هوش مصنوعی: روزی شنیدم که یک پادشاه زنی داشت که به او چون یک دشمن نگاه می‌کرد.

هوش مصنوعی: شاید یک روز آن زن از روی خشم غذایی را برای پادشاه آماده کند که به شدت بد باشد و زهر آلود.

هوش مصنوعی: وقتی که در مسیر او، چشمش به شاه افتاد، کاسه‌ای که در دست داشت، بر زمین افتاد.

هوش مصنوعی: چهره‌اش رنگ باخت و از ترس لرزید؛ زن در دلش به این فکر افتاد که شوهرش ممکن است به خطر افتاده باشد.

هوش مصنوعی: شاه غذایی به یک مرغ داد، اما آن مرغ پس از دریافت غذا، حیران و گیج ماند.

هوش مصنوعی: شاه به موبد زن را داد و از او خواست که هر چه زودتر قلبش را خالی کند.

هوش مصنوعی: خونم بریزد و در خاک بیفتد، اما از این سگ بی‌دین دل من راحت شود.

هوش مصنوعی: زن باردار بد از شاه حکیم و خردمند نبود و آن شاه هم هیچ فرزندی نداشت.

هوش مصنوعی: موبد باید فکر کند که اگر این پادشاه ناگهان به دام مرگ بیفتد، چه پیش خواهد آمد.

هوش مصنوعی: وقتی که هیچ فرزندی در خانه نباشد، بی‌نظمی و آشفتگی در آن جا حاکم می‌شود.

هوش مصنوعی: بهتر است که این زن را پنهان نگه دارم تا ببینم چه اتفاقاتی در این دنیا برای من می‌افتد.

هوش مصنوعی: او ترسید که از راهی ناممکن، کسی بعد از او به فکرش بیفتد.

هوش مصنوعی: کسی که با بدخواهی و تهمت به سمت تو آمده، مانند آن است که تهمت او از جای دیگری به وجود آمده و به تو رسیده است.

هوش مصنوعی: وقتی شاه او را برای کشتن فرمان داد، آن موبد رفت و خود را از قدرت و تصمیم‌گیری کنار کشید.

هوش مصنوعی: آن شخص، بخش مخصوصی از وجودش را به سوی شاه برد و خواستار مهر او شد.

هوش مصنوعی: مراسم مهمی در دربار برگزار شده و در آن زمان، موبد (رئیس religiosity) در باره‌ای که قرار است انجام شود، با اشتیاق سوال می‌کند. شاه به او پاسخ می‌دهد که در این شرایط چه چیزی در دست خود دارد و به نوعی اهمیت کار را برای او توضیح می‌دهد. در واقع، این بیان نشان‌دهنده‌ی قدرت و جایگاه شاه در مقابل موبد است و همچنین به نوعی از سمت موبد به حساسیت و دقت در کارهای مذهبی اشاره دارد.

هوش مصنوعی: موبد به او گفت: ای فرمانروا، زمانی که وقتش فرا برسد، حقیقت برای تو روشن خواهد شد.

هوش مصنوعی: من این حقّه را به نام شاه پیروز امروز بستم.

هوش مصنوعی: وقتی آن مرد یکتا این کلام را بیان کرد، به سوی خزانه فرستاده شد.

هوش مصنوعی: پس از مدتی، آن زن شاه یک پسر زیبا به دنیا آورد که چهره‌اش مانند ماه می‌درخشید.

هوش مصنوعی: تو گفتی که چهره‌اش مانند آفتاب درخشان است و در شب مانند ابرهای نرم و زیبا به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: تمام ویژگی‌ها و خوبی‌ها در واقع از آن زن ضعیف است که او را بسیار قوی نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: وقتی موبد، چهره‌ی کودک را از دور دید، او را به خوشبختی و موفقیت نسبت داد و نام شاپور را بر او گذاشت.

هوش مصنوعی: با ناز و کرشمه‌اش، در دل پنهانی پرورش می‌دهد، هر روز و شب را با عزت و احترام.

هوش مصنوعی: وقتی داستان به جایی می‌رسد که باید استاد را در آنجا قرار داد، در واقع به نقطه‌ای می‌رسد که حضور او لازم است.

هوش مصنوعی: دل او به اندازه‌ای پرشور و مشتاق علم و معرفت است که همچون آتش در حال شعله‌ور شدن است و به زودی آموزه‌های زرتشت را فرا می‌گیرد.

هوش مصنوعی: زمانی که به کودکان آموزش و تربیت داد و همچنین سخن گفت و هدف گیری کرد.

هوش مصنوعی: با شمشیر و نیزه به اوج قدرت و توانایی رسید و هر چه درباره‌اش بگویم، از آنچه هست بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: شخصی با قامت بلند و زیبا مانند درخت سرو، با ویژگی‌های جذاب و دلربا، به سمت ماهی که دل را می‌ربایید حرکت کرد.

