هوش مصنوعی: شبی که از جشن نوروز و جوانی لذت‌بخش‌تر باشد، شب‌هایی است که مانند آب زلال و پاک، زندگی را تازه و شفاف می‌کند.

هوش مصنوعی: گل و خسرو هر دو سرشار از شادی و نشئگی هستند و عشق را به حالتی عمیق و مسحورکننده درآورده‌اند. گل به زیبایی خود و خسرو به عشق و دل‌باختگی‌اش مشغول است و در این حال، زلف و پای یکدیگر را در دست دارند.

هوش مصنوعی: زن سیاه‌پوشی که زلفش شب را می‌پوشاند، اکنون مانند روز روشن شده است به خاطر نوری که از گل می‌تابد.

هوش مصنوعی: چهره‌ات همانند روز روشن است و آن گوهر درخشان، شب تاریک را روشن کرده و به روشنی روز تبدیل کرده است.

هوش مصنوعی: زمین به عطر موی او مانند مشک خوشبو شده و شیرینی او باعث شده که لب‌ها خشک شوند.

هوش مصنوعی: با لبخند او، شکر در خوزستان به زمین می‌افتد و در سپاهان، بندهٔ او زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: گل با آب و آرامش درخشان است، اما درونش آتش شعله‌ور شده است. لبانش خندنده و زلف‌هایش به زیبایی تابیده شده‌اند.

هوش مصنوعی: در این شعر، به حالتی اشاره می‌شود که دل‌ها در دنیای مادی به تسلیم و افتادگی درآمده‌اند و در عین حال، خرد و دانایی در گوش کسانی که به حلقه‌ی او (شخص یا مفهوم خاصی) پیوسته‌اند، گوش می‌سپارند. این تصویر نشان‌دهنده‌ی نگاهی عمیق به عشق و معرفت است که به دنبال جمال و حقیقت می‌باشد.

هوش مصنوعی: مانند درختان سرو که زیبایی و شگفتی را نمایان می‌کنند، چهره‌ای زیبا و دلنشین دارم که همچون ماهی در آسمان می‌درخشد. در سرم افکاری برف‌گونه و سرد وجود دارد.

هوش مصنوعی: سر زلف او به اندازه‌ای خوشبو و دلپذیر است که با قطرات آبی که از زیبایی‌اش بر روی گل نشسته، رنگش به سیاهی متمایل شده است.

هوش مصنوعی: در اینجا به نظر می‌رسد که اشاره به حالتی از زیبایی و لطافت دارد. گلابی که در ظرفی شبیه به گل قرار گرفته و به رنگ شفق در آمده، اشاره به زیبایی و طراوت گل‌ها دارد. همچنین می‌توان به عطر و طعم دلپذیر آن اشاره کرد. در واقع، تصویری از ترکیب زیبایی، لطافت و لذت حاصل از طبیعت ترسیم شده است.

هوش مصنوعی: زمانی که تو با برداشتن پوشش از چهره‌ی زیبایت مانند گل رخ نمایان شدی، از شرمندگی باغ هم شروع به گریه کردن کرد.

هوش مصنوعی: اگر تو تاریکی و شوری شعر را بر سر بریزی، مثل اینکه در دل ماه و خورشید آن را بریزی.

هوش مصنوعی: اگر آن محبوب با جامی در آسمان بود، تبدیل به محبوبیتی عمومی می‌شد.

هوش مصنوعی: اگر در یوزه، شکر وجود داشته باشد که از لعل گل گرفته شده، بنفشه با لباس درشتی هم که بر تن دارد، در واقع همان شکر است.

هوش مصنوعی: رنگ چهره آن ماه در تنهایی‌اش، همچون نور خورشید بر روی شاه می‌تابید.

هوش مصنوعی: وقتی آن ماه زیبا از جای خود بلند شد، خلوت نشین نیز از مسیر خود برخاست.

هوش مصنوعی: گل شاداب و سرمست که از جایش برخاست، به زیبایی گفت: "من در پای تو افتادم و مست شدم."

