هوش مصنوعی: یک شب در عربستان گشت و گزار کردم و در این حین، پیرمردی به نام اصمعی، که فردی بی‌نظیر بود، چنین گفت.

هوش مصنوعی: روزی کریم و سخاوتمند به مهمانی من آمد و من در او زیبایی و جذابیتی را دیدم که تمام وجودم را تحت تأثیر قرار داد.

هوش مصنوعی: ناله و زاری او به خاطر زنجیری است که به پایش بسته شده و او را به شدت به رنج آورده. حس می‌کند که این زنجیر تا بالای سرش رسیده و او در وضعیتی دردناک و ناامید است.

هوش مصنوعی: دل مثل چشم یک موری به خاطر تنگی، پر از زنگار و غم است و دلی که از غم و زنگی رفته، دیگر نمی‌تواند بار درد را تحمل کند.

هوش مصنوعی: از یک زنگی خسته پرسیدم که چرا پاهایش بسته شده است.

هوش مصنوعی: او به من گفت که من گناهی کرده‌ام و به خاطر آن زنجیر و غل و زنجیر را به دوش خود حس می‌کنم و از آن رنج می‌برم.

هوش مصنوعی: در نزد آقابزرگ من، مهمان حق و حقوقی دارد که نمی‌توان آن را بیان کرد.

هوش مصنوعی: اگر از او بخواهی که این لحظه مرا ببخشد به خاطر مهمانم.

هوش مصنوعی: وقتی نان آوردند و صاحب مجلس نشست، اصمعی دستی به سمت نان دراز نکرد.

هوش مصنوعی: اگر نتوانم عشق او را فراموش کنم و از او بگذرم، پس نمی‌توانم زندگی‌ام را ادامه دهم و حیاتم به دشواری خواهد گذشت.

هوش مصنوعی: میزبان به اصمعی گفت که انسانی با شخصیت و پرشور، مانند کسی است که در دلش آتش محبت و احساسات قوی می‌سوزد.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم چه بگویم، چون او گناه بزرگی کرده و دل من بسیار آشفتگی و ناراحتی دارد.

هوش مصنوعی: در اینجا شخصی از دیگری می‌پرسد که گناه این فرد چیست، و آن شخص به او پاسخ می‌دهد که این مرد بدخو و بدرفتار است.

هوش مصنوعی: در اینجا به راهی اشاره شده که نیاز به تلاش و کوشش فراوان دارد. همه در این مسیر، در حال تلاش و فعالیت هستند که بر بار سنگینی که بر دوش دارند، غلبه کنند.

هوش مصنوعی: در شتاب و با شوق، بخشش خداوند در مسیر هدایتی، به حالتی بسیار نگران و بی‌تاب فریاد می‌زد.

هوش مصنوعی: این اشتران بدون استراحت و غذا ده منزل را در آن تاب گذر کردند.

هوش مصنوعی: خدایی با صدای زیبا و دل‌نواز، به آن شترها پر و بال داده است تا پرواز کنند.

هوش مصنوعی: وقتی او به سوی مقصد سفر می‌کند، لذت شتران را به آن‌ها می‌چشاند و مستشان می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی در شرایط سختی قرار گرفتند و به هم کمک کردند، هر چهارصد نفر در آنجا جان خود را از دست دادند.

هوش مصنوعی: با ناراحتی به شتران می‌گفت که بار سنگین را به دوش بگیرند تا در گرمای شدید و تشنگی جان خود را از دست بدهند.

هوش مصنوعی: به صدای چهارصد شتر، جانم را فدای آن غم می‌کنم ولی نمی‌توانم نشانی از این غصه را نشان دهم.

هوش مصنوعی: وقتی که حیوان از درد و زحمت این مسیر می‌میرد، من چطور می‌توانم تو را در این راه بگیرم، من که خود مردِ این راه هستم؟

هوش مصنوعی: ای جوانمردان، اگر شتر را در حدی که محاسن و فضایل دارد بشناسید، بدانید که از جانب خداوند به شما صد ندا و پیام وجود دارد.

هوش مصنوعی: وقتی حیوانی می‌میرد، تو همان صدای راز را در دو جهان داری.

هوش مصنوعی: همچنان پیام‌هایی از سوی خدا به تو می‌رسد، اما چرا در مقام و جایگاهت مانند یک موجود زنده رفتار می‌کنی و از رشد و تعالی خود غافل هستی؟

هوش مصنوعی: خداوند به خاطر خودت تو را خلق کرده و همچنین از تو نفس و مال تو را خریده است.

هوش مصنوعی: تو به خودت مشغول شده‌ای و از آنچه که هستی غافل گشته‌ای و در این راه به وسوسه‌های شیطان بیشتر گوش می‌دهی.

هوش مصنوعی: تو در زندگی‌ات از صد گنج بزرگ بهره‌مند هستی، اما رابطه‌ات با شیطان باعث شده که از این نعمت‌ها دور شوی.

هوش مصنوعی: خدا تو را به خود خوانده و تو به خاطر وسوسه‌های شیطان از راه راست دور شده‌ای.

هوش مصنوعی: خداوند هر حرکت تو را مشاهده می‌کند، مشاهده‌ای دقیق و کامل مانند ذره‌ای که در هوای خود برگزیده است.

هوش مصنوعی: تمام عمر خود را زیان کردی، زیرا جهانی که ارزش آن را نمی‌دانستی، از دست رفت.

هوش مصنوعی: اما صبر وجود دارد کسی که ناگهان پرده از دید تو برداشته می‌شود و حقیقت را در مسیر زندگی می‌بیند.

هوش مصنوعی: وقتی که رسوایی تو نمایان شود، شعله‌های آتش درد و عذاب جانت را خواهد سوزاند.