هوش مصنوعی: هرمز وقتی از دایه حرف شنید، آن‌چنان تحت تاثیر قرار گرفت که نتوانست هیچ‌گاه چیزی بگوید.

هوش مصنوعی: به او گفتند: ای کسی که از دانش بی‌خبر هستی و به دلیل غول نفس خود دچار غرور شده‌ای.

هوش مصنوعی: تو که شرم و حیایی نداری با موهایی به نرمی پنبه، چگونه می‌توانی مانند من که بدنم عریان است، احساس راحتی کنی؟

هوش مصنوعی: موهایت مانند پنبه نرم و لطیف است و با زیبایی و جذابیت خود مرا به دام انداخته‌ای، همچون پرنده‌ای که با فریب و هنر تو به آرامش درآمده است.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی به دعوت به تفکر درباره خطرات و مکرهای دنیا اشاره دارد. در واقع گفته می‌شود که در دام فریب و نیرنگ نباید افتاد و بهتر است به چیزهای واقعی و معنوی مانند کرباس و کفن (که نمادهایی از زندگی مادی و معنوی هستند) توجه کرد. در اینجا به اهمیت درک و آگاهی درباره واقعیت‌های زندگی و دوری از فریب‌های ظاهری پرداخته شده است.

هوش مصنوعی: تو در جوانی خود را در برابر من به حساب نیاور، ای زن سالخورده، که در حال حاضر باید به فکر قبر و عاقبت باشی.

هوش مصنوعی: مرا با جادوی خود به مسیری هدایت کن که نشانه‌اش نیمه‌است؛ نگذار تا به دست افسون دیگری گرفتار شوم.

هوش مصنوعی: تو با ناز و غنج به من می‌رسی و کار می‌کنی، اما نگران نباش که اگر از هم جدا شویم، دوباره به هم نخواهیم رسید.

هوش مصنوعی: اگر تو در کنار کسی بمانی و با او همدل شوی، باید لحظه‌ها را به خوبی تجربه کنی و نگذاری که مشکلات و دعواها بر روی رابطه‌تان تأثیر بگذارد. یعنی باید در دست به دست همدهی و همبستگی، آرامش را حفظ کنید.

هوش مصنوعی: در سالوسی، لباسی بر تن دارم که به زیبایی جلوه‌گر است، اما در مقابل چهره‌ام، نمی‌توانم در برابر کسی دیگر خود را به تظاهر و فریب بیفکنم.

هوش مصنوعی: کجا می‌توانی مرا با فریب و نیرنگ به دام بیندازی و در عین حال نتوانی من را از حقیقت و واقعیت دور کنی؟

هوش مصنوعی: تو به آرامی مرا به سمت خود می‌کشی، مانند یک صیاد که طعمه‌اش را به دام می‌کشاند تا بتواند به راحتی آن را به دست آورد.

هوش مصنوعی: در زندگی به جای درگیر شدن با مشکلات و رنج‌های من، به دنبال راهی جدید و بهتر برای خودت باش.

هوش مصنوعی: اگر او انسان خوبی است، امیدوارم که خوبی‌اش ادامه داشته باشد و از خوبی‌اش بهره‌مند شویم.

هوش مصنوعی: هر نوع که باشد، او متعلق به خود است و خدای اوست و در اختیار اراده‌اش قرار دارد.

هوش مصنوعی: من با آن سمنبر (عشق) کاری ندارم چون گل نیازمند هم‌نشینی با بهار است تا رشد کند و blossو کند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به اندازه من در زندگی‌اش با چالش‌ها و مشکلات روبه‌رو نشده است، چه بسا که گل‌هایی که در زندگی دیگران وجود دارد، در زندگی من به دلیل وجود خارها و موانع کمتر دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: چه سودی دارد که دور شمعی که روشنی‌بخش است بچرخم، در حالی که با گل، نه عید زیبایی است و نه نوید بهاری.

هوش مصنوعی: اگر من هم مانند پروانه‌ای به دور آن دلبر زیبا بگردم، با شمع دوست، پرم را می‌سوزانم.

هوش مصنوعی: برو ای جادوگر که نتوانی با من سازگار شوی.

هوش مصنوعی: برو ای بی‌خبر، مثل پرنده‌ای سیاه که گمراه شده‌ای، زیرا تو نیز مانند دیو در تاریکی به سر می‌بری.