هوش مصنوعی: وقتی تو از جا برمی‌خیزی، سلامتی و خوشحالی برقرار می‌شود و وقتی می‌نشینی، انگار همه چیز دچار تحولی بزرگ و قیامت‌گون می‌شود.

هوش مصنوعی: دل خسرو به خون تو پیوسته است، زیرا همچون خون در دل او جاری است و به تو وابسته شده است.

هوش مصنوعی: امشب می‌خواهم شراب بنوشم، زیرا زیبایی تو باعث ویرانی من شده است.

هوش مصنوعی: امشب آرزو دارم که به چیزی دست پیدا کنم و در عین حال احساس می‌کنم که در این مسیر، بلندپروازی‌هایی دارم.

هوش مصنوعی: دو زلف مانند دو پرچم زرهی، بر شانه‌های من ریخته‌اند و در هم تنیده‌اند.

هوش مصنوعی: لحظاتی را با من بگذران و مانند موهای تیره و گیسوی برافراشته‌ات، در زندگی من نیا.

هوش مصنوعی: او گفت که از زیبایی لب‌هایش، گل سرخی درست کرد و با دستانش، کمربندی را در دور کمرش پیچید.

هوش مصنوعی: از حسادت شاه، ناله‌ای از ماه بلند شد، زیرا که معشوق نیز شاهد بازی‌های سلطنت بود.

هوش مصنوعی: گل تر هندوی زلفش به گونه‌ای زیبا و دلنشین در دست او قرار گرفته، گویی او با یک تیراندازی ماهرانه و جالب توجه، زیبایی را به نمایش گذاشته است.

هوش مصنوعی: مروارید را بر تختی زیبا قرار داده‌اند و چهره‌اش را به سمت شاه می‌تاباند. شکر را بر گل‌ها می‌پاشند و زیبارویی را به ماه تشبیه می‌کنند.

هوش مصنوعی: شراب از دست شاه گلروی گرفته شد، زیرا رنگ و زیبایی روی او مانند گل و گلبرگ است.

هوش مصنوعی: شکر را به آرامی پاشید و با نازش تلخی را به وجود آورد، در حالی که شراب تلخی را می‌نوشید.

هوش مصنوعی: شیر روز را با بوسه‌ای شکرین می‌نوشید و از خاک به شکل سنبوسه‌ای لذیذ می‌خورد.

هوش مصنوعی: خسرو شاه مست و سرحال، زبانش را باز کرد و به گل گفت: "ای گل، از شدت مستی و شوق، هر آنچه داشتم را از دست داده‌ام."

هوش مصنوعی: هرگاه تو تحت تأثیر شراب قرار داری، لحظه‌ای بنشین و از لذت آن بهره‌مند شو، زیرا دیگران در حال خواب و بی‌خبر از این حال و هوا هستند.

هوش مصنوعی: هر کسی که به معنای زندگی و هدف‌هایش فکر کند، در زمان مناسب به نتیجه و حقیقتی خواهد رسید. پس باید در زمان خود به جستجوی این معانی بپردازد.

هوش مصنوعی: نگران دل خودت نباش، چون ما همیشه با حالتی خوش و شاداب در کنار تو هستیم. به زندگی خوش بگذران و از خوشی‌های ما لذت ببر.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای در دل شب آواز می‌خواند، بیا ای پرنده‌ی زرین، ناله‌ای زیر و ملایم سر بده.

هوش مصنوعی: چون دختر زیبای گلرخ به شاه پاسخ داد، با افتخار به خدمت او رفت و باده‌ای در دست داشت.

هوش مصنوعی: از قامت او درختان سر به سجده می‌گذارند و از چشمانش نرگس‌ها زخم می‌خورند.

هوش مصنوعی: وقتی که سرو بلند قامت خود را راست کرد، به سرعت، دیگران نیز به او احترام گذاشتند و در مقابلش زانو زدند.

هوش مصنوعی: در این بیت، تصویر زنی را می‌بینیم که با چادری بلند و زیبا بر سر دارد. او آستین خود را بلند کرده و به نشانه اعتراض یا احساساتی عمیق، به سمت شاه می‌رود و دامن ماه را که نماد زیبایی و پاکی است، به چنگ گرفته است. این عمل نشان‌دهنده‌ی قدرت و اراده او در برابر مقام بالاست.

