هوش مصنوعی: ای قمری خوش صدا و شاد، از این دنیای بی‌ارزش کناره بگیر و به اصل خودت برگرد.

هوش مصنوعی: وقتی که راهنما و هدایت‌کننده‌ام شده‌ای، اگر در خانه‌ام به من آسیب می‌زنی، دیگر چه نیازی به این آشیانه دارم؟

هوش مصنوعی: تو تا وقتی که در این دنیا زندگی می‌کنی، با استفاده از حواس پنجگانه‌ات، چیزهای زیادی را تجربه کرده‌ای و نکات کوچک و بی‌اهمیت را جمع‌آوری کرده‌ای.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای برای تو خوشی و زیبایی است، از محنت و فریب دور بگذار و به سوی شاخ زیبای طوبی برو.

هوش مصنوعی: زیر سایهٔ او پرچم شادی را برافراشته و با دل شاد گلویم را خوش کن و پس از آن رازها را بازگو کن.

هوش مصنوعی: به گونه‌ای آواز بخوان که افرادی پاک و نیکوکار، به‌غلط به تو احترام بگذارند و تو را در مسیری که انتخاب کرده‌ای هدایت کنند.

هوش مصنوعی: از گلستان سخن بگو و به یاد زیبایی گلها، چون سوسن، زبانت را به کار بگیر و حالت را مانند گلها شاداب و زیبا کن.

هوش مصنوعی: وقتی که یک مه نهیب و خشم گل را برداشت کرد، از آن خورشید، سایه‌ای به پا خواست.

هوش مصنوعی: دل او به خاطر عشق به آن دختر زیبا مانند شمعی می‌سوزد، زیرا زیبایی او همچون درخشش و نور، دل او را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: گل به خاطر دوری از محبوبش به زحمت و رنج نزدیک شده است. آیا او نمی‌تواند از دست ناپسندیدن و نارضایتی خود بلند شود و رنج را کنار بگذارد؟

هوش مصنوعی: هنگامی که آن خورشید دلنشین را دید، مانند شمعی که در آتش آب می‌شود، دچار ذوب و ذلیل شد.

هوش مصنوعی: دل او مانند آتش می‌سوزد، اما اگر دلش مانند آهن محکم بود، اینطور نرم و راحت نمی‌شد.

هوش مصنوعی: در اینجا سخن از اسبی است که خون‌هایش را پنهان کرده و در دلش غم و درد زیادی دارد. اگر سنگ‌دل بود، این درد و رنج را به نمایش می‌گذاشت و به جانش می‌افزود. به عبارتی دیگر، این اسب به خاطر وفاداری و شجاعتش از نشان دادن زحماتش خودداری می‌کند.

هوش مصنوعی: تنش به ذرات ریز تبدیل شد مانند جیوه، چگونه این ذرات در هوا درخشندگی و تابش ایجاد می‌کنند.

هوش مصنوعی: شبی تاریک بود و دل پر از اضطراب و ناامیدی؛ به خاطر بی‌صبری‌ام حتی یک لحظه هم آرامش نداشتم.

هوش مصنوعی: وقتی که شب فرامی‌رسد، ستاره‌های زیادی در آسمان می‌درخشند و این شب با تماشای زیبایی‌اش در خاطر باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: گل زبان باز کرد و گفت: ای کسی که خواب نمی‌بیند، من از بی‌خوابی به شدت اشک می‌ریزم.

هوش مصنوعی: من خواب‌های عجیبی می‌بینم که اشک‌هایم خوابم را می‌گیرند و نمی‌گذارند که آرامش داشته باشم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم در روزهای آینده چه تجربه‌هایی خواهم داشت، زیرا نه به خواب می‌روم و نه آرامش دارم.

هوش مصنوعی: گویا در خواب رفتم و آب را در چشمانم ریختند، به طوری که آب از چشمان بی‌خوابی‌ام سرازیر شد.

هوش مصنوعی: امشب مثل شمع از شدت داغی جانم در خطر است و به جز در روز، در شب زندگی نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: من امشب دلم به شدت در حال سوختن است، مانند شمعی که از آتش جان می‌دهد.

