هوش مصنوعی: یک درویش با صداقت از جعفر صادق سوالی پرسید.

هوش مصنوعی: این همه کار و تلاش تو به خاطر چیست؟ آن شمع روشن و دل‌انگیز است که شب و روز جواب این سؤال را می‌دهد.

هوش مصنوعی: چون کار من را هیچ کس دیگری انجام نمی‌داد، روزی من را نیز هیچ کس به اندازه من نمی‌خورد.

هوش مصنوعی: وقتی که کار من ایجاب می‌کند، به انجام آن می‌پردازم و دیگر به تعلل و بی‌خیالی اجازه نمی‌دهم.

هوش مصنوعی: وقتی که روزی من به من رسید، از همان ابتدا نه حریص شدم و نه به دنبال آرزوهای بی‌پایه رفتم.

هوش مصنوعی: وقتی مرگ به سراغ من آمد و نتوانستم از آن فرار کنم، برای روبرو شدن با مرگ قدمی برداشتم.

هوش مصنوعی: زمانی که در افراد صداقت و وفا می‌دیدم، با جان و دل تصمیم گرفتم که به اصول و ارزش‌های راستین پایبند باشم.

هوش مصنوعی: جز آنچه که من تصور می‌کردم، آنچه را که در ذهن داشتم، رها کردم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم که آیا می‌توانی برای مدتی به خودت برگردی و از این همه جدایی و پراکندگی فاصله بگیری؟

هوش مصنوعی: آرزوهای من و تو پیچیده و نامشخص هستند، در حالی که تو می‌خواهی آنها را به شکلی روشن و مشخص درآوری.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی مانند کعبه یک‌دست و یک‌سو باشی، باید از ما دوری کنی، زیرا در غیر این صورت مانند دو کعبه در نهایت به کجا می‌رسی؟

هوش مصنوعی: تو تنها برای تفریح و بازی خلق نشده‌ای، بلکه برای بزرگداشت و افتخار ساخته شده‌ای.

هوش مصنوعی: عمر خود را به آسانی نگذار و آن را بیهوده نگذران، از هدر دادن زمان خود به شدت پرهیز کن.

هوش مصنوعی: نمی‌دانی که هر شب، صبح به سمت تو می‌دود و در خواب، عمر تو را به تکه‌های کوچک تقسیم می‌کند.

هوش مصنوعی: من نگرانم که وقتی بیدار شوی، چیزی از دست رفته نباشد و تو به شدت ناراحت و بی‌ارزش شوی.

هوش مصنوعی: همه کارهایت به صورت تظاهر و بازی به نظر می‌رسد و نمازی که می‌خوانی نیز تنها به یک نمایش تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: نمازهایی که به بی‌توجهی و غفلت تو انجام شده، ارزش و پاداشی برای تو نخواهد داشت.