هوش مصنوعی: موی او مانند عنبر خوشبو و ارزشمند است و زیبایی و جاذبه خاصی دارد که نتیجه سحر و جادوگری اوست.

هوش مصنوعی: لب او مانند جامی پر از شراب قرمز است که شادی و سرسبزی را به دنبال دارد.

هوش مصنوعی: هر زمانی که به زیر پرچم تو بود، دستت را گشوده و بخشندگی کردی.

هوش مصنوعی: یک روز شاه جهان، در حالی که ناراحت و غمگین بود، نشسته و ابروهایش را به حالت افروختگی درآورده بود.

هوش مصنوعی: موبد از جهاندار پرسید که چرا این غم و ناراحتی برای ما نمایان شده است؟

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم تو را ببینم و روز به روز دلم حالش خوب نیست که در این گرما و دلتنگی بنشینی.

هوش مصنوعی: شخصی می‌گوید: از سنگ خارتری که بر سر راه است، هیچ کسی نمی‌تواند راهی برای برطرف کردن مشکل پیدا کند.

هوش مصنوعی: غم من از این است که به خاطر ظلم و سختی‌هایی که زمانه به من تحمیل کرده، هیچ فرزند و دلبندی ندارم که به او تکیه کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که مرگ مرا در دام خود بیندازد، بعد از من او به جای من خواهد آمد.

هوش مصنوعی: وقتی آن مرد بی‌همتا این حرف را شنید، اشک‌هایش به اندازه جریان سیلاب از چشمانش سرازیر شد.

هوش مصنوعی: می‌توان گفت که من یک راز پنهانی دارم که آن هم ناشی از شگفتی‌های این دنیا است.

هوش مصنوعی: اگر پیامی از فرمانروا برسد، آن را بیان می‌کنم، وگرنه همچنان در سکوت باقی می‌مانم.

هوش مصنوعی: هنگامی که پادشاه با او به توافق رسید، در همان زمان آن درد و اندوه را برای او بیان کرد.

هوش مصنوعی: سپس آن مرد منحصر به فرد دستور داد که آن شیء ارزشمند را از خزانه بیاورند.

هوش مصنوعی: وقتی که پادشاه دنیا به خاطر ترس از خیانت، به موبد نگاه کرد، آن دین و مذهب را مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: صدای فرزند دیگری را می‌شنود و صدای مهر و محبت آن رابطه را هم می‌شنود.

هوش مصنوعی: او نمی‌دانست به خاطر شادی چه چیزی بگوید و از آن سرور هم نمی‌دانست که چه آزادی‌ای را باید طلب کند.

هوش مصنوعی: بموبد گفت: صد کودک را بیاورید و همه را به زیبایی شاپور در یک جا جمع کنید.

هوش مصنوعی: همه با هم، هم لباس و هم خانواده و هم مرکب، همه با هم در یک نقطه، چه ترک باشند و چه دیگر سرزمین‌ها.

هوش مصنوعی: چون جانم از پس پردهٔ راز برآید، می‌تواند به حقیقت خود دست یابد.

هوش مصنوعی: برای اینکه مردم بتوانند به یکدیگر نزدیک شوند و روابط خود را بهتر درک کنند، نیاز دارند که با یکدیگر آشنا شوند و از هم فاصله نگیرند.

هوش مصنوعی: در روزی دیگر، آن موبد آگاه به میدان رفت و صد کودک شاد و خوشحال را همراه خود برد.

هوش مصنوعی: همه مثل هم لباس پوشیده و هم‌رنگ هستند و همگی سر یک موضوع صحبت می‌کنند، همان‌طور که آن پادشاه محبوب گفته بود.

هوش مصنوعی: زمانی که پادشاه جهان در حال تماشا بود، پسری را دید که لحظه‌ای خاص در وسط قوس قرار داشت.

هوش مصنوعی: با یک نگاه متوجه شد که او کیست، آن را به خود خواند و در آغوش گرفت و نوازش کرد.

هوش مصنوعی: او به مادرش وقتی که غمگین بود، بسیار ترحم کرد و در دلش برای غم او ناراحت شد.

هوش مصنوعی: از این داستان بفهم که آشنایی با او باعث نورانی شدن هر ذره‌ای است.

هوش مصنوعی: اگر ذره‌ای نتواند با آفتاب ارتباط برقرار کند، مانند یک بیگانه همیشه در پشت پرده می‌ماند و دیده نمی‌شود.

هوش مصنوعی: اگر حتی یک ذره از نور خورشید به کسی برسد، صدها روشنایی برای او به ارمغان می‌آورد.