هوش مصنوعی: یک چهره زیبا و دلربا در کنار ما ایستاده است، همچون دایره‌ای بزرگ که بر سر ما سایه افکنده است.

هوش مصنوعی: صورتش مانند ماه در آسمان می‌درخشید، اما بوی خوشی مانند آواز پنج ماهی نوفغان داشت.

هوش مصنوعی: تپانچه به صورت او ضربه می‌زند به طوری که از شدت درد، او فریاد می‌کشد.

هوش مصنوعی: چنان درخششی در چهره‌اش بود که وقتی به او نگاه می‌کردی، احساس می‌کردی که از شجاعت و نشاط او، بزرگ‌تر و فراتر از خود را به چشم می‌بینی.

هوش مصنوعی: وقتی صدایش شنیده می‌شود، جان از وجودش خارج می‌شود و بسیاری از افراد در دام آن گرفتار می‌شوند.

هوش مصنوعی: وقتی که آسمان به طرز واضحی تغییر می‌کند، در دایره‌اش مانند ستاره‌ای می‌درخشد.

هوش مصنوعی: سه چیز مختلف از طبیعت بر او عارض شد که مربوط به حیوانات، گیاهان و minerals (یا سنگ‌ها) هستند.

هوش مصنوعی: این شعر به توصیف چیزهایی پرداخته که به دو طرف و چهار گوشه تقسیم شده و در آنجا صداهای مختلفی شنیده می‌شود. در واقع، به نوعی به وجود تناقضات و تنوع‌ها اشاره دارد که در هر گوشه به شکل متفاوتی وجود دارد و از هر طرف به مانند حلقه‌ای به هم متصل شده‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی که عشق واقعی با محبتش مرا نوازش می‌کرد، آنقدر خوشحالی داشتم که نمی‌توانستم آن را در خودم نگه‌دارم.

هوش مصنوعی: اگرچه امکان دیدن چهره دوست فراهم نشد، اما از وجود او نمی‌توان بیرون رفت و جدا شد.

هوش مصنوعی: اگرچه ظاهری زیبا و دل‌فریب دارد، اما در نهایت ویژگی‌های درونی و رفتارهایش ارزش واقعی او را مشخص می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که آن موجود که نه پا دارد و نه سر، صدا بلند کرد، هیچ‌کس متوجه نشد که او نه پای دارد و نه سری.

هوش مصنوعی: وقتی صدای خوش او انسان را به حالت بی‌هوشی می‌برد، خود را به شنیدن صدای زیبا مشغول می‌کرد.

هوش مصنوعی: برای رسیدن به معشوق، همیشه در تلاش بودی، اما او همچنان خود را پنهان کرده بود.

هوش مصنوعی: دختری زیبا و ماهرو از پشت پرده بیرون آمد و نگاهی به کسی انداخت که در پشت پردهٔ دیگر قرار داشت.