هوش مصنوعی: امشب مانند شمعی هستم که عمرش کوتاه است و تا سپیده دم در حال سوختن و در عذاب به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: شبی در آسمان بود که به‌خاطر نورش، زمین به‌طور ناگهانی به روز قیامت تبدیل شده بود و حوادثی عجیب در آن به وقوع پیوسته بود.

هوش مصنوعی: جهان را به رنگ سیاه و تاریک از نور ماه پوشانده و به نوعی از غبار و دود پر کرده است.

هوش مصنوعی: ماه آسمان از خشم خود به دور رفته است و شب با انگشتانش به چشمان ما اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: همه افرادی که در حال سرگرمی و خوشحالی هستند، در حال نواختن سازهایی هستند که صدای آن‌ها به طرز عجیبی به گوش می‌رسد و نشان‌دهنده‌ی حالتی از سرخوشی و مستی آن‌هاست. در عین حال، در این فضای شاداب، نشانه‌هایی از غم و درد نیز به وضوح دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: ستاره را به زنجیر کشیده‌اند، و مؤذن از بالای مناره به پایین سقوط کرده است.

هوش مصنوعی: در یک ویرانه، خروس صبح دم را می‌خواند در حالی که همسر دهل‌زن در خانه مرده است. این تصویر نشان‌دهنده تضاد زندگی و مرگ است؛ در حالی که جهان بیرون همچنان در حال حرکت و زندگی است، درون خانه‌ی این دهل‌زن غم و اندوه حاکم است.

هوش مصنوعی: در شب، زنگی گشوده است که دست‌ها را در آتش می‌سوزاند و مار و اژدها را به خطر می‌اندازد.

هوش مصنوعی: آسمان در حال برپایی میهمانی بزرگی است که بر محور آن، سنگینی و فشار زیادی وجود دارد.

هوش مصنوعی: ستاره‌ای که در آسمان می‌درخشد، به حالت مرده‌ای در گور است و نور آسمان در شب به نظر می‌رسد که ناتوان و کمرنگ شده است.

هوش مصنوعی: لباسی پاره است که زیبایی ماه را از دید پنهان کرده و پرندگان سپیده‌دم را نیز در سکوت نگه داشته است.

هوش مصنوعی: همه شب تا صبح، در آستانه در، پارچه‌ای را به آرامی به دنیا کشیده‌ام.

هوش مصنوعی: در اینجا به زیبایی ستاره‌ها و ماه اشاره شده است. ستاره‌ها مانند میخ‌هایی در آسمان قرار دارند و ماه همچون فرماندهی در میان آن‌ها به سر می‌برد. در این تصویر، روزها و راه‌ها همچنین به نوعی در قید و بند و محدودیت هستند. به طور کلی، این تصویر حالتی از زیبایی و محدودیت در طبیعت را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: چشم ستاره‌ها در تاریکی شب نگاهی به زیبایی و لطافت دارد و شب به رنگ آبی تیره‌ای احاطه شده است.

هوش مصنوعی: اسکندر در دل شب و در تاریکی پنهان شده است، مانند خضر که در صبح زود به پرواز درمی‌آید.

هوش مصنوعی: یک راهی که به کهکشان می‌رسد، هفت لایه از پرده‌ها وجود دارد که همه آنها شرایطی را ایجاد کرده‌اند که انسان را بی‌هوش می‌کنند.

هوش مصنوعی: در شب، ستاره‌ای به زمین افتاده و دامن خود را به زمین چسبانده و محکم کرده است.

هوش مصنوعی: زنی که لباس سیاه بر تن دارد، مانند هاروت، در حال گذر از سپیده‌دم است و ماه در چاه زبیده افتاده است.

هوش مصنوعی: مرغ شب در میانه‌ی آسمان، از هفت طبقه بالا شروع به چینیدن دانه‌های زردرنگی می‌کند که همچون زر و طلا درخشان هستند.

هوش مصنوعی: اگر بتوانی در تاریکی شب، نوک سوزنی را ببینی، پس چرا نمی‌توانی ارزن را برداشت کنی؟

هوش مصنوعی: شبی تاریک و پر از سیاهی از راه رسیده که حتی نور ماه هم به سختی به آن می‌رسد.

