هوش مصنوعی: بزرگان و افراد مهمی که در جمع و چرخه جامعه قرار داشتند، همگی در خدمت محمود بودند.

هوش مصنوعی: سلطان با دانایان رفتاری کرد که هر یک از آنها به آرزوهای خود برسند.

هوش مصنوعی: در آن روز، بسیاری از افراد از شاه خواسته‌هایی دربارهٔ شهر، اموال، ملک، مقام و اعتبار خود داشتند.

هوش مصنوعی: وقتی نوبت به ایاز رسید، کسی گفت که تو در زیبایی همچون طاق و در هنر مانند جفتی هستی.

هوش مصنوعی: هر چه آرزو داری بگو، اما من هیچ چیز دیگری بیش از آنچه که در دل دارم، نمی‌خواهم.

هوش مصنوعی: من همیشه خواهان این هستم که در هر زمان، نشانه‌ای از تیر پادشاه باشم.

هوش مصنوعی: اگر این آرزو به من داده شود، هیچ چیزی برایم نمی‌ماند که حتی ذره‌ای از شوق و تلاش در من باقی بماند.

هوش مصنوعی: به او گفتند: ای کسی که به دلیل جهل و نادانی از فهم حقیقت و درک عقل دور مانده‌ای.

هوش مصنوعی: تو با هر اقدامی که انجام می‌دهی، در حقیقت به خرد و اندیشه خود آسیب می‌زنی، چرا که در تلاش برای رسیدن به هدفی هستی که در ذهن داری، همانند نشانه‌ای که به علامت سلطنت خود نیاز داری.

هوش مصنوعی: چرا می‌خواهی که بدن خود را به هدفی تبدیل کنی که به دردسر در بیفتی و درد و رنجی جاودانه را تجربه کنی؟

هوش مصنوعی: ایاز زبانش را باز کرد و گفت: شما ای مردم، از این راز خبر ندارید.

هوش مصنوعی: مرا به عنوان یک فرد محترم و با دانش می‌شناسند، و نشانه‌ای بر این که در مقام سلطنت و رهبری قرار دارم، کاملاً نمایان است.

هوش مصنوعی: در ابتدا، شاه به نشانه‌ها توجه می‌کند و پس از آن تیر را رها می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که از ابتدا به چیزی نگاه می‌کنیم و آن را بررسی می‌کنیم، در انتها متوجه می‌شویم که زخم‌ها و مشکلات چقدر آسان‌تر می‌شوند.

هوش مصنوعی: شما به زخم‌ها و دردها توجه می‌کنید ولی من به زیبایی و اشرافیتی که از سوی شاه وجود دارد می‌اندیشم.

هوش مصنوعی: وقتی که ده نظر و دیدگاه از قبل پیشرفته باشد، چگونه می‌توانم از خودم که در گذشته رفته‌ام فاصله بگیرم؟