هوش مصنوعی: زلف خوش بو و مشکی او با زیبایی خاصی در معرض دید قرار گرفت. عید خوشحالی و جشن او را تبریک می‌گویم.

هوش مصنوعی: شاه و گل هر دو در حالی که تنها مانده‌اند، در نشئگی و حال خوبی به گام‌زدن در میان چمن‌ها ادامه می‌دهند.

هوش مصنوعی: بوی خوش شراب مشام را پر کرده و لب‌های خشک را با لب‌های تر می‌بوسد.

هوش مصنوعی: از شراب مستی به گریه و حالتی دل‌خونین دچار شده‌ام، در حالی که آتش عشق از چهره‌ی گل می‌تابد.

هوش مصنوعی: وقتی که شراب گل لعل او به آتش می‌افتد، نعل او نیز در آتش به همین سرنوشت دچار می‌شود.

هوش مصنوعی: از شوق و اشتیاق به چهرهٔ زیبا و ماهرو، چشمان کسی که دلش پر از عشق و حسرت است، به سرخی و خون می‌زند.

هوش مصنوعی: یک فرد با محبت و لطافت، به گل نزدیک می‌شود و دستش را بر روی گل می‌گذارد تا نشان دهد که عشق و لطافتش را به آن گل هدیه می‌دهد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شخصی از دیگر کسی شکایت می‌کند و می‌گوید که ظلم و بیداد او باعث شده است که من به درد و رنج بیفتم. او از این وضعیت ناخوشایند به تنگ آمده و از دیگران فریاد می‌زند. در واقع، این شخص به دنبال توجه و همدلی است و می‌خواهد کسی صدای او را بشنود و به مشکلاتش رسیدگی کند.

هوش مصنوعی: چون دیگر نتوانم به تو دسترسی داشته باشم، این نوشیدنی را بگیر که مانند گل همیشه نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی اشاره دارد به این که اگر کسی نتواند با تو عتابی کند یا بر تو خشم بگیرد، به نظر می‌رسد که در حساب و کتاب خود دقت نکرده است و باقی‌مانده‌ای از گذشته را نادیده گرفته است. به عبارت دیگر، رفتاری که نشان‌دهنده عدم توجه به عواقب کارها و گفتارها باشد، می‌تواند به نوعی نشان‌دهنده ضعف در مدیریت روابط باشد.

هوش مصنوعی: از نگاهی تو سرمستم و از شراب هم سرمستم. پس خواهش می‌کنم که به این حالتی که دارم ادامه ندهید و دستم را بگیرید.

هوش مصنوعی: دل معشوق چشمانش را از نرگس زیبا پر کرده است، زیرا تو خود نرگس هستی که در این کار مهارت داری.

هوش مصنوعی: تو اندام و ظاهری همچون مشک و عنبر داری، اما کلامت تلخی و زهر دارد و لب‌های تو طعمی شبیه به تریاک.

هوش مصنوعی: به دنبال لذت‌های زودگذر نباش، زیرا شهوت و تمایلات زودگذری مانند سیلاب سریع می‌گذرند و از بین می‌روند.

هوش مصنوعی: اگر چیزی که فقط یک لحظه موجود بود، خوشی و لذتی داشت، آن خوشی بیشتر از آزاری نبود.

هوش مصنوعی: شهوت و تمایلات دنیوی را کنار بگذار و به لذت و شادی خالص فکر کن. مدتی از تمام چیزهایی که هستی و داری دور شو.

هوش مصنوعی: وقتی که شاد و سرمست شدی، لحظه‌ای وقت بگذرانی و با گل‌ها بازی کنی، و از زنگار و آلودگی دشت فاصله بگیری.

هوش مصنوعی: از دنیای شادی و خوشی بهره‌مند باش، مثل گلی که درخشان و زیباست. از زمان و دنیای گذران غمگین مباش و زندگی را شاد بگذران.

