هوش مصنوعی: در یک شب، آن پیرمرد با دل‌نگرانی بسیار دعا کرد که ای کاش این پرده از جلوی من کنار برود.

هوش مصنوعی: حجاب و موانع از دید پیر کنار رفت و او جز فنا و نابودی چیزی ندید. پس به راستی سخن را بشنو.

هوش مصنوعی: هیچ چیز از عجایب متعدد وجود نداشت، اما آن پیر هنوز از شگفتی‌ها باقی مانده است.

هوش مصنوعی: این جهان مملو از حوادث و چرخش‌های زمان است، اما در این مکان تنها دیدار محبوب درخشان است و جز او چیز دیگری در این خانه وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در زمان‌های قدیم، نه خورشید و نه ماه و نه ستاره‌ها وجود نداشتند و همه چیز در نابودی و فنا به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: مؤمن واقعی تنها به خدا و عالم بقا توجه دارد و هیچ‌یک از عناصر طبیعی چون آتش، باد، آب و خاک برای او اهمیتی ندارند. او جز حقیقت جاودانی را نمی‌بیند و به فانی بودن این دنیا واقف است.

هوش مصنوعی: در این بیت به این موضوع اشاره شده است که در وجود و حقیقتی عمیق‌تر، هیچ چیز مادی یا معنوی وجود ندارد، از جمله ابزار نوشتن، جایگاه‌های آسمانی، یا موجودات قدسی. این بیان نشان‌دهنده‌ی یک یگانگی مطلق است که از همه تفکرات و تصورات فراتر می‌رود.

هوش مصنوعی: هیچ چیزی جز ذات خداوند، که صاحب جهان است، در فنا و نابودی نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: هیچ چیز جز ذات خداوند باقی نمانده و همه چیز به فنا رفته است، حتی ماه و آنچه که به آن وابسته است.

هوش مصنوعی: در دل هر انسانی، خلوص وجود و زیبایی‌های محبوب نهفته است و تمام ویژگی‌های خوب و دوست‌داشتنی در دوست و محبوب نهفته است.

هوش مصنوعی: به جز محبوب، هیچ چیز واقعی نیست و همه چیز در برابر او فانی و زوال‌پذیر به نظر می‌رسد. این موضوع به وضوح نشان‌دهنده ذات طبیعت است.

هوش مصنوعی: حقیقت به‌طور روشن و واضح خود را نشان داد و از مرزهای هفت آسمان عبور کرد، چون خود را خارج از این محدودیت‌ها یافته بود.

هوش مصنوعی: نه عقل او باقی مانده و نه قدرت دیدن دارد، او به حالت عینی و واضحی از کدورت و تاریکی غرق شده است.

هوش مصنوعی: در این بیت به وجود یک حقیقت واحد اشاره می‌شود که در همه چیز نهفته است. همه موجودات و اشیا در این حقیقت واحد و نابذیری گم شده‌اند و نمی‌توان آنها را جدای از این ذات واحد تصور کرد. به عبارتی، تنوع اشیا در واقع در وجود یک اصل مشترک و یگانه ادغام شده است.

هوش مصنوعی: در این بیت بیان شده است که نه در مسیر راه نوری وجود دارد و نه ماهی که حقیقت را نشان دهد؛ حقیقت گم شده است و در آن نور و تابش یافت نمی‌شود.

هوش مصنوعی: به قدری گیج و مبهوت شد که نه جانش را حس کرد، نه چشم و نه گوشش.

هوش مصنوعی: همه در حیرت و سرگردانی هستند و دل‌ها گم و پریشانند، به جز حقیقت فنا و وجود معبود که روشن و واضح است.

هوش مصنوعی: هیچ چیز دیگری وجود ندارد، نه دست و نه پا، تمام ذرات فقط در یک مکان و آرامش قرار دارند.

هوش مصنوعی: خدا همیشه وجود دارد و خواهد داشت، کسی که خدا را بشناسد می‌تواند در این دنیا و آن دنیا به عنوان راهنما شناخته شود.

هوش مصنوعی: همه در حالت پنهانی زندگی می‌کنند و فقط دوست واقعی می‌تواند حقیقت را در باطن درک کند، چرا که آنچه بر روی ظاهر است تنها پوسته‌ای است و مغز یا جوهره اصلی در واقع در دل وجود دارد.

هوش مصنوعی: کاملاً دیوانه شده و در دل وجود خود تنها مانده است، در حالی که در حیرت و شوق به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: او در حالتی خاموش و بی‌صدا، در زبان خود، وجود و هویت واقعی‌اش را حس می‌کند و به شدت تحت تأثیر آن قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: دل من از حیرت به بی‌خبری افتاد، به‌گونه‌ای که نه پایم را می‌شناختم و نه سرم را. گم شدم و دیگر چیزی نمی‌دانستم.

هوش مصنوعی: شخص در شگفتی، حقیقت را به وضوح مشاهده کرد و وقتی به درون خود نگریست، متوجه شد که وجودش بدون هیچ گونه نشانه و ویژگی خاصی است.

