هوش مصنوعی: آن حکیم با زبان نغز و زیبا گفت که وقتی چهره زیبا و دلربای شاه از قصر گم شد، چه بر سر می‌آید.

هوش مصنوعی: از هر طرف خواهان گل شده‌اند، اما هیچ بادی از گل خبر ندارد و نیامده است.

هوش مصنوعی: شاه ناله‌ای سر داد و دلش از شدت احساسات پر از اشک شد. به طوری که از حسادت، جوی‌های خونی از چشمانش جاری گردید.

هوش مصنوعی: بدل می‌گوید: یک روزی ممکن است که عاقبت سرنوشت سختی برای من پیش بیاید، اما با این حال دوباره به زندگی ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: هر چه می‌خواهی با من بی‌رحمی کن، اما در این کار ناسازگاری نکن.

هوش مصنوعی: وقتی که در درد و غم به سر می‌برم، مانند اینکه به آسمان نگاه می‌کنم، نمی‌دانم چرا یک‌باره نمی‌سوزم و از بین نمی‌روم.

هوش مصنوعی: بدن من به خاطر درد و رنجی که دارم می‌سوزد و دل من پر از آتش حسرت است، در حالی که چشمانم پر از اشک می‌باشند.

هوش مصنوعی: از آنجا که چشم سوخته من اشک می‌ریزد، درون آب آتش کمتری احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: کجا آتش بر من تأثیر می‌گذارد که حتی سوخته‌ام و دوباره نمی‌سوزم؟

هوش مصنوعی: من از خاکی رشد کرده‌ام که با اشک‌های خود مرطوب شده است و از سرما و بلایای آسمانی به آتش عشق و احساسات گرم شدم.

هوش مصنوعی: دل من زیر بار غم سنگینی دارد، مانند کاهی ضعیف که زیر فشار کوه احساس خفگی و ناتوانی می‌کند.

هوش مصنوعی: از شدت اندوه و دلتنگی جدایی، دیوانه شده‌ام و نمی‌دانم چگونه با این غم روز جدایی کنار بیایم.

هوش مصنوعی: به کجا رفته‌ای، ای دل؟ غم تو خواب را از من گرفته و قلبم را آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: وقتی که عالم از نگاه من پنهان می‌شود، پس چطور می‌توانم او را ببینم؟ در نهایت، چگونه می‌توانم به درک او برسم؟

هوش مصنوعی: چشمم را از دنیای پر درد و رنج می‌گیرم، چرا که خونریزی و مشکلات در آن فراوان است.

هوش مصنوعی: ای خدا، مرا از این درد رهایی بده و از سوز و سرمای دل-breaking نجاتم بده.

هوش مصنوعی: مرا در جستجوی این راز پنهان بیاب که لذت جوانی‌ام به تلخی تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: وقتی که زندگی برایتان دشوار می‌شود و مشکلات بسیاری به وجود می‌آید، اگر به فضل و رحمت الهی تمسک جویید، می‌توانید این مشکلات را برطرف کنید.

هوش مصنوعی: زن هندو به آشپزخانه شاه رفته بود و آن روز در راه، چهره‌ای زیبا و گل مانند را دیده بود.

هوش مصنوعی: آن زمان که زیبایی به سوی او می‌رفت، چون تیر به سمت خسرو آمد، داستانی را بیان کرد.

هوش مصنوعی: شاه به زیبایی‌هایی که در برابرش بود، توجه کرد و به حُسنا نگاه کرد.

هوش مصنوعی: چون برگ بید از ترس به لرزه درآمد و رنگش زعفرانی شد، دل ما هم این حال را درک می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر جذابیت و جاذبه‌ی خاص او، زبانش از کار افتاد و نتوانست صحبت کند. تو می‌توانستی بفهمی که او در دل خود اعترافی دارد.

هوش مصنوعی: به یاد دارم که گفتند، نمی‌توان با افعال ناپسند انتظار دل خوش داشت.

هوش مصنوعی: از سر تا پای او، حتی هر کدام از موهایش نیز می‌تواند گواهی بر گناهش باشد.

هوش مصنوعی: بیچاره نتوانست پیش‌بینی کند که آن کار چه عواقبی دارد و به خاطر آن عمل، جانش به خطر افتاد.

هوش مصنوعی: شاهزاده در حال انجام کاری است که به زیبایی و جذابیت مرتبط می‌شود.

هوش مصنوعی: شه رومی، مانند ترک‌ها به خاطر عشق و دل‌باختگی، دلی پر از دردی دارد که مانند موهای مجعد و زیبا، پیچ و تاب خورده است.

هوش مصنوعی: شاعر به یک سگ می‌گوید که راز خود را فاش کند و به او بفهماند که چرا او را در بند کرده است. او از سگ می‌خواهد که صدای خود را آزاد کند و حقیقت را بگوید.

هوش مصنوعی: به من بگو با آن سمنبر چه کردی و با گل صد برگی که محبوبم بود، چه کردید؟

هوش مصنوعی: وقتی حسنا این صحبت را از شاه شنید، به او گفت: "نصف این وضعیت را هم نمی‌دانم."

هوش مصنوعی: تو خود می‌دانی که من چقدر به امانت‌داری، وفاداری و حمایت از تو پایبندم.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که اگر دل و احساسات انسان از صحبت‌های بی‌محتوا خالی باشد، نمی‌تواند در مورد گفتن حقیقت یا احساسات واقعی خود صحبت کند. به عبارت دیگر، برای بیان احساسات و افکار عمیق، باید دل از نگرانی‌ها و حرف‌های بی‌معنا آزاد باشد.

هوش مصنوعی: کسی که هنگامی که صحبت می‌کند، به شکلی نادرست یا کج سخن می‌گوید، نشان‌دهنده این است که طبیعت او به گونه‌ای است که در کل در بیان خود دچار انحراف و نادرستی است.

هوش مصنوعی: چرا به اشتباه و به صورت نادرست صحبت می‌کنی ای من که خاک پای تو هستم؟ زیرا اگر به نادرستی سخن بگویی، آبرو و حیثیت تو زیر سؤال می‌رود.

هوش مصنوعی: اگر حیوانی مانند خر نتواند بهتر شود، چه فایده‌ای دارد که بار سنگینی به او تحمیل کنیم؟

هوش مصنوعی: شاه فرمان داد که دو خدمتکار مانند سگ به حالت نشسته در کنار او بر زمین بیفتند و در خدمت او باشند.

هوش مصنوعی: زخمی که چوب به او زد، سبب شد که خونش بریزد و این خون، خاکی که در آن جا دارد را سیاه و خونی کرد.