هوش مصنوعی: به پیش برو ای آن که بدی را به سر و صدا می‌افزایی، زیرا در بدی کردن، از ابلیس هم پیشی گرفته‌ای.

هوش مصنوعی: وقتی هرمز با این شیوه صحبت کرد، گویی زویدا و خر در یک حالت عجیب و عجیب‌تر از قبل عمیقاً در سکوت ماندند.

هوش مصنوعی: بهرمز به کسی می‌گوید که تو چرا اینقدر بی‌شرم هستی و جنبه‌ی سرما را به خود گرفته‌ای، در حالی که در واقع باید احساس گرمی و نشاط داشته باشی.

هوش مصنوعی: از این که تو از من دور شده‌ای، دلتنگ نشو، چون اگر جوابی به تو نده‌م، تقصیر خودت است.

هوش مصنوعی: اگر تو با من هزار بار بازی کنی و من نتوانم، باز هم من برای تو هزار بازی دیگر می‌آورم.

هوش مصنوعی: ببین چگونه جهانی که در آن زندگانی می‌کنیم، به یک روستایی قدرتی شگفت‌انگیز را عطا کرده است که بر من خبر می‌دهد.

هوش مصنوعی: من نمی‌خواهم درباره جادو صحبت کنم، اما با تو ارتباطی جادویی برقرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: من طوری تو را در دام می‌اندازم که حتی اگر بر یک تخته سنگ صد بار بچرخی، نتوانی از آن بیرون بیایی.

هوش مصنوعی: اگر چنان به دور باشی که از دام دنیا فرار کنی، خدا را با بسیاری از نام‌ها و صفات می‌خوانی.

هوش مصنوعی: از شدت درد و رنجی که بر من می‌گذرد، به من با چشمی کوچک و سطحي نگاه نکن.

هوش مصنوعی: اگر در بازی و سرگرمی مشغول شوم، از زیرکی من دیو و هیولا به وحشت می‌افتد.

هوش مصنوعی: اگر بر سر راهی که قرار می‌گیرم، دام و فریبی بگذارند، ابلیس به خاطر ترس از من خواهد گریخت.

هوش مصنوعی: تو نگوی که در نهایت من برای تو چون گل هستم، اگر نه من نیز برای تو ارزشمندی ندارم.

هوش مصنوعی: به این زودی به این حالتی که هستی درآمدی، و حتی یک لحظه هم با من همراه نشدی.

هوش مصنوعی: داستان از این جا آغاز می‌شود که وقتی دایه هرمز شروع به صحبت می‌کند، او را به سکوت واداشته و حتی بعد از آن نیز هیچ کلمه‌ای از او شنیده نمی‌شود. در واقع، این تصویر به نوعی نشان‌دهندهٔ تأثیر سکوت و خاموشی بر کلمات و گفته‌های بعدی است.

هوش مصنوعی: هرچه دایه بیشتر از هرمز می‌گفت، او بیشتر در خواب و خیال می‌رفت.

هوش مصنوعی: او نه خودش از راه دور کرد و نه خوابش برد، فقط یک حرف و یک جواب او کافی بود.

هوش مصنوعی: وقتی پرستار نازا حرف نمی‌زند، هرمز از نزد او خارج می‌شود و از خود جدایی می‌گیرد.

هوش مصنوعی: هنگامی که هرمز رفت، دایه بر دلی که از جدایی غمگین بود، به جگر داغش آرامشی بخشید و در پی آن، گل از باغ به پیش او آمد.

هوش مصنوعی: دختری با چشمان زیبا نشسته بود و چشمانش پر از اشک بود. دلش پر از احساسات بود و چشم‌هاش به در نگاه می‌کردند.

هوش مصنوعی: همه غم و اندوهی که در دل دارد، به خاطر عشق و وابستگی به او زیاد شده است، گویی از عمق دریا نیز گرفته شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر بی‌صبریم، آرامش از دلم رفته و زمین در اثر اشک‌هایم پر از خون شده است.

هوش مصنوعی: زبان باز کرد و گفت: ای پرستار، کجایی؟ چرا این قدر در برابر من ایستاده‌ای و تکان نمی‌خوری؟

هوش مصنوعی: ای پرستار، چرا این قدر دیر آمده‌ای؟ مرا از زندگی سیر کرده‌ای و خسته نموده‌ای.

