هوش مصنوعی: محمود در یک روز در آن خرابه به یک دیوانه بر熱ی برخورد کرد.

هوش مصنوعی: آشکار است که انسان در زندگی، سرنوشت و تجربیات خود را بر اساس اعمالش شکل می‌دهد. او با ظاهری زیبا و آراسته به دنیا می‌آید، اما اینکه چگونه با چالش‌ها و زیبایی‌های جهان برخورد کند، تعیین‌کننده‌ی سرنوشت اوست.

هوش مصنوعی: زمانی که بر او فرود آمدی، تو گفتی که درد و اندوهی بزرگ در دل او وجود دارد.

هوش مصنوعی: نه لحظه‌ای به شاه نگاه کرد و نه توانست از غم خود یک لحظه دور شود.

هوش مصنوعی: او به تو می‌گوید که چرا این‌قدر غم‌گینی، انگار بر دوش تو بار سنگین صد کوه است.

هوش مصنوعی: مرد از پرده‌ای که راز را پنهان کرده بود، سخن گفت و گفت که ای کسی که در زیر ظرافت‌ها و لطافت‌های فراوان پرورش یافته‌ای.

هوش مصنوعی: اگر تو هم از این نمد (ماده‌ای که کلاه می‌سازند) کلاهی درست می‌کردی، در این اندوه راهی برای تو پیدا می‌شد.

هوش مصنوعی: اما در دل پادشاهی، چه می‌دانی از رنج و درد جدایی؟

هوش مصنوعی: موم با عسل در حالی که به آرامی خوابیده، هیچ خبری از آتش یا گاز ندارد، و به همین دلیل در کمال آسایش و بی‌خبری به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: هر بار که با سوز و گرمای او شمعی می‌سازند، از روشنی آن، جمع و اجتماع به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: وقتی اشک از دل آتش بیرون بریزد، او متوجه می‌شود که چه سرنوشتی در انتظارش است.

هوش مصنوعی: در این لحظه، شاید از خودت خبر نداشته باشی، اما وقتی که تو را از مسیرت دور کنند، متوجه خواهی شد.

هوش مصنوعی: به هر نفس که می‌کشی و زندگی را تجربه می‌کنی، متوجه می‌شوی که در گذشته، به معنای واقعی زندگی نمی‌کرده‌ای و در حالتی از عدم آگاهی بوده‌ای.