هوش مصنوعی: یک طاووس زیبایی در آغوش ماری دارد، ماری که خود به حال زاری افتاده و به تنگنا درآمده است.

هوش مصنوعی: دریای وجود انسان خالی و عمیق است، اما با لذت و شادی، گویی که مرواریدهایی به آن داده می‌شود و دنیای شیرین و خوشایندی به آن اضافه می‌شود.

هوش مصنوعی: اگرچه او به نفس می‌زد اما روحی در او نبود، بسیار نالید ولی نمی‌توانست سخن بگوید.

هوش مصنوعی: در پاسخ به سوالش، صدای او نیازی به جان نداشت، اما مانند بادی در میانه کار حاضر بود.

هوش مصنوعی: قلم آماده و در دست است و خط آن به طور زیبا و گرد بر روی کاغذ می‌نشیند. انگشتان به نرمی حرکت می‌کنند و با آن کار می‌کنند.

هوش مصنوعی: وقتی که محبوبش نبض را در دستش گرفت، او نیز به رفتارهای عاشقانه و ناز و کرشمه دست زد.

هوش مصنوعی: او همچون همدمی عجیب و غریب بود که با دهانش نفس می‌کشید و با نفس کشیدن، جهانی را می‌سازد و ویران می‌کند.

هوش مصنوعی: او نه از دست‌رفتن خُلق و روحش ناراحت شد و نه از هوای عوض‌شده و تغییرات زندگی اشکالی به دل گرفت.

هوش مصنوعی: چرا او در زمان‌های مختلف با سرعت حرکت می‌کرد؟ زیرا می‌دانست که ممکن است تحت تأثیر حوادث ناگهانی قرار بگیرد.

هوش مصنوعی: اگر بادی بوزد، از دل نزا ری، صداهایی به گوش می‌رسد و زاری به راه می‌اندازد.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات عشق و هیجان در دل‌ها و زندگی مردم جاری می‌شود و گاهی دیگر، آن عشق را از عاشقان پنهان می‌کند.

هوش مصنوعی: گاهی به آرامی به سمت عراق می‌رفت و گاهی به سمت سپاهان مسیرش را تغییر می‌داد.

هوش مصنوعی: وقتی که کسی را در راه درست به خطا بیندازند، به وسیلهٔ هنری جادویی و فریبنده این کار را انجام می‌دهند.

هوش مصنوعی: باید بگویم که همه کارهای او خوب بود و هر کاری که انجام داد، آواز خوشی داشت.

هوش مصنوعی: اگرچه او از لاغری و بی‌اساسی برخوردار است، اما در عین حال، سخنانش همچنان شیرین و دلنشین است.