می‌کنی که همواره در آن غم و اندوه در کنار هم وجود دارد؟

هوش مصنوعی: هر لحظه از زندگی‌ات پر از درد و مشکل است تا اینکه بتوانی اندکی از چیزی را به دست آوری.

هوش مصنوعی: اگر با تلاش و کوشش زندگی را سر کردید و در نهایت مردید، در این صورت حسرتی همیشگی برایتان باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: وقتی عمرت به پایان می‌رسد، بارها و بارها مانند پرنده‌ای که از قفس آزاد می‌شود، زندگی‌ات را می‌سنجند و باید به آنچه که انجام داده‌ای فکر کنی.

هوش مصنوعی: چرا اینقدر به جمع‌آوری مال و دارایی مشغولی که در هر حال به ضررت تمام می‌شود، چه در اینجا و چه در آنجا؟

هوش مصنوعی: تمامی جهان مانند یک سراب به نظر می‌رسد، حالتی شبیه به خواب آشفته و پریشان دارد.

هوش مصنوعی: اگر مدتی در این دنیا زندگی کردی، باید دل خود را از این جهان (تخت) جدا کنی و آن را به جایی مطمئن و دور از ناپایداری منتقل کنی.

هوش مصنوعی: اگر تمام عمرت را در خوشی و شادمانی سپری کنی، در نهایت چون خاکی خواهی شد که در دستان باد پراکنده می‌شود.

هوش مصنوعی: در دنیای فانی، هیچ کس جاودانه نیست و همه چیز گذراست، اما میل و اشتیاق به زندگی و لذت‌های آن در دل‌ها فراوان است.

هوش مصنوعی: اگرچه بسیاری از انسان‌ها به خاطر او دچار سردرگمی و بی‌سر و سامانی شده‌اند، اما من هنوز کسی را نمی‌بینم که از او جدا شده باشد.

هوش مصنوعی: در این جایگاه بلند که من دارم، هرچند منزلت و مقام بالایی است، ولی مقام سلطنت و پادشاهی از اینجا دور است و به همین راحتی نمی‌توان به آن رسید.

هوش مصنوعی: هر جا که در خانه‌ای ملاحظه کنی که شور و هیجانی وجود دارد، و بازی شطرنج می‌کنند، باید از آنجا خارج شوی.

هوش مصنوعی: اگر زمین به ملک تو تبدیل شود، در هیچ جا مغرور مشو، زیرا این زمین تنها برای یک گاو است که ایستاده.

هوش مصنوعی: وقتی به دنیا آمدی، در همان لحظه سختی و درد جدایی از دنیای رحم مادر را تجربه کردی.

هوش مصنوعی: هرگاه که در دل خود چیزی را می‌پرورانی و در دام آن گرفتار شده‌ای، نام زندگی کردن تو، در واقع همان رنج کشیدن از آن چیز است.

هوش مصنوعی: به خودت مغرور نشو، زیرا ممکن است ناگهان به زمین بیفتی و دچار مشکل شوی.

هوش مصنوعی: اگر در این دنیا جا نمی‌گیری، پس چطور می‌توانی در قبر جا شوی؟ به این موضوع خوب فکر کن.

هوش مصنوعی: به خودت مغرور شده‌ای و نمی‌دانی که در حقیقت، وجودت مثل یک آتش‌فشان خاموش است.

هوش مصنوعی: اگر تو از این دنیا دل بکنی و بیرون بروی، دیگر چه چیزی از تو باقی می‌ماند، ای دوست؟

هوش مصنوعی: هر نعمت و خوبی که در این دنیا وجود دارد، با وجود تو از بین می‌رود و پاکی خود را از دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگرچه چهره‌ات پژمرده و زرد است، اما مفهوم پلیدی و ناپاکی در چیست؟

هوش مصنوعی: چرا به دنبال ثروت و مقام هستی، در حالی که هر دوی اینها در آخرت، آلودگی به حساب می‌آیند؟

هوش مصنوعی: دنیا پر از آشفتگی و ناآرامی است، مانند طوفانی از آتش که همه‌ جا را در بر می‌گیرد. زندگی انسان‌ها نیز مانند خوابی بی‌نظم و پریشان است که کارهای روزمره و دشواری‌ها را در خود جای داده.

هوش مصنوعی: اگر تو را از این خواب بیدار کنند، حتی یک لحظه، می‌توانند به تو چندین جان و زندگی دوباره ببخشند.

هوش مصنوعی: اگر در خواب غفلت و ناآگاهی زندگی کنی، در روز قیامت و بررسی اعمالت با ترس و آشفتگی مواجه خواهی شد.

هوش مصنوعی: هر شب، با چراغی پر از دود و گرد و غبار، بینی‌ام را پوشانده‌ام.

هوش مصنوعی: برای به دست آوردن نیم جو زر، چه بسا که انسان از صد جان خود تلاش کند و بپرسد که کدامیک ارزشمندتر است.

هوش مصنوعی: تو برای من مانند یک هدف ارزشمند و گران قیمت هستی، نه مانند چیزی که به راحتی از آن بگذریم.

