هوش مصنوعی: عبدالله مسعود کنیزی داشت که در انواع هنرها بسیار چیره‌دست بود.

هوش مصنوعی: آیا زمانی که نیاز پیش آمد، آن کنیزک از خریدار دینار نخواست؟

هوش مصنوعی: یارزاده به کنیزک گفت: ای پهلوان، به زودی برو و لباس‌ها را بشوی و موهایت را شانه بزن.

هوش مصنوعی: من تو را می‌فروشم زیرا نیاز به این کار دارم، چون بدن واقعاً بخشی از دل خراب است و هزینه‌اش را باید پرداخت کرد.

هوش مصنوعی: در زمان سلطنت او، دخترک چند رشته موی سفید از سرش ریخت.

هوش مصنوعی: وقتی چشمم به موهای او افتاد، هزاران اشک خونین بر رویش ریخت.

هوش مصنوعی: وقتی عبدالله مسعود او را دید، چشمانش را مانند ابرهایی که باران می‌بارند، غمزده و پر از اشک یافت.

هوش مصنوعی: به او گفتند، چرا تو هنوز غمگینی در حالی که می‌خواهی مرا به پول بفروشی مانند یک خدمتکار؟

هوش مصنوعی: حالا من تصمیم گرفتم که با تو سکوت کنم و تو را به هیچ قیمتی نفروشم، مگر اینکه خودت بخواهی و نخواهی از من دور شوی.

هوش مصنوعی: دخترک گفت که من اشکم به خاطر این نیست که تو می‌فروشی، بلکه به خاطر این است که جانم در خطر است.

هوش مصنوعی: اما به همین دلیل به شدت گریه می‌کنم، چون سال‌هاست که زیر نظر کسی فعالیت کرده‌ام.

هوش مصنوعی: از او خدمت و کمک گرفتم و به امید رسیدن به نتیجه‌ای خوب بودم، اما در نهایت به ناامیدی رسیدم.

هوش مصنوعی: چرا من در نهایت به کسی روی آوردم که در آخر من را به دردسر می‌اندازد؟

هوش مصنوعی: چرا جوانی خود را صرف جایی کردم که در روزهای پیری برای آن هیچ ارزش و بهایی قائل نخواهم شد؟

هوش مصنوعی: چرا در روزگاری که آن خدمتگزار بار سنگینی را به دوش می‌کشید، من در جایی دیگر بودم؟

هوش مصنوعی: چرا باید به درگاه دیگری برویم وقتی که چنین درگاهی در پیش ماست؟

هوش مصنوعی: اگر کسی به چنین مقام و جایگاهی دست پیدا کند، دیگران هم به او راهی خواهند یافت تا به آن مقام دست یابند.

هوش مصنوعی: ای آقا، لطفاً از داستان و حال من ناشاد مباش، چرا که هرچند به سختی‌ها مقاومتم، اما هیچ چیز نمی‌فروشم.

هوش مصنوعی: جبرئیل وارد شد و گفت که در حضوری بی‌نظیر و همیشگی، حالتی ویژه از عشق و نزدیکی به خداوند وجود دارد.

هوش مصنوعی: به عبدالله بگو که ای وفادار، این درد را بیش از این تحمل نکن.

هوش مصنوعی: موی سفید او در اسلام به معنای تجربه و دانایی است، و او جز آزادی و رهایی چیزی نخواهد خواست.

هوش مصنوعی: خدایا، چون تو مرا به خود وابسته کردی، نگذار در روزهای پیری به سختی و تنگدستی دچار شوم.

هوش مصنوعی: اگر در عبادت و اطاعت هیچ کار مثبتی نداشته باشم، ولی در اسلام به خاطر ایمان و اعتقادم، موی سفیدی برایم هست.

هوش مصنوعی: اگر جان خود را به بهای سوختن بفروشیم، در حقیقت دوزخی که در این دوران وجود دارد، واقعی است.

هوش مصنوعی: در روزی که دل به آتش نشسته و سوز زندگی را حس می‌کند، از یک مورچه چه انتظار می‌توان داشت؟

هوش مصنوعی: به حق عزت تو، ای عالم به رازها، مرا در چالش و سختی قرار مده.

هوش مصنوعی: من همچون موم در دست قدرت تو هستم، پس مرا از نعمت و رحمت خود محروم نکن.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که تمام خوبی‌ها و بدی‌هایم نادیده گرفته شده و انگار از فضلیت، بدون این که من در اینجا باشم، یک بار برای همیشه مرا مورد لطف و رحمت قرار ده.

هوش مصنوعی: هر خیری و بدی که از من سر بزند، به عنوان نتیجه‌اش بر گردنم سنگینی می‌کند و من را به ناکامی می‌کشاند.

هوش مصنوعی: اگر تو نخواهی مرا بیدار کنی، پس در خواب غفلت من انگار که چیزی وجود ندارد و همه چیز مرده است.

هوش مصنوعی: من در زندگی گم شده‌ام و نیاز دارم که به من کمک کنی تا به اوج برسم. اگر تو مرا رها کنی، معلوم نیست سرنوشتم چه خواهد شد.

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که در جاذبه تو گرفتار شده‌ام، لطفاً مرا به سوی خود راهی نشان بده.

هوش مصنوعی: در را به روی من باز کن و دل جانی را که خسته و فرسوده است، تسخیر کن؛ به گونه‌ای که در جاذبه‌ات به شگفتی و حیرت برسم.

هوش مصنوعی: از من بر من ویرانی‌های زیادی آمده، ای خدا مرا از چنگ خودم نجات بده.

هوش مصنوعی: اگر مرا از خودم آزاد کنی، به تو اختیار می‌دهم که هر چیزی را که می‌خواهی به دست آوری.

هوش مصنوعی: من را با خود نبر و نگهبان حالتی نکن که از خودم غافل شوم؛ چون من در حال حاضر از خودم دور شدم و این حالت خود را کم‌شمار نپندار.

هوش مصنوعی: به راستی که تو می‌دانی حال مرا، پس مرا از این دریاچه‌ی خون نجات بده.

هوش مصنوعی: مرا بی‌خیال کن و درگیرم نکن، هرگز نمی‌خواهم دوباره با خودم تنها باشم.

هوش مصنوعی: من در حضور تو مانند سگی هستم که فقط یک تکه استخوانی برایش مهم است. اگر مرا از درگاهت برانی، احساس تنهایی و بدبختی می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر بتوانم از کوی تو به اندازه‌ای استخوان پیدا کنم، در برابر چرخ کهن سالیان، من می‌ایستم و سخن می‌گویم.