هوش مصنوعی: پادشاه به خاطر صحبت‌های دلنشین گل به شدت مست و سرخوش شد و از شدت شادی و شیدایی از پا افتاد و نتوانست خود را کنترل کند.

هوش مصنوعی: دلش از خواب دلپذیر بی‌هوش شد، زیرا که دلش از شدت هیجان و شوق به تماشای زیبایی‌های شب، در حال جوش و خروش بود.

هوش مصنوعی: به مانند یک کودک که صبح زود خورشید را بر روی دنیا می‌تاباند و شب را که در آن خواب می‌بیند، می‌زاید و از ذهن خودش دور می‌کند.

هوش مصنوعی: شبیه به کودکان، پیوندی که به تنگی داشتند را رها کردند و جلیل با لبخندی زیبا و رنگین از چهره‌اش آشکار شد.

هوش مصنوعی: از گهوارهٔ آسمان بیرون آمد و با خنده‌ای جهان را پر از شکر و نعمت کرد.

هوش مصنوعی: همچون طاووس که در زیبایی و شکوه است، عروس زیبای طبیعت با خالصی و رنگ‌های دل‌فریب، در بالای این چتر مینا، دانش و آگاهی را بر سر می‌نهد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که در این بیت شاعر به توصیف زیبایی و ظرافت جهان می‌پردازد. او به تشبیه دنیای پرزرق و برق به چتری از پارچه زربفت اشاره می‌کند که زیبایی و جاذبه خاصی دارد. در نهایت، اشاره به این دارد که سال‌ها به سرعت سپری می‌شود و زیبایی‌ها و ثروت‌های جهان نیز در گذر زمان ممکن است از بین برود.

هوش مصنوعی: وقتی که این طاووس طلایی به جایی منتقل شد، زمانه نیز با ظاهری زرین و زیبا تغییر کرد.

هوش مصنوعی: تمامی کوه‌ها از لاله‌های زیبا پر شده و تمام دشت‌ها با سبزه‌ها پوشیده شده‌اند.

هوش مصنوعی: تو گفتی که هر دانه‌ای از خاک صحرا به طرز مخفی و پنهانی زیر سبزه‌ی سبز قرار دارد.

هوش مصنوعی: هوا با آب خنک و زنده کننده‌ای مانند آب خضر پر شده و زمین نیز به همراه زر و wealth قورون به پایان رسیده است.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی گل‌ها را از زمین چمن می‌برد و به هر شاخه‌ای زیبایی و لطافت خاصی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: در کنار جوی پر از سبزه، شخصی پناهگاهی ساخته و در دامنه کوه، کمر خود را با گل‌های لاله زینت داده است.

هوش مصنوعی: چمن در حال گفتن از مدرسه‌ای است که در آن تعداد زیادی بچه‌های کوچک در حال بازی و رشد هستند.

هوش مصنوعی: هزاران گل مانند کودکان تازه شکوفا شده از برگ‌های سبز، لوحی را در دست گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: باد صبا وقتی که زیبایی آنها را نمایش داد، هر یک از آنها با نگاهی خاص بر یک صفحه افکنده شد.

هوش مصنوعی: جهان که پیر و فرسوده می‌نمود، اکنون جوان شده و زمین مثل آسمان پر از سبزه و سرسبزی شده است.

هوش مصنوعی: هزاران عروسک رنگارنگ از درختان به پرواز درآمدند، مانند نامه‌هایی که گشوده شده‌اند.

هوش مصنوعی: جذابیت و زیبایی ویژه‌ای که در چشم‌ها و نگاه او وجود دارد، هزاران نوع سحر و جادو را در دل بیننده برمی‌انگیزد.

هوش مصنوعی: هزاران چشمان تیزبین و زیبا با آرایش خاصی از زیر پرده خارج می‌شدند.

هوش مصنوعی: هزاران کودک کوچک در حالیکه هنوز شیر می‌خورند، از گهواره خود سر بیرون می‌آورند.

هوش مصنوعی: بلبل از گل ناراحت است و گل نیز از گهواره مانند عیسی که سخن می‌گوید، حرف می‌زند.

