هوش مصنوعی: روزی سلطان دین محمود پیروز از ایاز، خادم خود، سوالی کرد.

هوش مصنوعی: از چه چیزی در زندگی‌ات حسادت کنم؟ من پاسخی روشن از میان این همه احساسات و سوالات دارم.

هوش مصنوعی: او گفت که در حسادت من، همه جا از سنگی که در کف پا دارم، احساس درد می‌کنم.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر زیبایی و مقام تو غمگین است، چون حتی سنگی که در پای تو قرار دارد، به تو افتخار می‌کند و خود را به تو می‌مالد.

هوش مصنوعی: اگر روزی این ثروت و قدرت به من برسد، همواره سرم تنها در پای تو خواهد بود.

هوش مصنوعی: هنگامی که به تو نگاه می‌کنم، همیشه احساس می‌کنم که تو در قلب و وجود من هستی.

هوش مصنوعی: اگر ایاز به سراغ تو بیاید، جای تو را در آسمان هفتم بر پا خواهد گذاشت.

هوش مصنوعی: زمانی که نه سرود شادمانی وجود دارد و نه سراسری در کار است، باید با شجاعت و دلاوری، اقدام کرده و دست به کار شد.

هوش مصنوعی: آیا ندیدی که رستم، قهرمان بزرگ، با اسفندیار چه کرد؟ او در نبردی میان بهترین‌ها، پیروزی بزرگی به دست آورد.

هوش مصنوعی: هرچه می‌توانی درون خود را درست کن و به ظاهر، خواب و خوراک را ترک کن.

هوش مصنوعی: با دست‌های خود و با نیرنگ جلو برو، اما با صداقت و آگاهی از خودت پیش نرو.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است راهی برای پیدا کردن لحظه‌ای با همراهی همدل و همزبان وجود داشته باشد؟

هوش مصنوعی: اگر در یک لحظه با رفیقت مرا به یاد آوری، از غم و اندوهت رهایی می‌یابی.

هوش مصنوعی: به جایی که تو هستی و جایی که من هستم نگاه کن؛ اگر جدایی وجود داشته باشد، عجبی ندارد.