هوش مصنوعی: صبح در دریا گم شده و جهان به عنوان کوه بزرگی در اوج قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: تو گفتی صبح برایش اهمیتی ندارد و از سنگ هم خارج نمی‌شود، نه تنها صبح که حتی چیزی دیگری نیز از آن نمی‌آید.

هوش مصنوعی: ناله و فریاد گلی به گوش می‌رسد که ای شب، کاش در یک زمان در را برای من باز کنی و دوباره زندگی را برایم زنده کنی.

هوش مصنوعی: ای شب، اگر روز رستاخیز وجود نداشته باشد، چرا این‌قدر آسان از جای خود بلند نمی‌شوی؟

هوش مصنوعی: من در این شب در حال سوختن و ذوب شدن هستم مانند شمعی که در حال احتراق است، اما امیدوارم که این شب به زودی به صبح و روشنایی تبدیل شود.

هوش مصنوعی: صبح، تا چه زمانی دل من را می‌سوزانی؟ اگر جان داری، بر من طعنه‌ای نزن!

هوش مصنوعی: آیا ای صبح، تو از خواب برنمی‌خیزی تا دوستان روز قیامت از خواب بیدار شوند؟

هوش مصنوعی: وقتی زمان ناشناخته‌ای به پایان می‌رسد، صبح نویدبخش و جدیدی آغاز می‌شود که تمام قفل‌ها و محدودیت‌ها را می‌شکند.

هوش مصنوعی: صبح به مانند پارچه‌ طلایی است که آسمان آن را از کارگاه سبز بیرون آورده است.

هوش مصنوعی: هنگامی که شب مانند گرد و غباری در اطراف نیل برمی‌خیزد، صبح روز به مانند یوسف به زیبایی و روشنی از جا برخاسته و نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: هر شب پرستار گل به او توجه می‌کرد و در حالی که او بیهوش بود، او را تحت مراقبت خود داشت.

هوش مصنوعی: دایهٔ پیر توانایی این را ندارد که گلرخ زار را در شرایط ناراحتی‌اش تحمل کند و به او آرامش بدهد.

هوش مصنوعی: برگ‌ها بر زمین افتادند و چون باغی غمگین بسیار گریستند و بر چهره زمین آثار گریه‌های فراوانی نمایان شد.

هوش مصنوعی: در کنار آن ماه زیبا، بگردید و در میان خاک و خون، راهی پیدا کنید.

هوش مصنوعی: به گل گفت: ای گل، جانم را به خاطر تو در خون غوطه‌ور شده‌ام و با عشق تو از دنیا سیر شدم.

هوش مصنوعی: من مانند ماهی‌ام که در خشکی افتاده‌ام، و تو ماهی‌ای هستی که در کناری، خون از بدنت می‌ریزد.

هوش مصنوعی: من بدون تو روزها را سپری می‌کنم و به اندازه یک سال به شب‌ها می‌گذرانم.

هوش مصنوعی: از من نپرس که حال من چطور است، زیرا در این وضعیت مانند پرنده‌ای هستم که نه بال دارد و نه توانایی پرواز.

هوش مصنوعی: من نه به فکر درست کردن راه‌حلی برای این مشکل هستم و نه به این فکر می‌کنم که برگی از گلی که در این وضعیت زار قرار دارد، باقی بماند.

هوش مصنوعی: به خاطر تو، کارم به یکباره به هم ریخت و از دو اسب پیاده ماندم.

هوش مصنوعی: حالا که نام و آبرو را کنار گذاشته‌ام، از این سنگ سخت و آسیب‌پذیر دوری می‌کنم.

هوش مصنوعی: چه چیزی به من می‌گویی تا آن را انجام دهم که دستور تو را از عمق جانم سرمشق قرار دهم؟

هوش مصنوعی: چگونه ممکن است که یک سگ با زنجیر و قلاده به تو برسد، در حالی که تو لباس زیبا را بر گردن گاوی افکنده‌ای؟

هوش مصنوعی: اکنون که تو را دوست دارم، تلاش می‌کنم تا او را از وضعیت فعلی‌اش خارج کنم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم هرگونه نیرنگ و فتنه را از درونم بیرون کنم و از خودم دور سازم.

هوش مصنوعی: زمانی که دایه این سخن را گفت، لب‌های گل به مانند غنچه‌ای که باز می‌شود، شکفت و باز شد.