هوش مصنوعی: از شاخه‌ی سرو، طوطی خوش‌زبان ناله‌ای سر داده است که به محبوبش اشاره دارد.

هوش مصنوعی: چمن از هر سو مانند نخلستانی شده و بچه‌ها در حال بازی هستند و آب دریاچه را می‌نوشند.

هوش مصنوعی: چمن به زیبایی و شکوه پرنده‌ای چون طاوس زینت داده شده، و روح نسیم چون روحی محبوس در این زیبایی و شکوه زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: چمن که از شوق گل به پا خاسته و شاداب است، در گوشه‌هایش حلقه‌ها و دایره‌هایی به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: نسیم سحرگاهی به زیبایی گل‌ها در باغ می‌وزد و آن‌ها را مانند آرایشگران به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: نسیم تند و خنکی در دنیا وزیده و رنگ سبز گل‌ها را به هم زده است.

هوش مصنوعی: سه لب به یکباره خندان شدند، یکی لب جوی، یکی لب یار و یکی هم لب کشت.

هوش مصنوعی: جهان پر از زندگی و روشنایی است، مانند شمعی که در بهشت می‌درخشد و از هر طرف جمعیت دور آن را گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: هنگامی که سنبل موهایش را به خاک می‌بندد، سوسن در باغ آزاد و بی‌نهایت زیبا به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: از قله‌ی کوه، لاله‌ای با شجاعت خنجر خود را بالا می‌برد و از روی ابرهای باران‌زا، تیرکی پرتاب می‌کند.

هوش مصنوعی: یک بنفشه با لباس فیروزه‌ای در بر دارد و بر سر گل زرد، تاجی از بافت زرین است.

هوش مصنوعی: بنفشه با زیبایی خود مانند پر طاوسی شکوفه داده و زمین را با بوسه‌هایی پر از عشق می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: بنفشه به خاطر زحماتی که متحمل شده، حالتی غمگین و نگران دارد و لاله هم که در میان سنگ پناه گرفته، با حسرت به او نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: بنفشه به خاطر ضعف و ناتوانی‌اش، نتوانسته به بلوغ و زیبایی جوانی برسد.

هوش مصنوعی: بنفشه به عنوان نمادی از زیبایی و لطافت در حالتی آرام و بی‌صدا، همانند افرادی که در پوشیدن لباس‌های رسمی و مذهبی متواضع هستند، بر روی زمین نشسته است.

هوش مصنوعی: بنفشه، با وجود اینکه جامه‌ای بر تن کرده است، اما در واقع نیلوفر است که به کرامت‌ها مشهور است.

هوش مصنوعی: نیلوفر آبی که در کنار رودخانه است، مانند نیکوپوشی که سجاده‌اش را بر آب پهن کرده، زیبایی و آرامشی را به فضا هدیه داده است.

هوش مصنوعی: همچون آبی که در اثر بادهای بهاری به هم می‌پیوندد، نیلوفر بر روی آب زره‌ای به دست آورد.

هوش مصنوعی: زمانی که خورشید درخشان شد و نورش را پخش کرد، زره را برداشت و سپر را به آب انداخت.

هوش مصنوعی: گل ارغوانی به طور زیبا و غم‌انگیزی در حال سقوط است و به نظر می‌رسد که این سقوط مانند ریختن خون از جگر باشد.

هوش مصنوعی: پیرهن به طور کامل در خون آغشته شده و زبان‌ها از پشت‌سر کشیده شده‌اند.

هوش مصنوعی: او به آرامی در دامی گرفتار شده، مانند کافوری که پنهان شده و مویش در دوران جوانی به نرمی و لطافت پنبه است.

هوش مصنوعی: به چه دلیل، وقتی که جوانی، پیری به همراه دارد، باید هر لحظه مانند ابر از من قدرت و شجاعت سرازیر شود؟

هوش مصنوعی: وقتی چشمه‌ها اشک می‌ریزند و می‌گریند، دهان گل یاسمن باز می‌شود و خنده‌ی شادی سر می‌دهد.

