هوش مصنوعی: از من سوالی کرد که درباره‌ی معنای خاصی بود و خواست که به طور کامل پاسخ دهم.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به وضعیت نامناسب و نابسامان بغداد اشاره می‌کند و می‌پرسد که چگونه ممکن است در این سرزمین که شرایطش خراب است، کسی بتواند از آن بهره‌مند شود یا آینده‌ای روشن داشته باشد. به نوعی، اشاره به بی‌ثمری و ناامیدی در برابر مشکلات است.

هوش مصنوعی: از من بپرس که این فرد بی‌نظیر در این دوران چه کاری با من خواهد کرد.

هوش مصنوعی: او با صدای حق می‌زند، مانند ما. اینجا نام آشنایی برایت ندارد.

هوش مصنوعی: اما ما رازهایی را که در دل داشتیم، با هر کسی در میان نگذاشتیم و تنها با افرادی خاص به بیان معانی آن پرداخته‌ایم.

هوش مصنوعی: امروز مردم را می‌بینی که یقیناً در این مکان، پیر حکیم و دانایی وجود دارد که به آینده نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: در تمام گفت‌وگوهای ما، دوباره موضوعی به میان آمده است که باید درباره‌اش تصمیم بگیریم. در اینجا از تو می‌خواهم که دوباره به من بگویی چه باید کرد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که آنچه گفته می‌شود، یک پیام ویژه و خاص است و نباید آن را به هر کسی تلقی کرد. این پیام به یک فرد خاص اشاره دارد و به هیچ وجه نمی‌توان آن را عمومی دانست. در واقع، نویسنده می‌گوید که این سخن فقط برای گروهی خاص است و باید به دقت به آن توجه شود.

هوش مصنوعی: اگر او را به زاری وادار کنند و در این‌جا بگذارند، در این مکان با خفت و ذلت روبه‌رو خواهد شد.

هوش مصنوعی: او با وجود هزاران سختی و ذلت که بر او وارد شده، از گفته‌ها و سخنانی که درباره‌اش می‌شود، به هیچ وجه متأثر نمی‌شود.

هوش مصنوعی: من به حقیقت می‌زنم، همچون موسی به سوی کوه طور در دیدار با پروردگار.

هوش مصنوعی: من حقیقت را می‌گویم و مانند فرعون بر خود بزرگ بینی می‌کنم و با بندگانم مانند خدایان رفتار می‌کنم.

هوش مصنوعی: خداوند به یاد می‌آورد که عشق و حقیقت به مانند صدایی بلند و رسایی است که در سراسر جهان طنین‌انداز می‌شود.

هوش مصنوعی: این مرد هنوز به بلوغ فکری نرسیده و به نظر می‌رسد که درک درستی از عقل و خرد ندارد.

هوش مصنوعی: عقل را چه کار، حالا که این مرد پیر وجود دارد، باید چه اقداماتی انجام داد؟ اکنون زمان فکر کردن و تدبیر است.

هوش مصنوعی: عقل از کار افتاده و به زمین ریخته شده است؛ پس بگذارید همه مردم خون گریه کنند.

هوش مصنوعی: عقل فرد نادان نمی‌داند که در این زمان، در حالتی از نادانی و بی‌خود بودن به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: هیچ کس از دانایی سخن نمی‌گوید و کسی نمی‌بیند که این نوع کفر به چه معنایی است.

هوش مصنوعی: حقیقت کفر هیچ‌گاه با دین نمی‌تواند جمع شود. این فرد عاقل حتی با یک مو هم نمی‌تواند این را نسنجد و درک کند.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که او درباره کفر صحبت می‌کند و نه دین، و هیچ احترامی به سخنانش ندارد.

هوش مصنوعی: حقیقت این زمان را تکه‌تکه می‌کنند. در اینجا دیگر چه راه حلی وجود دارد؟