هوش مصنوعی: ای پرستار، چه مسأله‌ای برایت پیش آمده که تو را در مسیر دیو گرفتار کرده‌اند؟

هوش مصنوعی: ای پرستار، برای کارهایت باید تلاش و کوشش بیشتری به خرج دهی.

هوش مصنوعی: شاید خواب تو مرا در خود گرفته و یا اینکه در مسیر تو گرفتار شده‌ام.

هوش مصنوعی: ای پرستار، تا کی باید اشک بریزم؟ بگو تا کی باید در غم تو باشم و جای تو را بشناسم؟

هوش مصنوعی: بگو تا کی می‌خواهی به راحتی زندگی کنی و تا کی می‌خواهی این بار سنگین جانت را به دوش بکشی؟

هوش مصنوعی: ای پرستار عزیز، چرا اینقدر دیر کردی؟ دل من در انتظار تو به شدت دچار درد و رنج شده است.

هوش مصنوعی: من در دل خود نشانه‌ای از پیری دارم که در آن شعله‌ای از انتظار به شدت می‌سوزد.

هوش مصنوعی: مبادا کسی در انتظار بماند و چشمانش به راه تو دوخته شود، زیرا این انتظار می‌تواند باعث شود که عمر او زودتر به سر آید و چهره‌اش رنگ ببازد.

هوش مصنوعی: دایه آمد و زیبایی چهره‌اش را دید، مانند گل که به شکل برگ زعفران در آمده است.

هوش مصنوعی: ای عزیز من، پیش از این هرگز فرمان ما را رد نکردی، پس چرا اکنون این‌گونه رفتار می‌کنی؟

هوش مصنوعی: چرا این‌قدر دیوانه‌وار و بی‌تاب شده‌ای که از سر تا پا در اشک غوطه‌وری؟

هوش مصنوعی: چرا در دلی که پر از غم است، نشسته‌ای و به جای آنکه به دنبال راه حلی باشی، در اندوه خود غوطه‌ور شده‌ای؟

هوش مصنوعی: چرا آخر این‌گونه بی‌هویت و بی‌خود شدی؟ چرا از صبر و تحمل در یک جا دور شدی و به حالت درویشی افتادی؟

هوش مصنوعی: امروز مرا به خاطر محبتت رسوا کردی، ای گل، و حالا همه متوجه حال و وضع من شدند.

هوش مصنوعی: این شخص به یاد می‌آورد که با وجود بی‌وفایی و رفتار ناخوشایند مردی، تو هنوز چه شناختی از او داری و چقدر به او اعتماد کرده‌ای.

هوش مصنوعی: من به سرنوشت آن روستایی که سرنوشت نیکویی ندارد و از عشق دوری می‌کند، پی بردم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم آنچه را که به تو گفتم بگویم، زیرا آنچه را که گفتم نمی‌تواند با تو مطابقت داشته باشد.

هوش مصنوعی: در ابتدا دلش به وفاداری و محبت مشغول بود، اما در پایان دچار خشم و بی‌حسی شد.

هوش مصنوعی: اگر صد حرف را هم به هم بزنم، هیچ‌کدام به من پاسخ نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: وقتی دیواری محکم و ساکت سر جایش ایستاده باشد، نمی‌تواند مانند دیواری که صحبت می‌کند، شنونده‌ای داشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر دیوار گوش داشت و می‌توانست حرف بزند، تو می‌شنیدی و ساکت می‌ماندی.

هوش مصنوعی: مربوط به این است که اگر سنگی بی‌حس و بی‌جان سخنی نمی‌گوید، دیوار هم که از سنگ ساخته شده، نمی‌تواند صحبت کند. این نشان می‌دهد که از اجسام بی‌جان انتظار کلام و گفتار نمی‌رود.

هوش مصنوعی: هرچند گل سوسن نرم و زیباست و هفت رنگ مختلف دارد، اما با این حال از زیبایی خودش خجالت زده است و در سکوت به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: او را در اوج عظمت و سربلندی دیدم که هیچ‌کس نتوانست با او به رقابت بپردازد.

هوش مصنوعی: من در یک لحظه با کسی صحبت کردم و از او هزاران کلام ارزشمند و زیبا گفتم، اما او مانند سگی بی‌خبر و بی‌اعتنا بود.

