هوش مصنوعی: در میان آن گروه نادان، یکی از آنها که به نادانی خود آگاه نبود، زبانش را به صحبت باز کرد و چیزی بر زبان آورد.

هوش مصنوعی: بس کن، ای زبان دراز و بیهوده‌گو، واقعیت این است که تو دیگر در اینجا صحبت نکن.

هوش مصنوعی: نگو که این‌جا نقطه‌ی کفر و انکار است، چرا که خودت به عقل و بینایی نیاز داری و از درک حقیقت بازمانده‌ای.

هوش مصنوعی: این گفت و گوی تو چه مناسبت و زیبایی دارد و این راز چه ارتباطی به تو دارد که پیروان زرتشت این سخن را بازگو می‌کنند؟

هوش مصنوعی: تو به‌طور حتم از افرادی هستی که به حقیقتی توجه نکرده و سخن او را نادیده می‌گیری.

هوش مصنوعی: اکنون باید تو را در اینجا از بین ببرم، زیرا نمی‌توانم به این همراهی ادامه دهم و باید اینجا را ترک کنم.

هوش مصنوعی: نباید راز گفتن را به زبان آورد، چرا که این کار در اینجا نوعی کفر به حساب می‌آید.

هوش مصنوعی: تو در اینجا حقیقتی هستی که مانند یک برادر، نمی‌توانی از راز او آگاه باشی.

هوش مصنوعی: هر لحظه به من بگو که آیا اینجا جایی برای خدا هست؟ اگر خدا وجود دارد، من خواهم تا رازهایم را برای او برملا کنم.

هوش مصنوعی: اگر خدا وجود دارد، امشب در اینجا حضور پیدا کن و به سوی دریا برو.

هوش مصنوعی: بهتر است اکنون آرام و بی‌صدا بنشینی و از کجا می‌توانی درباره این موضوع صحبت کنی.

هوش مصنوعی: تمام پیامبران هرگز این راز را فاش نکردند که چنین کفر و نیرنگی از یقین و ایمان به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: تو می‌گویی و هیچ خجالتی هم نمی‌کشی که هم دیوانه‌ای و هم همیشه بی‌قرار.

هوش مصنوعی: آیا اینجا طبیعت به هم ریخته و آشفته نیست که مانند یک دیوانه حقیقت را نشان می‌دهد؟

هوش مصنوعی: اگر یک دیوانه گرفتار زنجیر داشته باشم، برای تغییر وضعیت و رسیدن به یک نتیجه بهتر، فکر و تدبیری در سر دارم.

هوش مصنوعی: من اینجا برای تو دعا می‌کنم، ای محبوب من، تا از غفلت و فاصله با دیگران دور بمانیم.

هوش مصنوعی: هرگز نباید بگویی که مطلقاً کافر هستی، چون این جا جایی است که من خدا هستم و حقیقت را بیان می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای شاه، به جای گفتن "من حقم" (انا الحق)، باید بگویی "او حق است" و از این کفر و انکار بگذر.

هوش مصنوعی: تو انسان بزرگی هستی و در دنیای مادی و دنیای معنوی هر کدام جایگاه خاصی داری. اما حالا، این کجا و آن کجا، نکند که در مقام خدایی که از همه چیز فراتر است، جا نداشته باشی؟

هوش مصنوعی: تو به خاطر این حقیقتی که گفتی، دچار زخم و درد شده‌ای، چرا که این سخنان طبیعت تو را آزرده کرده است.