هوش مصنوعی: جنید، پیشوای سلطان عاشقان، به حقیقت در آید که او فراتر از همه است.

هوش مصنوعی: آن مرد بزرگ و با احترام نشسته بود و همه نگاه‌ها به او دوخته شده بود.

هوش مصنوعی: او به قدری در عشق یار به وجد آمده که حتی در پنهان هم به عشق و حال می‌پردازد.

هوش مصنوعی: از ابتدا تا انتها، او در مورد سردار جنید پاک آگاهی و خبر دارد.

هوش مصنوعی: خبر او به شاه رسید و او در محضر شاه ایستاده بود، همچون خورشید در درگاه.

هوش مصنوعی: وقتی که یقین و یقین‌دار در این مکان معنا و مفهوم را مشاهده کرد، متوجه شد که همه چیز در اینجا به وحدت و یکپارچگی اشاره دارد.

هوش مصنوعی: از او درباره راز و رموز منصور پرسیدند، به سوی آن شیخ بزرگ و معروف.

هوش مصنوعی: ببین ای شیخ بینا که در این وضعیت حالا چه کسانی بر این جهان فرمانروایی می‌کنند.

هوش مصنوعی: واقعاً چه مرد شگفت‌انگیزی است! من هرگز مانند او را ندیده‌ام و هیچ‌کس دیگر هم این‌گونه مردی را توصیف نکرده است.

هوش مصنوعی: امروز راز عجیبی وجود دارد، بگو این راز چیست که با تو در میان بگذارم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانی او را ببینی که بر سر دار است و هر لحظه از گفته‌اش حق را فریاد می‌زند؟

هوش مصنوعی: از زندان تا به اینجا تلاش کردیم و او را به سمت دار بردم.

هوش مصنوعی: قصاص شرع را به حقیقت پیوند دادیم تا لحظه‌ای در قوانین دینی قرار گیرد.

هوش مصنوعی: این جمله به موضوعی مربوط می‌شود که در آن شخص یا موجودی به شدت به حقیقتی بزرگ و بی‌نهایت متصل است و این اتصال باعث می‌شود تا الهاماتی از آن حقیقت جاری شود. به عبارت دیگر، گویا وجود او به گونه‌ای است که با منبع اصلی وجود در ارتباط است و این ارتباط به او امکان می‌دهد تا درک عمیق‌تری از حقیقت پیدا کند.

هوش مصنوعی: در این جا، به نظر می‌رسد که همه چیز به شیوایی و شادی در حال جریان است. آنچه حقیقتی عمیق و بزرگ می‌باشد، در این گفتگو بیان می‌شود. هر ماجرایی که در این مکان رخ می‌دهد، به نوعی نشان‌دهنده عمق و راستی است.

هوش مصنوعی: حق در حال فریاد زدن است و با دانایی که در پیری به دست آمده، به ما می‌آموزد که در این زمان چگونه باید به درستی مدیریت و معنی را درک کنیم.

هوش مصنوعی: ای شیخ دین، هر آنچه که بگویی، من همان را انجام می‌دهم.

هوش مصنوعی: اینجا شریعت بسیار باارزش و مهم است و نمی‌توان حقیقت را به طور کامل در قالب قوانین و اصول شریعت گنجاند. در واقع، حقیقت فراتر از آن است که به سادگی در چهارچوب‌های تعیین‌شده قابل تعریف باشد.

هوش مصنوعی: آیین و قوانین دین به دنیای عشق وارد شده و در همه‌جا خبر از آن پخش شده است.

هوش مصنوعی: شخص از اصول دینی و قوانین آن خارج شده و نمی‌داند که دلیل این کارش چیست و چگونه به این وضعیت رسیده است.

هوش مصنوعی: خارج از چارچوب‌های دینی صحبت می‌کند، اما این کلام با بصیرت و درک عمیق از حقیقت درون انسان است.

هوش مصنوعی: سخن اینجا به صدا بلند می‌شود و در حالی که به آرامی می‌آید، نشان می‌دهد که من به وجود خودم و انسان بودنم مطمئن هستم.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که در این لحظه، تنها به بیان یک موضوع حقیقی و مرتبط با اصول و قوانین درست پرداخته می‌شود، و آنچه گفته می‌شود فقط یک شاخه یا جنبه از حقیقت است.

هوش مصنوعی: این مرد، که به وضوح در اینجا حضور دارد، واقعیت را انکار می‌کند و به نظر می‌رسد که حقیقت او را بسیار نگران و مضطرب کرده است.

هوش مصنوعی: ما در اینجا مکان دیگری را انتخاب کردیم تا شاید کسی از رازهای ما باخبر شود.

هوش مصنوعی: اگر بخواهیم به تفسیر این بیت بپردازیم، می‌توان گفت که شاعر به تضاد بین خود و دیگری اشاره می‌کند. او خود را به درّ (جواهر باارزش) تشبیه می‌کند و دیگری را به خر مهره، که به دلیلی کم‌ارزش‌تر به نظر می‌آید. در واقع، شاعر به نادرستی ارزش‌گذاری‌ها و تفاوت‌ها در قضاوت‌ها اشاره می‌کند و بیان می‌کند که در بعضی مواقع، ممکن است دست به تغییر و اصلاح بزنیم، ولی در نهایت ارزش واقعی خود را می‌داند و به آن افتخار می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر قرار باشد که او اینجا دستش را ببرد، نباید به این حرف او توجه کرد یا به آن گوش داد.

هوش مصنوعی: باید زبانش را بیرون آورد تا خاموش شود، مانند کسی که در خون مانده است.

هوش مصنوعی: چه می‌گویی؟ حقیقت را بگو، ای شیخ عالم، تا ما چگونه از این لحظه به قوانین شرع عمل کنیم؟