هوش مصنوعی: آیا不是 سلطان دین محمود غازی با تندروی سپاه را به پیش می‌برد؟

هوش مصنوعی: بره به یک بیوه زن برخورد که بر روی عصا یک نامه‌ای را بسته بود.

هوش مصنوعی: از دست ستمکاران، کمک و حمایت می‌طلبید و از کسی که بتواند به او کمک کند، یاری می‌خواست.

هوش مصنوعی: وقتی شاه آن پیرزن را دید، به او توجهی نکرد و به مسیر خود ادامه داد.

هوش مصنوعی: محمود در یک شب خواب دید که در چاهی افتاده و در حال گشت و گذار در آن جا است.

هوش مصنوعی: پیرزنی را دیدی که به تو نزدیک شد و برایش چوب دستی به نشانه احترام و محبت به زمین گذاشتی.

هوش مصنوعی: تو به او گفتی که ای پادشاه، دستی به حرکت بیاور و از عمق این گرداب و چاه بیرون بیا.

هوش مصنوعی: شاه با زنی را کنار عصای زال، دستی زد و با این کارش به آسانی از چاه بلا رهایی یافت.

هوش مصنوعی: وقتی روز دیگری فرا می‌رسد، شاه بر تخت نشسته و از خواب شب گذشته به شدت نگران و دل‌آزرده است.

هوش مصنوعی: در راه، زن سالخورده‌ای را دید که به آرامی و دور از همه در حال آمدن بود تا از چیزی شکایت کند.

هوش مصنوعی: مردی با عصا در دست دارد و به دلیل سالخوردگی و مشکلات جسمی، قامتش خمیده شده است. چشمانش پر از اشک است، گویی که مثل ابر در حال بارش باران، احساساتی را بروز می‌دهد.

هوش مصنوعی: از جای خود برخاست و شاه را فراخواند تا او را نزد خود بنشاند.

هوش مصنوعی: سربازان گفتند، اگر دیشب حمله‌ای صورت نمی‌گرفت، مرگ جان مرا از دست می‌برد.

هوش مصنوعی: زمانی که عصای او به دستم آویزان شد، از دردسر و مشکلات نجات شدم.

هوش مصنوعی: اگر شما هم می‌خواهید که امروز به پیروزی جاودانه‌ای از سوی خدا برسید، بایستی تلاش کنید.

هوش مصنوعی: اگر به عصای او (راهنمایی یا شخصی که بر ما تسلط دارد) دست بزنید، به او تکیه کرده‌اید و این دست، وسیله ای است که همیشه با شماست.

هوش مصنوعی: لشکر خود را پراکنده کردند و آن عصا را محکم در دست گرفتند.

هوش مصنوعی: از هر طرف و در هر زمانی، مردم به خاطر آن عصا به دنیا آمده‌اند.

هوش مصنوعی: پیرزنی روی تخت نشسته و عصارتی را که در دست دارد با پادشاه در میان می‌گذارد.

هوش مصنوعی: با عصا در دست، خود را آماده و با اعتماد به نفس جلو می‌رود و به همین دلیل بسیاری از افراد به او توجه می‌کنند و او را به سرعت درک می‌کنند.

هوش مصنوعی: چنان‌که موسی با عصایش قدرتش را افزایش داد، در دین نیز باید به نوعی به نیرویی دست یافت که آن را استحکام بخشد.

هوش مصنوعی: شهش به زال می‌گوید: ای زال بیچاره، تو چقدر ناتوانی در حالی که افراد زیادی دور و بر تو هستند.

هوش مصنوعی: با ناتوانی خود و وسیله‌ای ناقص مانند چوب پاره، چه کاری می‌توانی انجام بدهی؟ در واقع، تلاش برای رسیدن به هدف‌های بزرگ با ابزار و توانایی‌های محدود، بیهوده است.

هوش مصنوعی: بسیاری از مردم به خاطر تو تلاش می‌کنند، اما تو قادر به تحمل این همه فشار نیستی.

هوش مصنوعی: زال زبان به کار انداخت و گفت: ای شاه، کسی وجود دارد که محمود را از چاه نجات دهد.

هوش مصنوعی: هر کسی می‌تواند تو را به چالش بکشد، اما از تو نمی‌توان این حرف را شنید.

هوش مصنوعی: اگر کسی بتواند از چاه عمیق فیل را با دستانش بیرون بکشد، چرا باید بخیل باشد و از اندکی دوری کند؟

هوش مصنوعی: در آنجا که مقام و جایگاه ارزشمند کم است، همگان به یاری و حمایت از پادشاه زمانه می‌پردازند.

هوش مصنوعی: چرا باید به خاطر نادانی و ناشناختگی خود، اینقدر معروف و سرشناس باشیم؟

هوش مصنوعی: از هر چیزی صدایی برمی‌خیزد و از این صدای ناهنجار، ضرر و زیانی نیز به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: چون از غیر خودت صحبت می‌کنی، فقط برای خودت می‌بالید و دیگران را نادیده می‌گیری. من بهتر از تو هستم و هرگز اجازه نمی‌دهم که در میان این حرف‌ها پایین بیایم.

هوش مصنوعی: تو نمی‌دانی چه اتفاقاتی در آینده بر تو خواهد افتاد، اما در حال حاضر تنها نگران ظاهر خود هستی.

هوش مصنوعی: اگر مانند «لام الف» (که نشانگر اتصال و پیوستگی است) در پوشش و لباس خود را آراسته کنی، از این بهتر است که خود را به زنجیر و بند دیگری ببندی.

هوش مصنوعی: این بیت به تشبیه و کنایه اشاره دارد. در آن، به وضوح به نشانه‌ها و نشانه‌های ظاهری می‌پردازد که می‌تواند به تقوا، هویت یا ویژگی‌های خاصی اشاره کند. به نوعی، این بیان به اهمیت نشانه‌ها و نمادها در زندگی انسان و تفاوت‌های ظاهری که ممکن است نشان‌دهنده ویژگی‌های درونی باشد، اشاره دارد.

هوش مصنوعی: دل تو از این موضوع خبر ندارد که ناگهان بر تکه‌ای پارچه ای که بر تابوت تو می‌پیچند، آگاه می‌شود.

هوش مصنوعی: سر تو مانند منزلی پر از نعمت است و سر تابوت نیز با دستاری زیبا پوشانده شده است.

هوش مصنوعی: چه فایده‌ای دارد که موهای خود را زیبا و با تزیین بپیچی، وقتی که در نهایت به زودی در کفن پیچیده خواهی شد؟

هوش مصنوعی: در این دنیا بر صندلی راحتی بنشین، زیرا سزاوار تو، آتش است که می‌تواند تو را بسوزاند.

هوش مصنوعی: چرا داری جاهی و مالی که تو را می‌فهمد و در کنار توست، در حالی که این‌ها فقط تا آخرین لحظه همراهت هستند؟

هوش مصنوعی: وقتی هیچ چیز از تو نخواهد بود، چرا خود را همانند کفن در هیچ چیز پیچیده نمی‌کنی؟