هوش مصنوعی: شقیق بلخی، آن عالم و معلم بزرگ، در بغداد جلسه‌ای برگزار می‌کرد.

هوش مصنوعی: سخنان درباره توکل، با صفا و خلوص گفته می‌شود و به جایگاه و مقام بالاتر از آسمان‌ها اشاره دارد.

هوش مصنوعی: به مردم توصیه کرد که در مورد توکل بر خدا قوی و محکم باشند و نگران ذلت و خواری نباشند.

هوش مصنوعی: من با شادی و خوشحالی به راه خود ادامه دادم و اعتماد به خدا کردم و به آزادی رفتم.

هوش مصنوعی: از دارایی و ثروت، تنها یک درم (سکه) با من بود که آن هم در جیب من قرار داشت و به من تعلق داشت.

هوش مصنوعی: وقتی به عالم غیبت وارد شدم، هنوز هم آن یک درم را در جیب دارم.

هوش مصنوعی: به کعبه رفتم و خوشحال برگشتم چون نیازی به درخواست و خواستن از آنجا نداشتم.

هوش مصنوعی: یک جوان پرشور از جا بلند شد و به او گفت که یک سخن درست را بشنود.

هوش مصنوعی: در آن لحظه که تو در جیب خود پول را مخفی کرده‌ بودی، اعتماد به روح و جانت به نادیده‌ها و نامشخص‌ها کجا رفته بود؟

هوش مصنوعی: حالا کجاست آن اعتماد و توکلی که در گذشته داشتی، وقتی که این پول را به صد شک و تردید انداختی؟

هوش مصنوعی: تو در آن زمان اگر به حقیقت ایمان داشتید، به یقین از خدشه‌ها و ترس‌ها در امان بودی.

هوش مصنوعی: شقیق وقتی این سخن را شنید، از شدت تأثیر بر مبل شگفت‌زده شد و به لرزه افتاد.

هوش مصنوعی: به خاطر انصاف باید بگویم که این دلیل واضح است، چه بگویم که حق با این جوان است.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که این دیوان (کتاب یا مجموعه آثار) به قدری پر از معانی عمیق و بزرگ است که حتی یک ذره از آن (مانند یک مو) هم نمی‌تواند در آن جا بگیرد. به عبارتی، عمق و وسعت معنا در این دیوان به حدی است که هیچ چیز کوچک و بی‌اهمیتی نمی‌تواند در آن جایی داشته باشد.

هوش مصنوعی: او که بارها دچار درد و رنج شده و جانش به خطر افتاده، اکنون به وضعیت عجیبی رسیده و ما از سرنوشت او خبر نداریم.

هوش مصنوعی: او را در میان خاک و خون رها کن، چرا که در حال حاضر باید به این صورت باشد.

هوش مصنوعی: شگفت‌انگیز است که این مرد زاهد چگونه با خون دل خود، زیبایی و لطافت را می‌آفریند.

هوش مصنوعی: عجب کارها که تا انسان جان ندارد، هیچ چیز از او باقی نمی‌ماند و به حالت عادی در نمی‌آید.