هوش مصنوعی: وقتی او خندید، زبانش ظاهر شد و با باز کردن دهانش، سخن آغاز کرد.

هوش مصنوعی: لاله‌ای که برآمده، مانند عود در حال سوختن است که شعله‌اش در بیرون قابل دیدن است، در حالی که درونش معنای عمیق‌تری نهفته است.

هوش مصنوعی: او مانند شعلهٔ آتش می‌درخشد و آتش دلش همچون عود در حال سوختن است.

هوش مصنوعی: بلبل سرمست با شور و شوق به باغ می‌آید و با پای کوبیدن، شادی و زندگی را به همراه دارد، زیرا زیبایی گل در جلوه‌اش خودنمایی می‌کند و دل‌ها را شاد می‌سازد.

هوش مصنوعی: وقتی بلبل بر فراز گل آواز سر می‌دهد، گل به خاطر تیر احساساتش از خود دفاع می‌کند و به نوعی سپر می‌شود.

هوش مصنوعی: کودکی که از زنگار جدا شده، با یک شبنم لباس زیبایی به تن کرده است.

هوش مصنوعی: گل لطیف و نازکی در دستان نسیم قرار گرفت و به همین خاطر برای محافظت از خود، دعا و نذری کرد.

هوش مصنوعی: وقتی دعا را شنیدی، مانند گلی در بهار، نسیم جوانی و حیات را حس کردی.

هوش مصنوعی: زمانی که گل با خونی که در دل دارد به اوج می‌رسد، ابر پرکافشی نثارش می‌کند و انگار به او هدیه‌ای از مروارید می‌دهد.

هوش مصنوعی: وقتی که مروارید از دست رفت، طلا هم که در دست بود، بی‌فایده به نظر می‌رسید. باغبان که از این واقعه ناراحت بود، گفت این همه غم و اندوه از درد دل است.

هوش مصنوعی: از ناتوانی من، طلا و مروارید را به دست آور و یک هفته آخر را به من مهلت بدهید.

هوش مصنوعی: در نهایت، آن مرد نه سنگ قیمتی را از دست داد و نه اجرتی که باید می‌گرفت را.

هوش مصنوعی: مثل گلی که در یک باغ کوتاه عمر کرده، بر سر قمر زیبایی آواز خواندی.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای خوش‌صدا از گل قمری شب‌هنگام آواز می‌خواند و آوای دل‌نشینش به سادگی و لطافت قرآن شباهت دارد.

هوش مصنوعی: چنان‌که نوازنده به عاشقان نواخت، بلبل عاشق نیز با شور و شوق به آواز درآمد.

هوش مصنوعی: از سر مستی، در گلزار شبانه دور بود و مدام همان کار را تکرار می‌کرد.

هوش مصنوعی: بلبل زبانش را گشود و مانند داود، سرود عشقش را برای گل‌ها می‌خواند.

هوش مصنوعی: وقتی مانند گل از هزاران زبان، خدا را به بزرگی یاد کردی، از باغ گل، تو را به دلیل آوای فاخته تشریح کردی.

هوش مصنوعی: هر شب فاخته با صدای دلنشینش ناله می‌کرد و از دوری محبوبش می‌نالید، در حالی که شاخ درخت طوبی را به یاد او می‌کرد.

هوش مصنوعی: مثل اینکه از چهره‌ی سرو داستانی می‌گویی، آن‌قدر شیرین و جذاب که گویی صدای نعره‌ای از دور را عبور کردی.

هوش مصنوعی: وقتی یک بلبل از شاخه نغمه‌ای سر می‌دهد، بلبل دیگری به او پاسخ می‌دهد.

هوش مصنوعی: بلبلان نغمه‌ساز شبانه به شوق و شگفتی مشغول بودند و تا صبح داستانی را نقل کردند.

هوش مصنوعی: از هر یک شاخ، صدای چنگی بلند شد و هزاران پرنده رنگارنگ به پرواز درآمدند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه کسی چنین باغی دارد و اگر وجود داشته باشد، آن‌قدر زیباست که انگار در آسمان قرار دارد.