هوش مصنوعی: یکی از زیبارویان جوان وجود دارد که موی او خوشبوتر از مشک است و بوی آن، به اندازه بوی یک موی مشکین ارزشمند است.

هوش مصنوعی: موهای او که گره‌ای زیبا داشت، در سرش نبود. آن گره تنها نشانه‌ای بر بدی و شرارت بود.

هوش مصنوعی: در آینه، تصویر زیبایی به نمایش درآمد و تماشاگر به بلبلی که درخششی مانند لعل دارد و دستانش را به کمر زده است، نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که کسی با زیبایی و جذابیت خود دل‌ها را می‌رباید، او به نوعی همچون مدرکی معتبر در دل‌ها شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: دهان او مانند جمله‌ای است که دچار سکوت شده و در آن بیست و نه حرف وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر کلامی به حدی تنگ و محدود باشد که گنجایش بیان نداشته باشد، نیکوست که از آن بیرون بیاید؛ چرا که در چنین شرایطی، به راحتی نمی‌توان آن را بیان کرد.

هوش مصنوعی: در دوره‌ای، نگین زیبایی را در گوش گزارده و زمانی دیگر، حلقه‌ای در گوش ماه قرار داده است.

هوش مصنوعی: یک درویش به شدت عاشق شده و در عشقش به حدی بی‌زبان و ناکام است که قلبش از همه دارایی‌هایش تبدیل به خون شده است.

هوش مصنوعی: عشق او را در آتش می‌سوزاند، و از همان آتش خود او نیز به شدت گرم و داغ می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که آخرین ذره‌ی قدرت و تحمل او تمام شد، دلبر به تمام دنیا نمایان شد.

هوش مصنوعی: او می‌گوید که درد و رنج او هیچ درمانی ندارد و زندگی بدون تو برایش ممکن نیست.

هوش مصنوعی: تنها یک لحظه زندگی بدون تو برایم ممکن نیست، چون بدون تو هیچ معنایی برایم ندارد و بهتر از این را خودت می‌دانی.

هوش مصنوعی: من زمانی که عذر خواهی می‌کنم در وضعیتی ضعیف و افتاده هستم، و اگر تصمیم به کشتن من بگیرید، در حالتی مقاوم و ایستاده قرار خواهم گرفت.

هوش مصنوعی: بدون تو من هیچ قدرت و حوصله‌ای ندارم. هر کاری که می‌خواهی انجام بده و هر چه زودتر اقدام کن.

هوش مصنوعی: وقتی آن پسر از عاشق این راز را شنید، به او گفت: اگر تو قهرمان و شجاع هستی.

هوش مصنوعی: می‌خواهم در سختی‌ها و چالش‌ها تو را آزمایش کنم تا ارزش و احترام جانت را ببینم.

هوش مصنوعی: وقتی درویش این حرف را شنید، به پا خاست و مثل آتش که گرم می‌شود، به شدت متأثر شد و او نیز مانند دود به پرواز درآمد.

هوش مصنوعی: پسر بر اسب سوار شد و به دشت رفت و از میان مردم دور شد.

هوش مصنوعی: بعد از اینکه طنابی به گردن درویش انداختند، سپس اسب را جلو انداختند.

هوش مصنوعی: اسب به سرعت می‌تازد چون درویش را می‌بیند که با طنابی در گردن، از پشت به او می‌دود.

هوش مصنوعی: بسیاری از مردم به سمت او rushed و به او آسیب های زیادی رساندند.

هوش مصنوعی: وقتی که او با شتاب و سرعت زیادی پیش می‌رفت، در نهایت به جایی رسید که در غازچنگالی گرفتار شد و همه جا را مملو از خار دید.

هوش مصنوعی: شکست و ناکامی کسی که اساس و پایه‌ای ندارد، به اندازه‌ی گل‌هایی است که در هر قسمت از خود هزاران خار دارد.

هوش مصنوعی: وقتی معشوق متوجه شد که آن عاشق بی‌دل در بند و گرفتار عشق اوست، دست به کار شد.

هوش مصنوعی: هیچ تمایل و شهوتی نیست که راست و درست باشد؛ او در راز عشق بازی، شایسته و لایق است.

هوش مصنوعی: آن عالم بزرگ از اسب پیاده شد و به آرامی کنار رفت تا دلش از عشق پر باشد.

هوش مصنوعی: هر روز با دقت و تلاش، یکی یکی خاری که به پا رسیده بود را به دست خود بیرون می‌آورد.

هوش مصنوعی: عاشق زار به خودش می‌گوید: اگر تو با هر خار هم به من آسیب برسانی، من تحمل می‌کنم و این درد را به جان می‌خرم.

هوش مصنوعی: اگر بدنم زخم‌های بیشتری داشته باشد، اما دلم آرامش و خوشحالی بیشتری داشته باشد.

هوش مصنوعی: این سخن نشان‌دهنده آن است که گاهی در دل انسان احساسات و افکار پنهانی وجود دارد که ممکن است از روی مشکلات و دردها، سرشت خالص و زیبای او نمایان شود. به عبارت دیگر، همان‌طور که از خار، گل می‌روید، از دل زخم‌ها و چالش‌ها نیز گاهی زیبایی و رشد به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر این خاری که در پایم است نبود، کنار این پسر جایگاه من نبود.

هوش مصنوعی: اگر در پای تو خار باشد، برای یارت نه تنها خار، بلکه گلستانی به حساب می‌آید. در واقع، هر کدام از این خارها، به خاطر وجود تو ارزشمند و زیبا هستند.

هوش مصنوعی: به‌زودی برنامه‌ای برای تو تهیه خواهد شد که در آن به حدی تحت فشار قرار خواهی گرفت که تمام وجودت را پر از درد و رنج خواهد کرد.

هوش مصنوعی: زمانی که او نامش را ببرد، مانند خونخوارانی می‌شود که تنها به نظارهٔ خون تو می‌نشینند.