هوش مصنوعی: وقتی او به یاد باغ پادشاه است، سرش پر از فکر و خیالهایی است که مانند بادی در کلاهی قرار دارد.

هوش مصنوعی: او به راحتی و سبکی از کنار من گذشت و هنگامی که رفت، چهره‌ام را از نگرانی زرد کرد.

هوش مصنوعی: وقتی خداوند این را گفت، گل آن را شنید و مانند باد، آتش شوق و عشق در دلش زبانه کشید.

هوش مصنوعی: دو چشم زیبا و به مانند گل نرگس او، به قدری باطراوت و سوزناک هستند که از نوک مژه‌هایش، خون دل و ناراحتی به دامان می‌ریزند.

هوش مصنوعی: بسیاری از اشک‌های سرخ و غم‌انگیز از چشمان تیز و هوشیار من فرو ریخت.

هوش مصنوعی: در دل آن شخص حسی پدید آمده بود که از اثر او، خروش و تلاطمی آشکار گشته است.

هوش مصنوعی: موهای زیبا و جذابش را با دندانش از دست گرفته و برمی‌دارد، گویی بخواهد با حرکت دستش آن را از جایی که هست، جدا کند.

هوش مصنوعی: او به شدت از هرمز ناراحت بود، چون نمی‌دانست که با گل چه کار کرده‌اند و این دردش را زیاد کرده بود.

هوش مصنوعی: چشم‌هایش که از اشک می‌سوزد، نشان‌دهنده‌ی غم و درد درونش است و از ناامیدی، روحش در عذاب است.

هوش مصنوعی: او زبانش را باز کرد و گفت: ای دایه، خواهش می‌کنم، جان من را یکباره به قتل نرسان.

هوش مصنوعی: اگر گل از خود جدا شود و به دیگری ظلم کند، نمی‌تواند بخشی از وجودش را از دیگران جدا کند.

هوش مصنوعی: دل من از دستم خارج شده و به خاطر مشکلاتم، وضعیت روحی‌ام به شدت بد شده است. ای دایه مهربان، مرا یاری کن.

هوش مصنوعی: اگر نتوانی درک کنی که دل من چه می‌خواهد، هرگز نخواهی توانست نشانه‌ای از دنیای دیگری که در آن زندگی می‌کنم، ببینی.

هوش مصنوعی: در این غم و اندوه، جانم به شدت به تنگ آمده و آرزو دارم که بمیrom تا این دنیا دیگر بر من فشار نیاورد.

هوش مصنوعی: وقتی من بروم، تو دچار پشیمانی خواهی شد و به درد و رنج می‌افتی.

هوش مصنوعی: اگر تو خود و با دستان خود گلی را از ریشه نابود کنی، باید بدانی که آن گل از رنج و درد دل تو رنگین شده است.

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که وقتی گل با صدای زیبایش سخن می‌گوید، دایه (مادر) تحت تأثیر قرار گرفته و احساساتش به شدت بیدار می‌شود. صدای گل باعث می‌شود که او از درون شعله‌ور شود، گویی آتشی در سینه‌اش برپا شده است.

هوش مصنوعی: با گل گفت: ای عاقل، تو که همه چیز را به باد داده‌ای، در واقع، تو هیچ ارزشی نداری.

هوش مصنوعی: زمانی که هرمز به دنبالش آمد، سخت تلاش کن. من در کارهایت رگ ضعیف‌تری از تو ندیدم.

هوش مصنوعی: کسی که احترام و ارادت به دیگران را در خود نهادینه کند، هرگز به خود اجازه نمی‌دهد که سرش را پایین بیاورد. این بدان معناست که او هیچ‌گاه به خاطر مقام یا ارزش خود سر سرافکنده نمی‌شود.

هوش مصنوعی: شما می‌دانید که من در این وضعیت چقدر رنج می‌برم، اما هرگز درباره این موضوع صحبت نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: اگر از من دور شوی و به صدای طبل خود بپردازی، من رشتهٔ ارتباط‌مان را از دست می‌دهم.

