هوش مصنوعی: یک تاجر ثروتمند بود که از ترس و نگرانی رنج می‌برد و به همین خاطر مقام و موقعیتی در منطقه‌ای خاص داشت.

هوش مصنوعی: یک پسر زیبا داشت که مانند شمعی درخشان در جهان بود و توجه همه را به خود جلب می‌کرد.

هوش مصنوعی: بنفشه‌ای که با زلف‌های مشکین جلوه می‌کند، زیبایی خود را از او گرفته و گلی با لب‌های خندان و نازک نیز از او الهام گرفته است.

هوش مصنوعی: وقتی که نقاب از چهره‌اش کنار رفت، شب در روزی آغاز شد.

هوش مصنوعی: وقتی که تو با شانه‌های تار موی سیاه خود، گیسوانت را درست می‌کنی، همه عاشقان را به خود وابسته می‌کنی.

هوش مصنوعی: او به دلیل پیچیدگی و کج‌تابی موهایش، هرگز نتوانست درستی و راستی را ببیند.

هوش مصنوعی: وقتی با ناز مژگانش جنگ می‌کنی، گویی دو جهان را با یک ضربه نابود می‌سازی.

هوش مصنوعی: وقتی ابروی او را کمان می‌دانستی، از تیر آن بیم جان داشتی و به همین دلیل دنیا را ترسناک می‌دیدی.

هوش مصنوعی: شکر پاشیدن از لب مذهبش، به معنای شیرینی و دلنشینی کلام اوست که همچون یک پدیده خوشایند در دارالملک احساس می‌شود. لبان او به گونه‌ای است که هر کلامش مانند شکر می‌نشیند و فضایی دلپذیر به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: در کنار عاشقان، لبخند او مانند دریایی است که از دانه‌های درخشانی تشکیل شده است.

هوش مصنوعی: آیا زندگی نمی‌میرد وقتی که جوانی از بین برود؟ داستان این‌گونه است که گویی زندگی بیمار شده است.

هوش مصنوعی: پدر از درد و رنج فرزندش به شدت ناراحت و آشفته شده بود، به حدی که هم جانش را به خطر انداخت و هم عقل و فهمش را از دست داد.

هوش مصنوعی: وقتی که او را شستشو دادند و پاک کردند، مسلمان شد و سپس او را به خاک سپردند.

هوش مصنوعی: او گفت که امروز مرگ این پسر به‌وضوح نشان‌دهنده دین ما شده است.

هوش مصنوعی: خدا فرزندی ندارد و این حقیقتی روشن است که او از زن و خانواده و ارتباطات انسانی مستقل است.

هوش مصنوعی: اگر او فرزندی داشت، آیا ممکن بود که از من خوشحال باشد؟

هوش مصنوعی: فهمیدم که هیچ‌کس بدون دلیل نمی‌تواند وجود داشته باشد و آن کسی که نیست، مؤمن به قدرتی بزرگ نیست.