هوش مصنوعی: از حیرت، حقیقت در وجود پیوسته است و هر جا که طمع جز حقیقت باشد، از دید خود جدا شده است.

هوش مصنوعی: شخص در حیرت از ناپایداری و زوال، به وضوح خود را در عشق یاری می‌بیند.

هوش مصنوعی: پیر به خود بازگشت و به طور واضح دید که برای او هیچ کم و کاستی وجود ندارد؛ او همه چیز را به خوبی درک کرده است.

هوش مصنوعی: جهت‌های مختلف و ویژگی‌های گمشده، دوباره در آغاز و پایان خودشان به چشم می‌خورند.

هوش مصنوعی: به خاطر جهل و نادانی، عشق دوباره خود را نشان داد و از بازگشت پیر، حس عواطف و احساسات را ربود.

هوش مصنوعی: عقل و عشق هرگز با هم نمی‌توانند در یک جا جمع شوند، اما با این حال، شخص باتجربه و پیر نسبت به عشق بسیار پابرجا و استوار است.

هوش مصنوعی: وقتی عشق وارد می‌شود، عقل و خرد جایی برای بقا ندارند؛ زیرا عاشق همه چیز را تحت تأثیر قرار می‌دهد و عقل را به کناری می‌نهد.

هوش مصنوعی: عشق همچون لشگری از کمین بیرون آمده و دیگر عقل نمی‌تواند از هیچ طرف راهی پیدا کند.

هوش مصنوعی: وقتی عشق به دل آدمی وارد می‌شود، عقل و خرد او را به سمت خود می‌کشاند، به طوری که زیبایی چهره محبوبش مانند رنگ نیل در حس و حال عاشق نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: خرد مانند آب و عشق مانند آتش است؛ هیچ وقت نمی‌توان آن‌ها را با هم ترکیب کرد و به هم رسید. برای ایجاد تعادل میان این دو، به دقت و احتیاط نیاز است.

هوش مصنوعی: خرد مقدمه و پیش‌درآمدی بر دیوان اسرار است، اما عشق در واقع خانه و مرکز نیازهای روحی و عاطفی است.

هوش مصنوعی: عقل و دانایی هریک از زاهدان در هر جایی قابل مشاهده است، اما عشق همانند سنگی است که بی‌پروا و بی‌اعتناست.

هوش مصنوعی: عقل و خرد به عنوان یک پوشش از مسئولیت‌ها و وظایف استفاده می‌شود، اما عشق با احترام و حرمت ویژه‌ای مورد توجه قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: برای دستیابی به عشق حقیقی، باید عقل و خرد را نادیده بگیری، اما عشق خود ممکن است موانعی پیش روی تو بگذارد.

هوش مصنوعی: در دل عشق، جان انسان روشن و پرانرژی می‌شود، در حالی که دانایی و خرد به انسان می‌آموزد که چگونه سخن بگوید و اندیشه کند.

هوش مصنوعی: خرد فقط به ظواهر دنیای مادی توجه دارد، اما عشق می‌تواند فراتر از این ظاهر به ذات و حقیقت معشوق پی ببرد.

هوش مصنوعی: عقل و خرد مانند سیمرغی هستند که در بالای قله‌ قاف و در فضایی بی‌نهایت قرار دارد. اما عشق مانند خانه‌ای است که معانی و حقیقت‌های عمیق را در خود جای داده است.

هوش مصنوعی: عقل و خرد در این مکان به ما شکل و ظاهری می‌دهد، اما در واقع عشق است که به زندگی ما روح و معنی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: در لحظه‌ای که به عشق می‌نگری، خود را در آن عشق غرق کن و از خود بی‌خود شو، زیرا عشق در این ملاقات همیشگی است و وجودش پایدار.

هوش مصنوعی: از دل تا عشق فاصله‌ای نیست، بنابراین وجود خود را به‌سرعت رها کن و آماده پذیرش عشق باش.

هوش مصنوعی: تمام وجود او مانند صفحات یک خواب است؛ از جان خود بشنو این معنی را که همچون دُرّ است.

هوش مصنوعی: پوشش ظاهری دنیا را کنار بزن و از خود بگذری تا به سرعت به معشوق واقعی دست یابی.

هوش مصنوعی: اگر عشق تو در اینجا نمایان شود، در اصل یکتایی و حقیقتی که وجود دارد، آشکار خواهی شد.

هوش مصنوعی: زمانی که آن عارف کهن سال در حال از دست دادن خود بود، لحظه‌ای در حال ملاقات با حقیقت قرار گرفت.

هوش مصنوعی: آن که بتواند در عین فنا (نابودی) حقیقت را ببیند و درک کند، باید دارای بینش خاصی باشد که به رازهای بینایی دست یابد.

هوش مصنوعی: در این شعر، سخن از بیان اسرار توحید و عشق است. شاعر می‌گوید که زبان در حقیقت به رازهای ارتباط با خدا اشاره می‌کند و دل به عشق و محبت خداوند اعتراف می‌کند. در اینجا، به خلوص و پاکی خداوند نیز اشاره شده است.