هوش مصنوعی: انگار تو هم از جنس خاکی، چرا یک شب برای عبادت خدا برنمی‌خیزی؟

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در جهان جز تو نیست، پس چرا به خودت نگاه نمی‌کنی و نمی‌اندیشی؟

هوش مصنوعی: اگر در خانه‌ات صد نفر آشنا و دوست داشته باشی، وقتی بمیری، همه آن‌ها به بیگانگان تبدیل می‌شوند و هیچ‌کدام برایت کمک نخواهند کرد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در گور با تو نخواهد بود جز چند مگس یا مورچه که به تو خواهند پیوست.

هوش مصنوعی: اگر کاری بد انجام دادی، عذابش به خودت برمی‌گردد و اگر کار خوبی کردی، پاداش آن را خواهی دید.

هوش مصنوعی: به جستجو بپرداز، آنچه را که گرفتی و سال‌ها از تو دزدیده‌اند، در چنین وضعیتی.

هوش مصنوعی: اگر در زندگی‌ات هیچ فعالیتی انجام ندهی و فقط وقتت را تلف کنی، چیزی جز خودت و توانایی‌هایت نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: آن رنج پیوسته که انسان‌ها تجربه می‌کنند، ناشی از تصور و خودمحوری آنهاست. هر کسی که از این خودبینی و تخیلات رها شود، با آرامش بیشتری زندگی خواهد کرد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی در زندگی به موفقیت دست پیدا کنی، نباید بی‌مقدمات وارد مرحله‌های جدید شوی. باید ابتدا به خوبی آماده شوی تا بتوانی از موقعیت‌های خوب بهره‌مند شوی.

هوش مصنوعی: اگر تکه‌ای از وجود خود را دریغ کنی، جهانی پر از بت‌پرستی را آزاد کرده‌ای.

هوش مصنوعی: این جمله به این معنی است که برای تو خیلی راحت نخواهد بود که این غم را بپذیری، زیرا حتی یک برگ کاه هم از کوه به تو نمی‌دهند. در واقع، این بیان کنایه‌ای است از این که برخی چیزها به سادگی به دست نمی‌آیند و غم و اندوه نیز از آن دسته چیزهاست که به راحتی نمی‌توان با آن کنار آمد.

هوش مصنوعی: اگر یک ذره از این اندوه را تحمل کنی، باید دریا را به صفا و صبر کوه را داشته باشی.

هوش مصنوعی: اگر پیش از رسیدن مرگ، حتی لحظه‌ای فوت کنی، در آن لحظه کوتاه می‌توانی تمام عالم را در اختیار داشته باشی.

هوش مصنوعی: نشستن در برابر مرگ کار عاقلانه‌ای نیست، زیرا کسی که تسلیم مرگ شود، او دیگر زنده نیست.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی به حقیقت آگاه شوی، ای مردی که دور افتاده‌ای، به یاد داشته باش که چرا این‌قدر از هم دور شده‌ای.

هوش مصنوعی: از درد و حسرت بر سینه‌ات صدای ناله بر زانو گذاشته‌ای.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در این غم زندگی می‌کنی و نمی‌میری، نباید از خودت جدا شوی و مانند دیو از انسان‌ها فرار کنی.

هوش مصنوعی: زمانی که تو از شیطان پیشی گرفتی، آن عشق عمیق تو به حق از تو دور نخواهد شد.

هوش مصنوعی: فریب خود را تا چه زمانی ادامه می‌دهی؟ تا کی می‌خواهی به خودباوری‌های بی‌اساس ادامه بدهی و از حقیقت ناامید کننده خود غافل باشی؟

هوش مصنوعی: اگر انسانی شایسته و ارزشمند باشی، باید تمام توجهت را به مسیر درست و الهی معطوف کنی و از تمایلات و خواسته‌های دنیوی دوری کنی.

هوش مصنوعی: هرگاه چشمی که به ظاهر دنیا می‌نگرد کور شود، چشمی که حقیقت را مشاهده می‌کند، به درستی بینا می‌شود.

هوش مصنوعی: شما فکر می‌کنید که در کار خدا هستید و دائماً در حال مراقبت از اوضاع هستید.

هوش مصنوعی: یک لحظه از زندگی دنیوی خود بیرون بیا و به عاقبت و سرنوشت در زندگی آخرت فکر کن.

هوش مصنوعی: کجا آن گاوی که قصاب می‌داند و به او آگاه است، که خونش در راه ریخته می‌شود؟

هوش مصنوعی: اگر اطلاع داشتی که کار پرواز چه دشواری‌هایی دارد، مانند بره‌ای بی‌خبر، از آن بار سنگین خود را سبک‌بار کرده بودی.

هوش مصنوعی: تو خودت از حال و روز آن گاوی که بسته است بی‌خبرتری، در حالی که او در آرامش نشسته و تو از این موضوع آگاهی داری.

هوش مصنوعی: دیگر از این درد و غم قلبی برایم نمانده و از این مسأله دشوارتر نیز برایم مشکلی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: می‌گویند تو هم مانند دیگران خواهی شد و در نهایت به خاک برمی‌گردی، و هر کسی سرنوشتی دارد که به هلاکت و فنا منتهی می‌شود.

هوش مصنوعی: اگرچه تبدیل شدن به خاک چندان خوشایند نیست، اما من راضی‌ام به شرطی که آتش در کار نباشد.