هوش مصنوعی: دیگر از ادامه راه خسته‌ام و نمی‌خواهم پیش بروم. تنها گزینه‌ای که باقی مانده، پایان دادن به کار است.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم خار را از گل جدا کنم، چه کار کنم وقتی که گل خودش نمی‌خواهد؟

هوش مصنوعی: این فرد کشاورز، تو را نخواهد پسندید، چون می‌بیند که در آخر، آب را بر روی زمین سنگی و ناهموار می‌ریزی.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم در مورد کارهای دنیا و زندگی تو صحبت کنم، زیرا در این دنیا چیزها و حقایق زیادی وجود دارد که ممکن است برای تو مهم نباشد.

هوش مصنوعی: به خاطر بدنامی و ننگی که بر تو رفته، زندگی بر من سخت شده است و من به خاطر این خجالت، مرگ را بر خود سزاوار می‌دانم.

هوش مصنوعی: وقتی تابستان فرا می‌رسد، نگاهی سرشار از شرم به دل من می‌اندازد و عشقت به هرمز در دلم شعله‌ور می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که باغ با افتادن برگ‌های زرد رو به سردی می‌رود، به یاد دارم که هوا هم در نهایت سرد خواهد شد.

هوش مصنوعی: ای گل زیبا با لبانی شیرین، لحظه‌ای را از شادی و لذت غافل ممان! از شیرینی زندگی حداکثر بهره را ببر و آن را تجربه کن.

هوش مصنوعی: ای گل، تو با بوی خوش مشک خود می‌درخشی، اما در دام نسرین گرفتار نشو و در حلقه‌ی آن خط زیبای مشکی نرو.

هوش مصنوعی: برو و این بار با شجاعت دست به کار شو؛ اگر زندگی ارزش دارد، از هر چیزی که برایت مهم است دل بکن.

هوش مصنوعی: وقتی می‌دانی که در سرزمین هرمز کسی وجود ندارد، چرا به خاطر آن از چیزی ناراحت باشی؟

هوش مصنوعی: در ابتدا دل را به خود جذب کرد و عقل را در دست گرفت، اما در پایان به آرامی او را به سخن گفتن وادار می‌کند.

هوش مصنوعی: کار و رونق هرمز بدون تو امکان‌پذیر نیست و هرگز نمی‌توان این وضعیت را اصلاح کرد.

هوش مصنوعی: وقتی چنین کاری را انجام می‌دهی که به تو نیازی نیست، چه نفعی خواهد داشت وقتی که خودت را در تنگنا قرار داده‌ای؟

هوش مصنوعی: اگر اسبی را ببینی که به تنگی بسته شده است، دلت به حالش می‌سوزد و اگر بر او سوار شوی، احساس راحتی خواهی کرد.

هوش مصنوعی: تو به من بی‌توجهی می‌کنی، اما دوباره به هرمز برو و از او خبر بگیر.

هوش مصنوعی: اگر همچون نقره‌ای درخشان و شاداب چهره‌ات را روشن کنی، امروز هم دغدغه‌ات را بر سنگ بزن و خوشحالی کن.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم تو را از عذری که دارم برآورم، باید به دردسر بیفتم، چون تو فقط سنگی سرد و بی‌احساس را می‌خواهی.

هوش مصنوعی: از آن لب شیرین و خوشمزه که حلوای معطر و خوشبو به همراه ندارد، نخور، زیرا که زود روغنی بر لباس می‌چکاند.

هوش مصنوعی: اگر خوشی و شادی به چهره‌ات بنشیند، ممکن است در عوض یک مانع و مشکل در گلویت ایجاد شود.

هوش مصنوعی: تو با لب‌های خشک و بدون خنده باقی ماندی، من هرگز لبخند تو را ندیده‌ام.

هوش مصنوعی: گلی که دیده نمی‌شود، به خاطر غم و اندوهش دیگر لبخند نمی‌زند، مثل بلبلی که از درد و اندوه پر از آوازش خالی شده است.

هوش مصنوعی: چطور ممکن است کسی متوجه شود که تو هر روز از غم و اندوه رنج می‌بری؟

هوش مصنوعی: زمانی که در میدان رسوایی قرار گرفتی، در این شرایط باید با شجاعت و خوشحالی عمل کنی.

هوش مصنوعی: چه مقامی داری ای شهزاده که از شرم تو، آرزو دارم دیگر در این دنیا نباشم.

هوش مصنوعی: تمام شب، گل و گلاب از چشمانش مانند عرق می‌ریخت، از روی او و اشک‌ها از خشمی که در دل داشت، جاری بود.

