هوش مصنوعی: در شهر اصفهان، مؤذنی که صدای خوش و زیبایی داشت، مورد محبت و توجه زیادی از سوی مردم نیکوکار قرار گرفت.

هوش مصنوعی: در آن شهر، گنبدی بزرگ وجود داشت که نوک آن به آسمان می‌رسید و در اطرافش به دور خود می‌چرخید.

هوش مصنوعی: آن مرد بزرگوار بر بالای گنبد ایستاده بود و نماز واجب را با صدایی بلند می‌خواند.

هوش مصنوعی: یک دیوانه در حال رفتن به جایی بود که فردی از او پرسید: «ای مرد دانا، کجا می‌روی؟»

هوش مصنوعی: این جمله به نوعی به تعبیری اشاره دارد که سوالی از مؤذّن (کسی که اذان می‌گوید) درباره‌ی صدای اذان و پیامی که آن صدا به همراه دارد، مطرح شده است. در این_context، خطاب به محبوبی به نام محسن، خواسته می‌شود که به این سوال پاسخ دهد. در واقع، در این متن، به رابطه‌ی بین یک صدا و معنا، یا دعوت به فکر کردن درباره‌ی چیزهایی که در زندگی و جامعه مطرح می‌شود، اشاره می‌شود.

هوش مصنوعی: این جوز از سر تا پا پوستی دارد که بر روی گنبد می‌پاشد، ای دوست.

هوش مصنوعی: وقتی او از حقیقت و صداقت دور نمی‌شود، مطمئن باش که مانند گردو و گنبد است، یعنی در دلش عمق و استحکام دارد.

هوش مصنوعی: تو مانند جوزی هستی که در غفلت زندگی می‌کند و در حال شمارش نود و نه نام بر حق است.

هوش مصنوعی: زمانی که در وجود تو هیچ نشانه‌ای از نامی وجود ندارد، از میان صد نام، یک نام هم برای تو قابل شناسایی نیست.

هوش مصنوعی: اگر کسی نعمت‌ها و خوبی‌های تو را به حساب نیاورد، تو نیز نباید بدی‌ها و کم‌لطفی‌های او را به حساب بیاوری.

هوش مصنوعی: زمانی که انسان نام و هویت خود را به واقعیت غیرقابل مشاهده و حق تبدیل کند، چگونه می‌تواند او را فراموش کند یا یادش نرود؟

هوش مصنوعی: اگر نتوانی عمق وجود او را درک کنی، نباید از هیچ‌کس دیگر هم توقع شناخت نفس و روح او را داشته باشی.