هوش مصنوعی: وقتی دایه این حرف‌ها را بیان کرد، گل بدون برگ در اثر فشار و تحریک، به رنگ آبی درآمد.

هوش مصنوعی: روزی شمعی بر گل اشک می‌ریخت و روزی دیگر صبح با لبخند بر گل می‌تابید.

هوش مصنوعی: از شدت گریه‌های آن دلبر زیبا، گاهی او می‌گریست و گاهی می‌خندید.

هوش مصنوعی: زمانی که خورشید روشن و تابنده از زیر گنبد نیلوفری رنگ بیرون آمد،...

هوش مصنوعی: آفتاب به آرامی از برج ماهی بیرون آمد و نوری روشن بر روی تاریکی پراکنده کرد.

هوش مصنوعی: وقتی او از پشت پرده ظاهر شد، زیبایی‌اش چنان چهره‌اش را درخشان کرد که گویی حله‌ای از نور ماه را ربوده است.

هوش مصنوعی: عشق مانند گلی است که دلش پر از درد و شعله‌های سوزان است و در این حالت، به مدت ده شبانه‌روز افتاده و در تب و تپش به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: او به قدری از درد رنج می‌کشید که در طول ده روز هیچ نانی نخورده بود.

هوش مصنوعی: شب‌ها او از دردی رنج می‌برد و در روزها از غم بیماری‌اش ناراحت بود.

هوش مصنوعی: نه تنها یک ساعت قرار و آرامش ندارم، بلکه حتی برای لحظه‌ای هم نمی‌توانم صبر کنم. دلم پر از اندوه است و چشمانم مانند ابر در حال بارش اشک هستند.

هوش مصنوعی: به خاطر دل شکسته‌اش، زبانش به شدت داغ و سوزان شده و از شدت عشق، جانش نیز در آتش است.

هوش مصنوعی: عکسی بر روی موی او افتاده که به دلیل رنگ زرد و بی‌روحی‌اش، اشک از چهره‌اش جاری شده و نشان‌دهنده سرما و سردی احساسات اوست.

هوش مصنوعی: از زیبایی چشمانش، روشنی دیدار رفته و زبانش در دهانش به حالت خاموشی درآمده است.

هوش مصنوعی: وقتی دایه دید که گل این‌گونه پژمرده و نزار شده، به آن گفت: ای خار، چرا در چشم جان زخم می‌زنی؟

هوش مصنوعی: وقتی تو بر سر آتش نشستی، به دلیل غم و اندوهی که داشتی، حس ناراحتی و درد را در وجود من جاری کردی.

هوش مصنوعی: هرگز خود را در عشق و غم زاری مشغول نساز و از خدا بترس؛ زیرا در نهایت باید از خودت شرمنده باشی.

هوش مصنوعی: گل در پاسخ گفت که چرا باید نظاره‌گر خود باشیم همچون باران که بر زمین می‌بارد و در کار خود غرق است.

هوش مصنوعی: من به خاطر فراق و دوری از محبوبم، با چشمان اشکبار به گل خود نگاه می‌کنم، گلی که بوی آن مثل عسل است.

هوش مصنوعی: ای دايه، به درد من آگاه باش که چشمانم از اشک سرخ شده است و در حال گریه‌ام.

هوش مصنوعی: هر شب خبری از حال من نداری، در حالی که چشمانم به خاطر غم و درد، اشک خون میریزد.

هوش مصنوعی: ای پرستار، بیشتر از این با من به سختی رفتار نکن. من جوانی عاشق هستم و از تو درخواست می‌کنم که بر من ببخشی.

هوش مصنوعی: نمی‌دانی که در چه حالتی از درد و غم هستم، که این احساسات عمیق و سوزان از درونم سر می‌زند.

هوش مصنوعی: حالا کاری که بر جانم پیش آمده، به گونه‌ای است که گویی جانم در خون و درد گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: اگر چه یک درد را احساس نکرده‌ای، اما از این مسیر به زخم خوردن نمی‌رسی.

هوش مصنوعی: اگر یکی از دردهای من هم بر تو وارد می‌شد، به خاطر ناله‌ات آسمان به زردی می‌افتاد.

هوش مصنوعی: وقتی که می‌بینی من چقدر نرم و لطیف هستم، چرا اینقدر خودت را سخت و محکم می‌کنی؟

هوش مصنوعی: هر لحظه به من نزدیک شو، چون آتش باش و گرم، اما با کلامت مانند یخ سردم نکن. در این وضعیت، هر بار که با من سخن می‌گویی، مرا در تنگنا قرار می‌دهی.

هوش مصنوعی: وقتی عشق دل مرا به تسخیر درآورده، چگونه می‌توانم انتظار داشته باشم که به راحتی از جای خود کنار بروم یا وجودم را نادیده بگیرم؟

هوش مصنوعی: اگر بخواهم این درد را مخفی کنم، نمی‌توانم چون این درد مانند جانم به من چسبیده است.

هوش مصنوعی: قلب و احساسات من در اختیار من نیستند، چون این بی‌قراری و آشفتگی به دلیل دوری از خودم است و من نمی‌توانم بر آن کنترل داشته باشم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم از عشق سخن نگویم و زبانم را خاموش کنم، چگونه می‌توانم اشک‌هایم را که از دل شکسته‌ام جاری است، ساکت کنم؟

هوش مصنوعی: وقتی که دلی عاشق، در عشق معشوقش لباس زیبایی می‌پوشد، اشک‌هایی از دلش بر روی آن لباس می‌ریزد.

هوش مصنوعی: به من نصیحت نکن که نصیحت تو برای جان من ضرر دارد و این دلِ من به هیچ چیز کمتر از این نصیحت دل نمی‌بندد.

هوش مصنوعی: دل من از این درد سرد نمی‌شود. تو هم حرارت نداشته باش و بر روی آهن سرد نزن.

هوش مصنوعی: برو و کار نیک انجام بده تا خدا را ملاقات کنی و دوباره آن بی‌وفا را ببینی.

هوش مصنوعی: آیا دل سنگی می‌تواند با گرمی محبت نرم شود و تغییر کند مانند موم؟

هوش مصنوعی: اگر موم در گرما و نرمی بخواهد تغییر شکل بدهد، تحت تأثیر حرارت و نرمی راحت می‌شود و به هر شکلی که بخواهیم در می‌آید.

هوش مصنوعی: برو و یک راه جدیدی را امتحان کن، امروز دیگر از سرباز بودن دست بردار و کاری متفاوت انجام بده.

هوش مصنوعی: دل زیبای تو را از این ماجرا بیرون بیاور، شاید چیزی از این سنگینی کم شود.

هوش مصنوعی: بی‌کار بودن مانع انجام کارها می‌شود؛ بنابراین، باید به طور مکرر و به درستی مسیر را دنبال کرد تا به نتیجه رسید.

هوش مصنوعی: برای به دست آوردن چیزهای ارزشمند و گرانبها، باید تلاش و کوشش کرد. هیچ چیز با یک بار تلاش به آسانی به دست نمی‌آید؛ باید زحمات مکرر کشید تا به نتیجه دلخواه رسید.

هوش مصنوعی: هر چیزی برای رسیدن به کمال و پختگی نیاز به زمان و تلاش مستمر دارد. یک دیگ پخته نمی‌شود مگر اینکه بر روی آتش بماند و میوه نیز در یک روز آماده نمی‌شود. پس باید صبر کرد و به تدریج به اهداف رسید.

هوش مصنوعی: بیش از یک روز زندگی نکنید، چون نمی‌توان حجی خوب و باکیفیت را به یک قران تبدیل کرد. در عوض، می‌توانید با افزایش سن، کارهای نیک را انجام دهید.

هوش مصنوعی: همچون حلقه‌ای که به یکدیگر متصل شده، بر در این دنیا باید زندگی کرد؛ تا زمانی که هیچ چیز نتواند ارتباط ما را قطع کند.

هوش مصنوعی: اگر دانه‌ای را کاشتی، در همان ابتدا باید به آن آب بدهی وگرنه بدون آب می‌میرد و شما همچنان منتظر رشد آن خواهید ماند.

هوش مصنوعی: به خاطر داشته باش که اگر زودتر بروی و به آبش بدهی، ممکن است به زودی تخم‌ها را از دست بدهی.

هوش مصنوعی: او به طور مداوم درباره موضوعی صحبت می‌کرد و چنان بااشتیاق و شیرینی سخن می‌گفت که در نهایت حتی دل دایه نیز تحت تأثیر قرار گرفت و نرم شد.